Broken Flowers (Ροζ Κατά Προτίμηση)

Η βραδυνή έξοδος χτες περιελάμβανε κυρίως μια στάση στον αγαπημένο μου κινηματογράφο για να δω το πολυαναμενόμενο Broken Flowers του Jim Jarmusch. Η ταινία έχει πιο "λεπτά" νοήματα από ότι περίμενα και μάλλον πρέπει να τη δω ξανά πολύ σύντομα. Αυτό που με ξάφνιασε ευχάριστα είναι το πόσο καλά ο Jarmusch κινηματογραφεί το πρόσωπο του Bill Murray ή αν θέλετε το πόσο καλά χρησιμοποιεί ο Murray τις εκφράσεις του. Αξιοσημείωτο επίσης ότι ο κεντρικός χαρακτήρας μπορεί να παρουσιάζεται αδιάφορος και συναισθηματικά κενός, αλλά ποτέ αντιπαθητικός. Από την ταινία δε λείπουν βέβαια και οι "περίεργοι" χαρακτήρες, που αποτελούν πλέον μια από τις υπογραφές του Jarmusch. Ένας από αυτούς, η Λολίτα, αποτελεί το καλύτερο παραδείγμα "Nominative Determinism" (ή για την ακρίβεια Aptronym) που έχω συναντήσει πρόσφατα. Τέλος, για μια ακόμα φορά με εντυπωσίασε το soundtrack. O Jarmusch αναδεικνύεται και πάλι (μετά το φοβερό soundtrack του Ghost Dog) σε δεξιοτέχνης του να "ντύνει" σκηνές της ταινίας του με την κατάλληλη μουσική (ακούστε οπωσδήποτε το "Yegelle Tezeta"). Αυτός και οι Coen Brothers μου έρχονται άμεσα στο μυαλό με αυτό το χάρισμα που συμπληρώνει τέλεια τη σκηνοθετική τους ματιά. Από τα highlights της ταινίας και οι φόρμες με πορτοκαλί ή κόκκινες ρίγες. Να πάω να αγοράσω μία?