Αντίο Κόσμε!

Περίεργη βραδιά η χθεσινή, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα παραπάνω από το να κάθομαι ξαπλωμένος και να κοιτάζω το ταβάνι, ενώ η ώρα φαινόταν να περνά βασανιστικά αργά. Επόμενο ήταν να με πιάσουν τα υπαρξιακά μου. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ποιος είναι ο καλύτερος και ποιος ο χειρότερος τρόπος για να αποχαιρετήσει κανείς τον μάταιο αυτό κόσμο.

Για τον καλύτερο τρόπο ακούω ιδέες. Κατά τη διάρκεια σεξ? Στον ύπνο για να μην καταλάβουμε τίποτα? Ξαφνικά και ανώδυνα για να μη μας ψυχοπλακώσει κιόλας? Έχοντας κάνει κάποια κραιπάλη με ... (προσθέστε εδώ την αγαπημένη σας αδυναμία)? Όσον αφορά το χειρότερο τρόπο αποχώρησης, δε νομίζω ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά θα περιγράψω τι συνέβει σε εμένα και αποτελεί πλέον έναν από τους χειρότερούς μου εφιάλτες.

Φανταστείτε λοιπόν ότι είσαστε καινούριος σε μια πόλη και έχετε μόλις μετακομίσει σε διαμέρισμα 7ου ορόφου. Δε γνωρίζετε κανέναν στην πόλη, ούτε καν στην πολυκατοικία, και οι άλλοι ένοικοι αγνοούν παντελώς την ύπαρξή σας. Μια ωραία πρωία, παίρνετε την εφημεριδούλα σας και κατευθύνεστε σε μπάνιο διαστάσεων 1x3 για να ... ενημερωθείτε! Σαράντα λεπτά αργότερα, και αφού έχετε διαβάσει ολόκληρη την εφημερίδα, πηγαίνετε να ανοίξετε ανακουφισμένος (και λίγο εξυπνότερος) την πόρτα και διαπιστώνετε ότι έχει μαγκώσει και δεν ανοίγει με τίποτα^*. Το μπάνιο δεν έχει παράθυρο, ενώ η ηχομόνωση είναι τέλεια (αυτός άλλωστε ήταν και ένας από τους λόγους που επιλέξατε το συγκεκριμένο διαμέρισμα). Φυσικά δεν έχετε μαζί σας τηλέφωνο και στο μπάνιο δεν υπάρχει τίποτα που να είναι αρκετά βαρύ ή αιχμηρό για να σας βοηθήσει. Επιπλέον η πόρτα δεν έχει τζάμι και είναι τόσο στενάχωρα που είναι αδύνατο να πάρετε φόρα για να τη σπάσετε. Τι κάνετε λοιπόν?

Η απάντηση είναι ότι αφού κλαίτε τη μοίρα σας για λίγο, εκνευρίζεστε τόσο πολύ που ρίχνετε μία μπουνιά στην πόρτα με όλη σας τη δύναμη (και ακόμα παραπάνω) ... και μετά άλλη μία ... και μετά άλλη μία, μέχρι που χωρίς να το καταλάβετε φτάνετε στο σημείο να υπερηφανεύεστε ότι σπάσατε μια πόρτα με τις γυμνές σας γροθιές! Βέβαια για να το πετύχετε αυτό θα βοηθούσε αν είσασταν ο Μάικ Τάισον ή ίσως ένας δεινόσαυρος σαν εμένα, όπως πολύ πετυχημένα δείχνει η πιστή καλλιτεχνική απεικόνιση του συμβάντος από μια φίλη!

^*: Η πόρτα έχει μαγκώσει τόσο ώστε δεν ανοίγει ακόμα και αφού έχετε σπάσει τη μισή και προσπαθείτε με μανία να την ανοίξετε ενώ βρίσκεστε ήδη έξω από το μπάνιο!

Κάτι Μου Λέει Πως Δε Σε Θέλει Το Ζάρι Σήμερα!

Κρυμμένα μηνύματα μπορεί να ανακαλύψει κάποιος παντού. Στα άστρα, σε τραπουλόχαρτα, στη βίβλο, σε τραγούδια, σε πίνακες ζωγραφικής, στην καθημερινή ζωή και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς. Όταν όμως τα υποσυνείδητα μηνύματα είναι τόσο ολοφάνερα και εμφανίζονται μάλιστα μπροστά σου δύο φορές, θέλεις δε θέλεις θα τα αναγνωρίσεις. Εκτός και αν το τάβλι ήθελε να πει κάτι διαφορετικό στον θηλυκό αντίπαλό μου, πέρα από το γεγονός ότι τις συγκεκριμένες ημέρες δεν την ήθελε το ζάρι!

(Επειδή μπορώ να φανταστώ τι με περιμένει, παραδέχομαι με ντροπή ότι συνολικά στα παιχνίδια είμαι από κάτω, αλλά τουλάχιστον εμένα το τάβλι δεν μου την είπε ποτέ :-D)

Τετέλεσται Κύριε Σκηνοθέτα!

Κυριακή χτες και είπα και 'γω να δω μια ταινία για να περάσω ένα ευχάριστο απόγευμα στο σπίτι. Έχοντας τριγύρω μόνο μια ταινία που δεν είχα ξαναδεί, και αφού η κοιλάρα του αρχιτέκτονα δεν με είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου με το "The Cook The Thief His Wife & Her Lover" του Peter Greenaway. Παραδόξως χώνεψα εύκολα το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας, αλλά εκεί προς το τέλος κάποιες σκηνές μου κάθησαν στο στομάχι, για τελείως διαφορετικούς όμως λόγους από ότι φανταζόμουν. Ακολουθεί λοιπόν μια μικρή λίστα που έφτιαξα στα γρήγορα και αφορά ταινίες που μου έμειναν χαραγμένες στη μνήμη επειδή πήγαιναν κάτι να μου πουν αλλά στο τέλος τα έκαναν θάλασσα.


- Unbreakable (2000): Η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι αρκετά έξυπνη και πρωτότυπη, αλλά όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μου το τέλος με τις συγκλονιστικές (υποτίθεται) αποκαλύψεις, έπεσα κυριολεκτικά κάτω από τα γέλια.

- Artificial Intelligence: AI (2001): Παρόλο που από πίσω κρυβόταν μέχρι ενός σημείου ο Kubrick, πήγα να δω την ταινία με αρκετές επιφυλάξεις για το πως θα αντιμετωπιζόταν το όλο θέμα. Αρκετή ώρα αργότερα, και ενώ παραδόξως δεν είχα ρίξει πολλές χριστοπαναγίες για κακοποίηση της κεντρικής ιδέας από τον Spielberg, η ταινία φτάνει σε ένα σημείο όπου θεματικά ταίριαζε να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Ενώ λοιπόν ετοιμαζόμουν να αποδώσω μέχρι ενός βαθμού τα εύσημα στους συντελεστές, βλέπω με έκπληξη να συνεχίζεται η ταινία και τα πράγματα να πέρνουν μια απίστευτα γελοία τροπή που μόνο το Hollywood θα μπορούσε να σκαρφιστεί. Το μαρτύριο επί της οθόνης να μη λέει να τελειώσει με τίποτα και εγώ να κόβω τις φλέβες μου ... πολλές φορές! Τόσο που κράτησε το βασανιστήριο ίσως να είναι άστοχο να θεωρώ καν ότι έλαβε μέρος στο τέλος της ταινίας.

- Νύφες (2004): Το αριστούργημα του Παντελή Βούλγαρη, με το όνομα του Martin Scorsese στην παραγωγή, που έσκισε στα ταμεία (υποθέτω, δεν παρακολούθησα και στενά τα δρώμενα). Ας γελάσω. Συγκρίνεται ολόκληρη η ταινία έστω και με ένα καρέ του "Όλα Είναι Δρόμος" από τον ίδιο σκηνοθέτη? Θα προσπεράσω τα (αρκετά) σημεία του σεναρίου και των ερμηνειών που με εκνεύρισαν (το "απογοήτευσαν" ή "ενόχλησαν" είναι πολύ χαμηλών τόνων) επανειλημμένα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα επικεντρωθώ μόνο στην τελευταία μισή ώρα περίπου. Οι σκηνές που εκτυλλίσονταν μπροστά στα μάτια μου (με απίστευτα κακές ερμηνείες σε μερικές από αυτές) με έκαναν για μια στιγμή να νομίσω ότι είχα πέσει σε λήθαργο και με ξύπνησε πολλούς αιώνες μετά ο Spielberg που είχε μόλις ολοκληρώσει το ριμέικ της ταινίας χρησιμοποιώντας ανδροειδή και εξωγήινους στη θέση των ηθοποιών και έχοντας αλλάξει την πίστη στο ήδη κακό σενάριο! Η συνειδητοποίηση μετά από μερικά λεπτά ότι παρακολουθούσα ακόμα την ίδια ταινία δεν μου έφτιαξε καθόλου τη διάθεση και αν έβλεπα την ταινία στο σπίτι θα είχαν εκτοξευθεί αρκετά έπιπλα προς τη μεριά της τηλεόρασης.

- The Cook The Thief His Wife & Her Lover (1989): Δεν θα ασχοληθώ με το αν η ταινία σοκάρει ή με το γεγονός ότι κάποιοι τη λατρεύουν ενώ άλλοι τη μισούν φανατικά. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την έμπνευση να αλλάζουν χρώμα τα ρούχα των ηθοποιών ενώ μετακινούνται από δωμάτιο σε δωμάτιο και γενικά δεν σοκαρίστικα όσο περίμενα. Το τέλος όμως της ταινίας, και συγκεκριμένα η σκηνή του μονολόγου της "Wife" δίπλα στον άτυχο "Lover" και του διαλόγου μεταξύ "Wife" και "Cook" που ακολουθεί (ειδικά αυτή, με φοβερά γελοίο διάλογο), ήταν απίστευτη απογοήτευση και αν δεν είχα καρφώσει όλα τα έπιπλα στο πάτωμα μετά τις Νύφες, θα χρειαζόμουν τώρα σίγουρα καινούρια τηλεόραση.

Ζητούνται φυσικοί...

...με μεγάλη υπομονή, αγάπη για τα ζώα, αναπτυγμένη αίσθηση της περιπέτειας, τάσεις μαζοχισμού και (το κυριότερο) πολύ καλή φυσική κατάσταση (ας πούμε ταχύτεροι από έναν T. rex στα 1000 μέτρα), για να κάνουν μαθήματα εκλαϊκευμένης φυσικής σε κοκκινομούρη δεινόσαυρο (ο T. rex που λέγαμε πιο πάνω) με μικρή υπομονή, μεγάλη ασχετοσύνη επί του αντικειμένου (δεν μπορεί καν να ξεχωρίσει ένα φερμιόνιο από ένα μποζόνιο) και ακόμα μεγαλύτερη όρεξη για φυσικούς που του τη σπάνε με παράδοξα σαν αυτά του κυρίου Schrödinger και της γάτας του.

Το μεγαλύτερο όμως μειονέκτημα του εν λόγω δεινόσαυρου είναι η εκκεντρικότητά του, χαρακτηρισμός που του κόλλησε ένας φυσικός που γλίτωσε τελευταία στιγμή από τα δόντια του (πολύ γρήγορα τρέχετε τα 1000 μέτρα κύριε lazopolis!). Εκκεντρικότητα που τον κάνει για παράδειγμα να προτιμά την κβαντική θεωρία του Bohm από αυτή του Bohr, παρόλο που 29 κατασκευαστές θεωριών φυσικής έχουν διαφορετική άποψη. Μα για ένα ψωρογράμμα στο τέλος θα τα χαλάσουμε, θα μου πείτε? Ε, προτιμήσεις είναι αυτές! Λίγη προσοχή βέβαια εδώ για να μην παρεξηγήσετε. Η λέξη "προτίμηση" που (εσκεμμένα) χρησιμοποιώ, δεν έχει καμία σχέση με την προτίμηση για παράδειγμα που έχουν κάποιοι στη δημιουργία του (μάταιου) κόσμου τούτου από Το Θεό και όχι ας πούμε από Το Ιπτάμενο Μακαρονοειδές Τέρας. Αυτή η ανάλυση όμως σηκώνει πολύ συζήτηση και θα ήταν καλύτερα να αποτελέσει το θέμα μελλοντικού post.

Προς το παρόν, είναι επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης ενός φυσικού (ευκαιρείτε κύριε lazopolis?), επειδή ο δεινόσαυρος έκανε μια ακόμα τυχαία ανακάλυψη που τον άφησε με πολλές απορίες (και κάποιον πρέπει να πάρει η μπόρα!). Αναφέρομαι στη θεωρία των πάντων του Burkhard Heim. Συγκεκριμένα, διάβασα ότι η συγκεκριμένη θεωρία κάνει κάποιες προβλέψεις για τη μάζα στοιχειωδών σωματιδίων που οι άλλες θεωρίες προς το παρόν βλέπουν μόνο στον ύπνο τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούω ότι ο καλύτερος υποψήφιος για τη συμφιλίωση της κβαντικής μηχανικής με τη γενική θεωρία της σχετικότητας είναι η θεωρία των υπερχορδών και δεν είχε βρεθεί ένας φυσικός μέχρι τώρα να αναφέρει το όνομα του Heim.

Βέβαια, ο φυσικός που αναζητώ χρειάζεται ακριβώς για να ξεκαθαρίσει αν η παραπάνω παράγραφος εμπεριέχει κάποια δόση αλήθειας ή αν απλώς επαληθεύει αυτό που ανεξαιρέτως πιστεύουν όλες οι πρώην σχέσεις μου, ότι δηλαδή απλούστατα δεν ξέρω τι λέω! Δεν λέω "δεν ξέρω τι μου γίνεται", γιατί σε θέματα φυσικής παραδέχτηκα ήδη ότι αυτό είναι αλήθεια. Ούτε τα λίγα που διάβασα για τη θεωρία του Heim μου δίνουν ξαφνικά τη δυνατότητα να την αξιολογήσω, ούτε τα πολύ περισσότερα (αλλά μη τεχνικά) που έχω διαβάσει για τη θεωρία των υπερχορδών με κάνουν να τις ξεχωρίζω από αυτές που γρατσουνάει με μανία αυτός που ακούγεται από τα ηχεία μου ενώ γράφω αυτές τις λέξεις. Απλώς ελπίζω πως κάποιος θα μου ανοίξει πάλι τα μάτια, μήπως δω και εγώ λίγο φως.

Ως μη ειδικός στη φυσική, εκτιμώ αφάνταστα τις προσπάθειες των ειδικών να μου εξηγήσουν αυτά που μάλλον είμαι ανίκανος εκ γεννετής να καταλάβω. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι αν υπάρχει κάποια θεωρία εκεί έξω που αδυνατεί να την κατανοήσει το 99.99% των φυσικών, θα καταλάβω εγώ τίποτα περισσότερο. Θα ήμουν όμως πολύ πιο ευτυχισμένος αν γνώριζα απλά την ύπαρξη της. Επιπλέον, δε θέλω με τίποτα να σκέφτομαι ότι η εκλαϊκευμένη φυσική (ή η επιστήμη γενικότερα) που μου πασάρεται, είναι μέχρι ενός βαθμού αποτέλεσμα προτίμησης (με την έννοια που χρησιμοποιώ εγώ τη λέξη) και όχι καθαρά αξιολόγησης.