Pepe Deluxe

Καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο με ένα συγκρότημα. Εδώ και μία εβδομάδα το δισκάκι παίζει ασταμάτητα, ενώ περιμένω πως και πως να πέσει στα χέρια μου το "Super Sound". Και ενώ μάλλον φυσιολογικά είχα παντελή άγνοια για τη διαφήμιση της Levi's εκεί που ήμουν κρυμμένος τόσα χρόνια, παραλίγο να μου ξεφύγουν μπροστά από τα μάτια μου.

Η ιστορία έχει ως εξής: λίγο πριν τα Χριστούγεννα, και μετά από παρότρυνση Άγγλου φίλου, κατηφορίζω προς το αγαπημένο μου club για να παρακολουθήσω ζωντανά τους Husky Rescue. Και ενώ δεν ήξερα τι να περιμένω από το συγκεκριμένο συγκρότημα (ωραία, φωνάρα η τραγουδίστρια και πολύ όμορφη, την ερωτευτήκαμε αμέσως και τέτοια, αλλά τέσσερις μαντράχαλοι να στέκονται τριγύρω της ακίνητοι σαν κούτσουρα καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν συνιστά σκηνική παρουσία συγκροτήματος!), πέφτω πάνω σε ένα άλλο συγκρότημα, το οποίο με αφήνει μεν άφωνο αλλά με την εντύπωση ότι πρόκειται για funk/jazz μπάντα με μια από τις καλύτερες ενσωματώσεις ηλεκτρονικών ήχων που έχω συναντήσει. Για εβδομάδες μετά την συναυλία έπρηζα τον συγκάτοικο, ο οποίος κοιμόταν, ξυπνούσε και έκανε έρωτα με ένα Korg Pa1X Pro, ότι θα έπρεπε να γίνει και αυτός "knob guy"^* σε κάποιο συγκρότημα.

Επί μήνες προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα τους και ευτυχώς ο γκούγκλης έκανε πάλι το θαύμα του. Pepe Deluxe λοιπόν, ότι καλύτερο έχω ακούσει εδώ και καιρό. Μπορεί ο ήχος τους να θυμίζει πολλά συγκροτήματα, αλλά αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ακριβώς ότι ακούγονται σαν όλα αυτά τα συγκροτήματα μαζί. Με άλλα λόγια, αν μπορέσετε να βάλετε ταμπέλα στη μουσική τους, πείτε μου και εμένα. Ιδιόμορφος ηλεκτρονικός ήχος λοιπόν, που από ότι φαίνεται αλλάζει και από δίσκο σε δίσκο.

Πάρτε μια γεύση από τους δύο πρώτους τους δίσκους και θα καταλάβετε τι εννοώ. Το Everybody Pass Me By, με τα εκπληκτικά samples από τον κορυφαίο των blues, Robert Johnson. Το δυναμίτη με τον περίεργο τίτλο Salami Fever, που συνοδεύεται από ένα ακόμη πιο περίεργο video clip. Το εκπληκτικό Cruel Youth, με στίχους που θα βρείτε εδώ. Τα ονειρικά Indifference, Lying Peacefully και Little Miss Cypher. Τέλος, δείτε το video clip του Pussy Cat Rock, πρώτου single από τον καινούριο τους δίσκο, για να δείτε πόσο έχει αλλάξει ο ήχος τους.

^*: ο "knob guy" (όρος που νόμιζα ότι χρησιμοποιούσα μόνο εγώ αλλά ο γκούγκλης φρόντισε να με διαψεύσει), είναι εκείνο το μέλος ενός συγκροτήματος που κάθεται συνεχώς πάνω από ένα synthesizer και το μόνο που κάνει είναι να παίζει με ένα "κουμπί" (το χτύπημα ακόμη και ενός πλήκτρου συνιστά παραβίαση καθηκόντων, ο ρόλος αυτός εξάλλου ανήκει σε ξεχωριστό μέλος του συγκροτήματος, τον "πληκτρά"). Συνήθως στη διάρκεια συναυλιών βρίσκεται χαμένος στο δικό του κόσμο, στον οποίο μάλλον τον ταξιδεύουν οι ήχοι που βγάζει το "κουμπί" και μόνο αυτοί.

Athletic Arms

Πέμπτη βράδυ, ακολουθώ Ρώσο φίλο σε τοπικό club για να παρακολουθήσουμε συγκρότημα που φέρει το όνομα της πόλης από την οποία κατάγεται. Τέσσερις όλοι κι όλοι στην παρέα μας, όχι πάνω από 100 άτομα συνολικά στο club. Το πρώτο από τα τρία συγκροτήματα ανεβαίνει στη σκηνή και για περίπου 40 λεπτά ξεχνώ την οποιαδήποτε κούραση από το "τρέξιμο" της ημέρας. Ρίχνω κλεφτές ματιές στους υπολοίπους της παρέας και έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η σκηνή έχει γεμίσει με διάφορα όργανα (2 βιολιά, τρομπέτα, πλήκτρα και καναδυό μη αναγνωρίσιμα, μεταξύ άλλων) και 10 "παιδαρέλια" που τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους παίζοντας πολύ καλό post-rock. Με το που κατέβαίνουν από τη σκηνή, η λέξη "καταπληκτικοί" βρίσκεται στα χείλη όλων. Κάποιος από την παρέα αρχίζει να λέει ιστορίες για το πως κάποιες συγκυρίες σε οδηγούν στο να ανακαλύψεις ένα φοβερό συγκρότημα από το πουθενά, και ότι συνήθως δεν ξανακούς για αυτό. Οι Athletic Arms έχουν όλο το μέλλον δικό τους και ελπίζω να τον διαψεύσουν.