Ζούνε Ανάμεσά Μας!

Τους βλέπω γύρω μου! Ακολουθούν κάθε μου βήμα! Με κυνηγάνε! Δεν είναι εξωγήινοι, δεν είναι δεινόσαυροι. Είναι ιεραπόστολοι!!!

Εκεί που περπατάω ανέμελος και ανυποψίαστος, μου την πέφτουν από το πουθενά, συνήθως εις διπλούν. Πάντα κινούμενοι ενάντια στην κατεύθυνση του ανέμου για να μην τους μυριστώ και αλλάξω δρόμο. Το ντύσιμο σχεδόν πάντα το ίδιο. Κουστουμάκι (οι πιο ριψοκίνδυνοι χωρίς σακάκι), γραβατούλα, σκαρπίνια (μάλλον με άσπρες κάλτσες), ταμπελίτσα στο στήθος με το όνομα. Η προσέγγιση μελετημένη και προσεγμένη. Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και άμεση προσφορά του χεριού για χειραψία. Κάτσε ρε φίλε, ξέρω εγώ που είχες εσύ το χέρι σου πριν μου το δώσεις? Ακόμα χειρότερα για σένα, μήπως ξέρεις που το είχα εγώ? Χώρια που αν δεν δώσω και εγώ το χέρι μου θα φανώ κάφρος, άσχετα αν έχω όλη τη διάθεση να το προσφέρω, με τη μορφή όμως ενός δεξιού uppercut στο σαγόνι.

Έχω δοκιμάσει τα πάντα (όχι, με ultrex δεν λούστηκα!) ... τους έχω πει ότι είμαι ο αντίχριστος, ότι πιστεύω πως είμαι ο Χριστός, ότι είμαι άθεος, ότι και εγώ συνήθως στο κρεβάτι ιεραπόστολος το παίζω. "Ευχαριστώ αλλά έδωσα πέρυσι", "Σε πρόλαβε ο άλλος και μου τα 'πρηξε", "Εγκο ντεν καταλαβαίνει", είναι μερικές από τις ατάκες στο οπλοστάσιό μου. Λέω ότι μαλακία μου κατεβαίνει για να τους ξεφορτωθώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να συνεχίζω να έχω μπροστά μου έναν ιεραπόστολο που τώρα έχει ένα αμήχανο και βεβιασμένο χαμόγελο. Ο μόνος τρόπος να γλιτώσω είναι να το βάλω στα πόδια! Το οποίο και κάνω πλέον, αμέσως με το που ακούω την εισαγωγική ατάκα "Γεια, είμαι ιεραπόστολος", και ευτυχώς δεν καταλήγω με δύο αναπάντεχα τσουρέκια μέσα στη μέση του δρόμου από το κήρυγμα.

Αν ακούσετε στις ειδήσεις ότι άγριο θηρίο κατασπάραξε ιεραπόστολο, να ξέρετε ότι δεν πρόκειται για λιοντάρι σε κάποια ζούγκλα της Αφρικής αλλά για εξαγριωμένο κόκκινο δεινόσαυρο στο κέντρο κάποιας πόλης. Έχουν πέσει και μεγάλες πείνες τελευταία.