Κοσμικές Μπουγάδες

Ώρες ώρες τώρα τελευταία κάθομαι και σκέφτομαι όσους μπορούν και απλώνουν τη μπουγάδα τους - στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, στην αυλή - και τους ζηλεύω πραγματικά. Μη νομίσετε ότι ήμουν πάντα έτσι όμως. Μέχρι πριν από λίγο καιρό βρισκόμουν στον παράδεισο (του Tide, μπορεί και του Skip). Είχα σχετικά καινούριο στεγνωτήριο ρούχων, για αποκλειστική χρήση, και σε μια ωρίτσα τα ρούχα ήταν έτοιμα για φόρεμα. Τώρα έχω ακόμα στεγνωτήριο αλλά είναι μια παλαιολιθική παλιατζούρα που απαιτεί να ταϊστεί με κέρματα. Να μπορούσα να παίξω και κανένα pacman, πάει καλά. Εδώ όμως δεν μπορώ καν να στεγνώσω τα ρούχα μου.

Το πρόβλημα έχει δύο πτυχές. Καταρχήν, το στεγνωτήριο μετά βίας λειτουργεί. Βάζεις τα ωραία σου ρουχαλάκια, το ταΐζεις κουδουνιστά κέρματα και περιμένεις μισή (σιγά μη σου έδινε και μία!) ωρίτσα. Με απογοήτευση βλέπεις ότι τα ρούχα δεν έχουν στεγνώσει τελείως. "Και γιατί δεν τα βάζεις για άλλη μισή ωρίτσα (με το αζημείωτο)?", θα ρωτήσετε τώρα εσείς απολύτως δικαιολογημένα. "Επειδή το αζημείωτο είναι η άλλη πτυχή του προβλήματος", θα απαντήσω εγώ. Ή για να είμαι πιο ακριβής, το αζημείωτο σε μορφή κερμάτων είναι το πρόβλημα. Γιατί όπως απέδειξε πρώτος ο Αϊνστάιν και τώρα ξέρουν όλοι, η διαθεσιμότητα των κερμάτων στο σπίτι είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ανάγκη που τα έχεις, ειδικά αν θέλεις να βάλεις πλυντήριο. Ή αλλιώς, πάντα σου λείπουν 25 ... τιμημένα λεπτά. Όχι ότι δεν έχω κέρματα στο σπίτι. Κουβάδες έχω από δαύτα, μόνο που είναι μικρότερης αξίας από αυτά που μπορεί να χωνέψει το στεγνωτήριο και το άτιμο είναι πολύ ιδιότροπο στο τι τρώει.

Όταν βάζω μπουγάδα λοιπόν, συνήθως καταλήγω με ένα καλάθι μισοστεγνωμένα ρούχα (όπως λέμε ότι το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο), τα οποία μεταφέρω βρίζοντας πίσω στο διαμέρισμά μου. Εδώ τώρα εισερχόμαστε σε πολύ χαοτικά κοσμικά φαινόμενα και ελπίζω τα ανώτερα μαθηματικά που θα χρησιμοποιήσω να μη σας αποθαρρύνουν. Το δυσκολότερο πράγμα μετά το άνοιγμα αναψυκτικού σε τενεκεδάκι όταν έχει σπάσει το "τέτοιο" που σηκώνεις για να υποχωρήσει το "άλλο", είναι να στεγνώσεις ρούχα μέσα σε διαμέρισμα. Διαστάσεων 4x4. Που είναι υπόγειο. Χωρίς πιστολάκι μαλλιών ή αναμμένο καλοριφέρ. Και θερμοκρασία περιβάλλοντος της τάξεως των τωρινών βαθμών του ολυμπιακού στο Champions League! Μη έχοντας να κάνεις τίποτα άλλο, απλώνεις τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι και σε όποια ελεύθερη καρέκλα υπάρχει στο σπίτι. "Τι είπατε? Μίνι απλώστρα εσωτερικού χώρου?!?! Τί είναι αυτό? Μπα σε καλό σας με τα αστεία σήμερα!" Καμιά φορά, πριν απλώσεις τα ρούχα στο κρεβάτι, απλώνεις καμιά πετσέτα για να προστατέψεις τα σατέν σεντόνια. Συνήθως όμως όλες οι πετσέτες είναι στη μπουγάδα που θέλεις να στεγνώσεις, οπότε η υγρασία εισχωρεί στα σεντόνια του κρεβατιού και κάνεις τρεις μέρες να κλείσεις μάτι γιατί ανησυχείς ότι έχεις ακράτεια.

Η υγρασία όμως δεν εισχωρεί απλώς σε ανυποψίαστα σατέν σεντόνια. Είναι πολύ άτιμο πράμα! Αιωρείται μέσα στο δωμάτιο, παραμονεύει πάνω από το κεφάλι σου σαν το χάρο και την κατάλληλη στιγμή σε χτυπάει ανελέητα. Σε τρυπάει μέχρι τα κόκκαλα. Χώρια που όλο το διαμέρισμα αποκτά μια κρυάδα μεγαλύτερη από αυτή της κοπέλας σου που έχει ξαφνικά πονοκέφαλο όταν πέφτετε στο κρεβάτι (σιγά μη σε πονάει από την υγρασία στα σεντόνια!). Όχι βέβαια ότι η υγρασία δε σου προκαλεί πονοκέφαλο. Εκεί που εσύ εκφράζεσαι δημιουργικά στο photoshop και τα ρούχα στεγνώνουν στην άλλη άκρη του δωματίου, νοιώθεις ξαφνικά ένα τσίμπημα στο πίσω μέρος του λαιμού σου. Και μετά άλλο ένα. Και άλλο ένα. Μέχρι που τα τσιμπήματα αποκτούν φιλοδοξίες και αποφασίζουν να αναρριχηθούν μέχρι το κεφάλι σου για να εγκατασταθούν όπου αισθάνονται πιο βολικά, συνήθως στο πίσω μέρος των ματιών σου.

Το καλύτερο όμως με την υγρασία που προέρχεται από μισοστεγνωμένα ρούχα, είναι ότι πίνει ουίσκι και μάλιστα αυτό που παρασκευάζεται όσο κάποιοι παίζουν με τις τάπες των βαρελιών. Έχει με άλλα λόγια μεγάλη υπομονή (και επιμονή). Αφήνεις τα ρούχα στο δωμάτιο να στεγνώσουν για καναδυό μέρες και όταν επιστρέφεις διαπιστώνεις ότι είναι το ίδιο βρεγμένα. Σε πιο ανώμαλες καταστάσεις, σου δίνεται αρχικά η εντύπωση ότι τα ρούχα έχουν στεγνώσει. Φοράς λοιπόν τις κάλτσες που σου αγόρασε για τα προχθεσινά σου γενέθλια η πρώην σου (με την οποία χώρισες εντελώς αναπάντεχα χτες πρωί πρωί) και συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μια περιοχή μερικών εκατοστών, ακριβώς εκεί που βολεύεται το μικρό δάχτυλο του αριστερού σου ποδιού, που αντιστέκεται ακόμα γενναία στο στέγνωμα. Εγώ όμως ξέρω καλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Η "μαύρη ύλη" που προσπαθούν εδώ και καιρό να εξηγήσουν οι φυσικοί, είναι στην πραγματικότητα υγρασία από όλες τις μπουγάδες που έχουν γίνει ανά το σύμπαν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Όχι μόνο τροφοδοτεί η υγρασία από τα δικά μου ρούχα την προαιώνια υγρασία του σύμπαντος αλλά ταυτόχρονα συντηρείται και από αυτήν, τόσο όσο χρειάζεται για να κάνει τα δικά μου νεύρα σμπαράλια.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί δεν απλώνω κι εγώ σαν άνθρωπος τα ρούχα μου έξω για να στεγνώσουν και να ησυχάσω επιτέλους από το τωρινό μαρτύριο του στεγνωτηρίου, την ίδια απορία είχα κι εγώ πριν από μερικά χρόνια. Ρώτησα λοιπόν τον εσκιμώο γείτονά μου. Κάποιες νύχτες που δεν ουρλιάζουν οι λύκοι, τον ακούω να γελάει ακόμα μέσα από το πολυτελές ιγκλού του.