Το Κουμπί "C" Και Η Θεωρία Του Χάους

Σκηνή 1η: Είμαι στο σπίτι. Παίρνω στα χέρια μου το κομπιουτεράκι από το συρτάρι του γραφείου. Πατάω "ON". Ένα μηδενικό με γωνίες εμφανίζεται στη μικρή οθόνη. "Χμμμ ..." Εντοπίζω το κουμπί "C" και το πατάω. To μηδενικό παραμένει με γωνίες. "Χμμμ ..." Πατάω το "C" άλλες τρεις φορές διαδοχικά για να βεβαιωθώ ότι το μηδέν δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε κάτι άλλο. Κάνω έναν υπολογισμό που περιλαμβάνει σύμβολα που δεν ξέρω. Το τετραψήφιο αποτέλεσμα δε μου λέει απολύτως τίποτα. "Χμμμ ..." Πατάω "C". Η οθόνη μηδενίζει. "Χμμμ ..." Πατάω το ίδιο κουμπί άλλες τρεις φορές και με ικανοποίηση επιβεβαιώνω ότι η οθόνη συνεχίζει να εμφανίζει ένα μηδενικό. Κοιτάζω το χαρτάκι με τους αριθμούς μπροστά μου. Αρχίζω να τους προσθέτω. Ενώ βρίσκομαι στον τρίτο αριθμό πατάω λάθος ψηφίο. Ρίχνω μερικές χριστοπαναγίες και πατάω το κουμπί "C" τέσσερις φορές. Αρχίζω την πρόσθεση από την αρχή. Δέκα λεπτά και οχτώ πατήματα του "C" αργότερα, έχω επιτέλους το αποτέλεσμα της πρόσθεσης. Πατάω "C" τέσσερις φορές και μετά "OFF".


Σκηνή 2η: Είμαι στη δουλειά, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Ψάχνω το μενού με τα προγράμματα και ανοίγω το "Calculator". Εντοπίζω αμέσως το κουμπί "C". Κλικ! "Χμμμ ..." Κλικ! Κλικ! Κλικ! "Ωραία". Η συνάδελφος από το διπλανό γραφείο πλησιάζει προς το μέρος μου.

- Θα μπορούσες να κάνεις μισό λεπτό αυτούς τους
  υπολογισμούς? Το δικό μου μηχάνημα έχει κολλήσει
  πάλι!

Μου δίνει ένα χαρτάκι με κάτι νούμερα και ακουμπάει στην άκρη του γραφείου στα δεξιά μου.

- Κάτσε να σβήσω τον αριθμό που είχα αρχίσει να
  πατάω.

Κλικ! Κλικ! Κλικ! Κλικ! Μου ρίχνει ένα περιφρονητικό βλέμμα.

- Μια φορά δε σου αρκεί εσένα? Θα το λιώσεις το
  κουμπί!

Σηκώνω το βλέμμα μου και την κοιτάζω ήρεμος.

- Δε μου λες, εσύ που είσαι τόσο έξυπνη, έχεις
  ακούσει για τη θεωρία του χάους?
- Ποιο χάος, αυτό που επικρατεί πάνω στο γραφείο
  σου επί μονίμου βάσεως? Αναπτύξαμε και θεωρία
  τώρα? Νόμιζα ότι η επιστήμη είχε σηκώσει τα
  χέρια ψηλά!

Συνεχίζω να την κοιτάζω ατάραχος χωρίς να αλλάξει καθόλου η έκφραση του προσώπου μου.

- Στην πραγματικότητα αναφερόμουν στην κατάσταση
  των μαλλιών σου κάθε Δευτέρα πρωί, μετά το
  ξενύχτι στα μπουζούκια. Ξέρεις εσύ τώρα!

Τα μάτια της γίνονται δύο μικρές φωτιές, ενώ τα χείλη της μαζεύουν από θυμό. Συνεχίζω σαν να μην τρέχει τίποτα.

- Αναφέρομαι στην επιστημονική θεωρία που λέει
  ότι μπορεί να φταρνιστώ εγώ εδώ και αυτό να
  προκαλέσει ένα τυφώνα στην Ταϋλάνδη που θα
  σκοτώσει μερικές πεταλούδες ή και κάποια άλλα
  ζωύφια.
- Ήξερα ότι κάποια άλλα από τα αέρια που παράγεις
  είναι θανατηφόρα αλλά για το φτάρνισμα δεν είχα
  ιδέα! Μήπως φταρνίστηκες και το σαββατοκύριακο
  που μας πέρασε? Είχαν πάλι τυφώνα στην Αμερική!

Την αγνοώ παντελώς.

- Το νόημα είναι ότι ασήμαντα γεγονότα μπορεί
  να επηρεάσουν άλλα ασήμαντα γεγονότα και σαν
  αλυσίδα αυτό εξελίσσεται στο τέλος σε κάτι
  σημαντικό. Πως συμβαίνει όταν ο Γιωργάκης σου,
  αμελήσει να σου δώσει σημασία για ένα
  δευτερόλεπτο και μετά καταλήγεις να του κρατάς
  μούτρα για μια ολόκληρη εβδομάδα? Κάτι τέτοιο
  εννοώ.

Το σκέφτεται για λίγο και μετά συνειδητοποιεί ότι σίγουρα δεν έχω πάρει το μέρος της στην αδιάκοπη μάχη με το Γιωργάκη.

- Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το κομπιουτεράκι
  του υπολογιστή?
- Πώς δεν έχουν! Μπορεί κάλλιστα να φταρνιστεί
  στα καλά καθούμενα ένα ζωύφιο σε κάποια άλλη
  χώρα και αυτό να επηρεάσει τη λειτουργία του
  δικού μου υπολογιστή. Το κομπιουτεράκι για
  παράδειγμα μπορεί να εμφανίζει αριθμούς που
  εσύ δεν έχεις εισάγει ποτέ και να θυμάται
  αποτελέσματα που εσύ δεν έχεις υπολογίσει. Έχει
  συμβεί ξέρεις. Άσε το άλλο! Όλοι ξέρουν ότι τα
  προγράμματα των υπολογιστών έχουν τουλάχιστον
  ένα λάθος που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα αυτοί
  που τα γράψανε. Άρα δεν μπορείς να τα εμπιστεύεσαι.
  Διάβασε και τίποτα άλλο εκτός από τα ζώδια στην
  εφημερίδα! Ξέρω εγώ τι κάνω με το κουμπί "C", τι
  νομίζεις! Άλλωστε, κάλιο γαϊδουρόδενε παρά
  γαϊδουρογύρευε, που λέει κι ο Γιωργάκης σου.
- Μιλήσατε πρόσφατα? Τον βλέπω λίγο απόμακρο
  τώρα τελευταία. Μήπως σου είπε τίποτα για 'μένα?


Σκηνή 3η: Δευτέρα πρωί. Ανοίγω την πόρτα της εταιρείας βαριεστημένα. Περπατάω αργά μέχρι το γραφείο μου ενώ παλεύω να ξεφορτωθώ μια τσίμπλα από το αριστερό μου μάτι. Κοντοστέκομαι μπροστά στην πόρτα του γειτονικού γραφείου και ρίχνω μια ματιά μέσα. Η συνάδελφος με βλέπει και φτιάχνει με μια αντανακλαστική κίνηση τα μαλλιά της.

- Καλημέρα. Πως είναι το μηχάνημα? Δουλεύει?
- Σαν καινούριο. Άσε όμως, έχω ένα κάρο υπολογισμούς
  να κάνω πρωί πρωί. Μόλις με έπιασες να ανοίγω το
  καταραμένο το "Calculator" πάλι. Είναι και αργό το
  άτιμο, με κάρβουνο δουλεύει?
- Καλό κουράγιο.
- Ευχαριστώ. Θα τα πούμε για μεσημεριανό, ε? Να,
  επιτέλους άνοιξε το ρημάδι.

Κλικ! Κλικ! Κλικ! Κλικ!