The Days Of Wine And Roses

Θυμάμαι ότι βρισκόμουν σε ένα βιβλιοπωλείο ενώ έξω χιόνιζε. Οι βολικές πολυθρόνες δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και η μυρωδιά του καφέ που αναδυόταν από το μικρό café στο βάθος "φώναζαν" το όνομά μου. Η προσοχή μου όμως ήταν στραμμένη στους ήχους που ξεπηδούσαν από τα ακουστικά που κάλυπταν τα αυτιά μου, μπροστά από τον πάγκο με τις νέες κυκλοφορίες στο τμήμα μουσικής. Δίπλα μου βρισκόταν η προσωποποίηση της Tilda Swinton. Δε θυμάμαι ποιο τραγούδι άκουγα, αλλά μου άρεσε πολύ. Μήπως ήταν Animals? "Πολύ καλό τραγούδι. Πάντα μου άρεσαν περισσότερο τα τραγούδια που λένε κάποια ιστορία". "Τι εννοείς?". "Δύσκολο να εξηγήσω. Να, τραγούδια σαν αυτό". Η ευκαιρία να ανοίξει ένα παράθυρο στον ψυχικό μου κόσμο δεν μπορούσε να πάει χαμένη. "Δώσε μου να ακούσω".

Η αποκάλυψη αυτή μάλλον δεν τη βοήθησε να καταλάβει ποιος είναι ο Qfwfq, μιας και αποδείχτηκε η πιο αποτυχημένη σχέση της ζωής μου. Εγώ όμως εξακολουθώ να προτιμώ τα τραγούδια που λένε ιστορίες. Εξακολουθώ επίσης να μην μπορώ να εξηγήσω τι εννοώ ακριβώς με αυτό. Δε λένε όλα τα τραγούδια με στίχους κάποια ιστορία? Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι ακόμα και αυτά που δεν έχουν στίχους λένε κάποια ιστορία με τον τρόπο τους. Εγώ όμως δε μιλάω μεταφορικά, ούτε φιλοσοφικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ίσως είναι ο τρόπος που λέει τους στίχους ο εκάστοτε τραγουδιστής, περισσότερο σα να αφηγείται κάτι παρά σα να τραγουδάει. Ίσως είναι η δομή του τραγουδιού. Δεν ξέρω.

Θα μπορούσα να δώσω αρκετά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ. Θα αναφέρω όμως μόνο δύο τραγούδια που προέρχονται από δύο από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. Το πρώτο θα το βρείτε στον δίσκο που προσωπικά θεωρώ το καλύτερο ελληνικό ροκ άλμπουμ όλων των εποχών. Εδώ να δείτε τις ετικέτες του ιερόσυλου που μου έχουν κολλήσει κατά καιρούς. Πως μπορώ να προσπερνώ έτσι Παύλο Σιδηρόπουλο, Εν Πλω και Τρύπες? Δεν το έβγαλαν οι Socrates, ο Σαββόπουλος, ο Άσιμος? Όχι, ούτε οι Λευκή Συμφωνία, οι Γκούλαγκ, οι Panx Romana, τα Διάφανα Κρίνα ή τα Ξύλινα Σπαθιά το έβγαλαν. Μήπως κάποιος από τους πιο ηλεκτρονικούς ... Λένα Πλάτωνος, Στέρεο Νόβα, Sigmatropic? Μπα, η τιμή αυτή για μένα ανήκει στα Μωρά Στη Φωτιά και τον ομώνυμο δίσκο τους από το 1987. Ένας ώριμος και ολοκληρωμένος δίσκος, με απίστευτη ενέργεια και μια φοβερή ερμηνεία από τον Στέλιο Σαλβαδόρ στα φωνητικά. Πολλά τα τραγούδια που λένε ιστορίες σε αυτό το δίσκο αλλά το πιο αντιπροσωπευτικό από όλα για το θέμα αυτού εδώ του post είναι το κομμάτι με το οποίο αρχίζει το άλμπουμ, το "Κάτω Στην Πόλη". Επική εισαγωγή.

Για να περάσω σε ένα άλλο απίστευτο τραγούδι ή καλύτερα σε μια φανταστική εκτέλεση ενός τραγουδιού (γιατί και αυτό κάποιες φορές κάνει τη διαφορά) από ένα φοβερό συγκρότημα. Ένα συγκρότημα που δυστυχώς γεννήθηκα με λίγα χρόνια καθυστέρηση για να μπορέσω να δω "ζωντανά", αλλά που ο ιδρυτής και τραγουδιστής του φρόντισε να με ικανοποιήσει πλήρως πολλά χρόνια αργότερα με μια σόλο συναυλία που συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Μιλάω για τους Dream Syndicate και τον Steve Wynn. Το τραγούδι που ταιριάζει με το θέμα του post δεν είναι άλλο από το "The Days of Wine and Roses". Όχι οποιαδήποτε εκτέλεση όμως και σίγουρα όχι κάποια εκτέλεση σε στούντιο. Αναφέρομαι στην ανεπανάληπτη, "ζωντανή" εκτέλεση, που βρίσκεται στο άλμπουμ "Live At Raji's" του 1989. Με φοβερές εναλλαγές ρυθμού και τον Wynn να τα δίνει όλα παραφράζοντας ακόμα και Iggy Pop! Η δομή του συγκεκριμένου τραγουδιού στην εκτέλεση που μόλις ανέφερα είναι η επιτομή των τραγουδιών για τα οποία μιλάω στην αρχή. Για την ιστορία να σημειώσω ότι στο "Live At Raji's" το TDOWAR ξεκινάει 40 δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το τραγούδι που προηγείται.