Τετέλεσται Κύριε Σκηνοθέτα!

Κυριακή χτες και είπα και 'γω να δω μια ταινία για να περάσω ένα ευχάριστο απόγευμα στο σπίτι. Έχοντας τριγύρω μόνο μια ταινία που δεν είχα ξαναδεί, και αφού η κοιλάρα του αρχιτέκτονα δεν με είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου με το "The Cook The Thief His Wife & Her Lover" του Peter Greenaway. Παραδόξως χώνεψα εύκολα το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας, αλλά εκεί προς το τέλος κάποιες σκηνές μου κάθησαν στο στομάχι, για τελείως διαφορετικούς όμως λόγους από ότι φανταζόμουν. Ακολουθεί λοιπόν μια μικρή λίστα που έφτιαξα στα γρήγορα και αφορά ταινίες που μου έμειναν χαραγμένες στη μνήμη επειδή πήγαιναν κάτι να μου πουν αλλά στο τέλος τα έκαναν θάλασσα.


- Unbreakable (2000): Η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι αρκετά έξυπνη και πρωτότυπη, αλλά όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μου το τέλος με τις συγκλονιστικές (υποτίθεται) αποκαλύψεις, έπεσα κυριολεκτικά κάτω από τα γέλια.

- Artificial Intelligence: AI (2001): Παρόλο που από πίσω κρυβόταν μέχρι ενός σημείου ο Kubrick, πήγα να δω την ταινία με αρκετές επιφυλάξεις για το πως θα αντιμετωπιζόταν το όλο θέμα. Αρκετή ώρα αργότερα, και ενώ παραδόξως δεν είχα ρίξει πολλές χριστοπαναγίες για κακοποίηση της κεντρικής ιδέας από τον Spielberg, η ταινία φτάνει σε ένα σημείο όπου θεματικά ταίριαζε να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Ενώ λοιπόν ετοιμαζόμουν να αποδώσω μέχρι ενός βαθμού τα εύσημα στους συντελεστές, βλέπω με έκπληξη να συνεχίζεται η ταινία και τα πράγματα να πέρνουν μια απίστευτα γελοία τροπή που μόνο το Hollywood θα μπορούσε να σκαρφιστεί. Το μαρτύριο επί της οθόνης να μη λέει να τελειώσει με τίποτα και εγώ να κόβω τις φλέβες μου ... πολλές φορές! Τόσο που κράτησε το βασανιστήριο ίσως να είναι άστοχο να θεωρώ καν ότι έλαβε μέρος στο τέλος της ταινίας.

- Νύφες (2004): Το αριστούργημα του Παντελή Βούλγαρη, με το όνομα του Martin Scorsese στην παραγωγή, που έσκισε στα ταμεία (υποθέτω, δεν παρακολούθησα και στενά τα δρώμενα). Ας γελάσω. Συγκρίνεται ολόκληρη η ταινία έστω και με ένα καρέ του "Όλα Είναι Δρόμος" από τον ίδιο σκηνοθέτη? Θα προσπεράσω τα (αρκετά) σημεία του σεναρίου και των ερμηνειών που με εκνεύρισαν (το "απογοήτευσαν" ή "ενόχλησαν" είναι πολύ χαμηλών τόνων) επανειλημμένα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα επικεντρωθώ μόνο στην τελευταία μισή ώρα περίπου. Οι σκηνές που εκτυλλίσονταν μπροστά στα μάτια μου (με απίστευτα κακές ερμηνείες σε μερικές από αυτές) με έκαναν για μια στιγμή να νομίσω ότι είχα πέσει σε λήθαργο και με ξύπνησε πολλούς αιώνες μετά ο Spielberg που είχε μόλις ολοκληρώσει το ριμέικ της ταινίας χρησιμοποιώντας ανδροειδή και εξωγήινους στη θέση των ηθοποιών και έχοντας αλλάξει την πίστη στο ήδη κακό σενάριο! Η συνειδητοποίηση μετά από μερικά λεπτά ότι παρακολουθούσα ακόμα την ίδια ταινία δεν μου έφτιαξε καθόλου τη διάθεση και αν έβλεπα την ταινία στο σπίτι θα είχαν εκτοξευθεί αρκετά έπιπλα προς τη μεριά της τηλεόρασης.

- The Cook The Thief His Wife & Her Lover (1989): Δεν θα ασχοληθώ με το αν η ταινία σοκάρει ή με το γεγονός ότι κάποιοι τη λατρεύουν ενώ άλλοι τη μισούν φανατικά. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την έμπνευση να αλλάζουν χρώμα τα ρούχα των ηθοποιών ενώ μετακινούνται από δωμάτιο σε δωμάτιο και γενικά δεν σοκαρίστικα όσο περίμενα. Το τέλος όμως της ταινίας, και συγκεκριμένα η σκηνή του μονολόγου της "Wife" δίπλα στον άτυχο "Lover" και του διαλόγου μεταξύ "Wife" και "Cook" που ακολουθεί (ειδικά αυτή, με φοβερά γελοίο διάλογο), ήταν απίστευτη απογοήτευση και αν δεν είχα καρφώσει όλα τα έπιπλα στο πάτωμα μετά τις Νύφες, θα χρειαζόμουν τώρα σίγουρα καινούρια τηλεόραση.