Εχουμε Γνωριστεί? - Episode I

Είναι μια καθημερινή πρωί (μα πολύ πρωί) και κάθομαι βαριεστημένα σε περίοπτη θέση στο κέντρο λεωφορείου τοπικής διαδρομής. Η συγκεκριμένη θέση "βλέπει" στο πλάγιο μέρος του λεωφορείου οπότε έχω απλώσει την κορμάρα μου και στις δύο γειτονικές θέσεις. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο, χωρίς να το θέλω ιδιαίτερα, σε ένα σημείο στο πάτωμα μπροστά μου που δε διαφέρει σε τίποτα από τα γειτονικά του σημεία. Ξαφνικά, κάτι μπλοκάρει τη θέα μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για ένα ζευγάρι παπούτσια, με ιδιοκτήτη γένους θηλυκού συμπεραίνοντας από το στυλ.

Ανεβάζω το βλέμμα μου αδιάφορα για να εκτιμήσω την κατάσταση. Περιττό να πω ότι παρόλο που δεν κοιτάω παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο, έχω (κλασικά) προλάβει να εκτιμήσω διαστάσεις ποδιού, στήθους και μέσης, και επιπλέον έχω συμπληρώσει με τη φαντασία μου ποια είναι η εικόνα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Χωρίς να τα πολυλογώ, αυτό που πρόλαβα να δω απέναντι μου, μου αρέσει πολύ, και είναι και σε σωστή ηλικία, άντε 25 το πολύ. Αυτό όμως που δε μου αρέσει καθόλου είναι ότι μου δίνεται η εντύπωση πως η "θεά" με κοιτάζει ήδη επίμονα. Έχεις παραισθήσεις σκέφτομαι, απλώς συναντήθηκαν τα βλέμματά σας τυχαία.

Γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη, σε μια τέλεια γωνία 90 μοιρών, και αρχίζω να βλέπω τα άλλα τρένα να περνούν έξω από το παράθυρο. Οι τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού μου όμως έχουν αρχίσει να γίνονται κάγκελο μιας και η "θεά" από απέναντι εξακολουθεί να με "καρφώνει". Τεντώνω τα αυτιά μου για να βεβαιωθώ ότι δεν έχει απλώς λυθεί στα γέλια με αυτό που βλέπει. Άκρα του τάφου σιωπή και επιπλέον δε μου φαίνεται ούτε καν να χασκογελάει. Ωχ σκέφτομαι, σε ψυχωτική πέσαμε. Λες όμως να μην είναι? Και αν ...? Βρε λες να φόρεσα λάθος σώμα σήμερα?

Ρίχνω μια ματιά προς τα κάτω και επιβεβαιώνω αυτό που ήδη γνώριζα. Κάτι που μοιάζει με ιπποπόταμο διασταυρωμένο με ελέφαντα. Σίγουρος πλέον ότι δε γίνεται η κοπέλα απέναντι μου να έφαγε καμιά κεραυνοβόλο κατραπακιά μέσα στα άγρια χαράματα, βγάζω το πιο λογικό συμπέρασμα. Ψυχωτική και τυφλή. Κορίτσι μου, ξεκόλλα από το πρόσωπο που ομολογουμένως μοιάζει με του George Clooney και κοίτα και λίγο παρακάτω για να συνέλθεις. Εγώ πως απέκτησα συνολική εικόνα χωρίς καν να σε κοιτάξω καλά καλά? Κάτι που έχω αρχίσει να στραβολαιμιάζω, κάτι που δεν έχω ξυπνήσει τελείως ακόμα, αρχίζω να ανησυχώ.

Γυρνάω το κεφάλι μου προς την άλλη μεριά 1-2 φορές για να "κόψω" την κατάσταση αλλά δεν βλέπω καμιά βελτίωση. Το "κάρφωμα" συνεχίζεται και με σοβαρό ύφος. Αποφασίζω να γυρίσω προς το μέρος της και να της ρίξω και εγώ ένα επίμονο βλέμμα, να δούμε που θα βγάλει. Πάνω που το επιχειρώ, έρχεται το δεξί κροσέ. Το οπτικό μου πεδίο γεμίζει ξαφνικά με το μπούτι της "θεάς", σε μια κλασική κίνηση του τύπου "αφού δεν κοιτάς, φάε στη μάπα το φιλέτο και αν τολμήσεις να κοιτάξεις περισσότερο από ένα νανοδευτερόλεπτο, θα το καλύψω γιατί με ενοχλείς". Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η "θεά" δε φοράει φούστα αλλά αθλητική φόρμα χρώματος ροζ! Μάλιστα έχει αλλάξει τόσο πολύ τη στάση της στο κάθισμα που απορώ πως δεν πέφτει κάτω. Ωχ, σκέφτομαι. Ψυχωτική, τυφλή και χαζή. Και να σκεφτείς ότι μόλις πριν από μερικά λεπτά κοιτούσα μια αμοιβάδα στο πάτωμα.

Αποφασίζω λοιπόν να μην ξανακοιτάξω ούτε καν σε απόσταση ενός έτους φωτός από εκεί που κάθεται, μη νομίσει ότι τη βιάζουμε κιόλας. Αγνοώντας τους μύες του λαιμού μου, αλλάζω όσο μπορώ τη στάση μου και αρχίζω να κοιτάζω ξανά προς την αντίθετη πλευρά της "θεάς". Τα λεπτά του τρόμου περνούν αργά αλλά επιτέλους πλησιάζει η στάση που κατεβαίνω. Εκεί που ετοιμάζομαι να σηκωθώ, με προλαβαίνει εκείνη. Αφού βλαστημάω την τύχη μου, αποφασίζω ότι το να σύρω τον όγκο μου για μερικές δεκάδες μέτρα επιπλέον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, οπότε ετοιμάζομαι να κατέβω και εγώ. Διατηρώντας μια απόσταση ασφαλείας δύο μέτρων, κατεβαίνω πίσω της. Έχοντας διαπιστώσει, χωρίς να το επιδιώκω, ότι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι καλύτερη από ότι φανταζόμουν, πατάω στο πεζοδρόμιο και ακολουθώ στιγμιαία την ίδια κατεύθυνση με τη "θεά".

Με τρόμο, τη βλέπω να κοιτάζει με μισό μάτι πίσω από την πλάτη της για να δει που θα καταλήξω. Η πρόθεση μου είναι να περάσω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, οπότε χώνομαι πίσω από το λεωφορείο και κοντοστέκομαι για να ελέγξω την κίνηση (μη με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο και προκαλέσω βαθούλωμα επικών διαστάσεων στην καινούρια του μούρη). Εκείνη τη στιγμή συνέβει. Η "θεά", που έχει εν τω μεταξύ απομακρυνθεί 3-4 μέτρα, βλέποντας με να στρίβω, αποφασίζει να περάσει και αυτή απέναντι! Έλα όμως, που αντί να κοιτάζει τι της έρχεται από αριστερά, συνεχίζει να "καρφώνει" εμένα στα δεξιά της! Το χτυπημένο της κορμί πέφτει αναίσθητο στην άσφαλτο και το αίμα χύνεται κατακόκκινο μπροστά στις ρόδες του μαύρου Audi, θα έγραφα αν είχε όντως συμβεί έτσι.

Ευτυχώς, ο οδηγός του μαύρου Audi είχε την προνοητικότητα να επιβραδύνει βλέποντας το λεωφορείο σταματημένο σε απόσταση, οπότε μπόρεσε να φρενάρει έγκαιρα όταν πετάχτηκε η "θεά" ξαφνικά μπροστά του. Τα μπινελίκια που της έριξε στη συνέχεια πήγαν χαμένα αφού εκείνη ήταν απασχολημένη να "καρφώνει" ακόμα εμένα! Απομακρύνθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήμουν βέβαιος ότι η "θεά" αποχώρησε θεωρώντας ότι την είχα φάει με τα μάτια μου σε όλη τη διαδρομή του λεωφορείου. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες, άρχισα να σκέφτομαι ότι θα πρέπει επιτέλους να κόψω αυτές τις δεκάλεπτες θυελλώδεις σχέσεις στα λεωφορεία. Μακάρι όμως να ήξερα πως.