Το Ονειρο Του Σκύλου

Παρότι περίμενα αρκετό καιρό για να μπορέσω να δω αυτή την ταινία, άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Γι' αυτό και την είδα δύο φορές, συνεχόμενες. Μη σας ξεγελάει η αφίσα, δεν είναι ούτε σεξοκωμωδία ούτε σαχλοκωμωδία, από αυτές που καταναλώνει σαν το pop corn ο ελληνικός κινηματογράφος (άντε, να μην αναφέρω ονόματα και έχουμε δράματα). Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι η "first Greek sci fiction movie", όπως διαβάζω στο μοναδικό σχόλιο στο imdb.com! Μάλλον ο φίλος/φίλη το μπέρδεψε με το "Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά", αν και εκεί ήταν σίγουρα εσκεμμένο ένα στυλ b-movie. "Το όνειρο του σκύλου" του Άγγελου Φραντζή βγήκε κατευθείαν από τη σχολή του David Lynch. Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Η ακολουθία στην αρχή, πριν πέσει ο τίτλος, είναι όλα τα λεφτά και η κίνηση της κάμερας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας απλά άπαιχτη. Δε θα αρχίσω να περιγράφω και να αναλύω τι γίνεται. Εξάλλου, αν ψάχνετε για συμπαγή ιστορία ασχολείστε με λάθος ταινία. Για ονειροπόλους και ποιητές είναι, αλλά έχει κάτι και για άυπνους σαν εμένα (ήδη άρχισα να κυκλοφορώ με μια φωτογραφία στο χέρι). Δεν μπορώ πάντως να μην αναφερθώ στο soundtrack από τους onefingermusic. Τον Χρήστο Λαϊνά ομολογώ ότι δεν τον έχω ξανακούσει, αλλά τον Coti K τον ήξερα από την εποχή των Στέρεο Νόβα ήδη. Τέλεια μουσική υπόκρουση και όποιος έχει ακούσει τις προσωπικές δουλειές του Coti K, μάλλον θα συμφωνήσει ότι δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή για τη συγκεκριμένη ταινία. Από ένα βασανιστικό βουητό που στοιχειώνει ακόμα τα ηχεία μου, μέχρι το πιο ζωηρό πιάνο σε άλλες σκηνές, οι ήχοι ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Με δυο λόγια, φοβερή ταινία.

p.s. Εξαιρετική ατάκα από την ταινία: "Ο άνθρωπος είναι δύσκολο να καταλάβει την κίνηση σε μια συνέχεια".

p.s.2. Το γιατί ο σκύλος δεν έφαγε τη γαλοπούλα το έπιασα τη δεύτερη φορά. Εντάξει, έβλεπα την ταινία και αργά το βράδυ, past my bed time!

p.s.3. Όποιος έχει το "Polaroid" του ίδιου σκηνοθέτη από το 2000, ας το στείλει προς το μέρος μου.