Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται

Ξυπνάω. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου. Τρεις αποτυχημένες προσπάθειες μου δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. "Θα κοιμήθηκα πολύ" σκέφτομαι, "και τώρα δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου". Φτάνω μέχρι το μπάνιο χτυπώντας από τοίχο σε τοίχο, σαν μπίλια σε φλιπεράκι. Κάποιοι, κάποτε, τραγούδησαν "cold water in the face brings you back to this awful place". Ανοίγω το ζεματιστό νερό και καφτηριάζω δύο φορές τις τσίμπλες στις άκρες των ματιών μου. Επιτέλους, τα βλέφαρά μου ανοίγουν και αντικρύζω το πρόσωπό μου στο θολωμένο καθρέφτη. Περνάω την παλάμη μου δυο φορές μπροστά από το τζάμι για να το καθαρίσω. Τίποτα. Κοιτάζω τα χέρια μου και είναι και αυτά θολά. Τα πόδια μου, θολά. Η κουρτίνα του μπάνιου, θολή. Μιας και δεν θυμάμαι να είμαι ηθοποιός σε ταινία του Woody Allen, ανοίγω το ντουλαπάκι στα δεξιά μου και βγάζω ένα μικρό πλαστικό δοχείο. Φοράω τους φακούς επαφής στα γρήγορα και σηκώνω το βλέμμα μου για να αντικρίσω το πρόσωπό μου στο θολωμένο καθρέφτη. Ρίχνω μερικές χριστοπαναγίες και βγάζω τους φακούς. Παίρνω μία σπάτουλα και ξεκολλάω από τα μάτια μου το δεύτερο ζευγάρι φακών επαφής, αυτό που ξέχασα να βγάλω πριν με πάρει ο ύπνος.

Ανοίγω την πόρτα του μπάνιου και κάνω δυο βήματα για να βγω έξω. Η κάλτσα του αριστερού μου ποδιού κάνει μια θεαματική βουτιά σε μια λίμνη από ζεματιστό νερό που μόλις έχει σχηματιστεί στο πάτωμα. Παίζω κουτσό μέχρι το συρτάρι της ντουλάπας και αλλάζω κάλτσες. Κοιτάζω το μεγάλο ρολόι στον τοίχο. Κάποιος, κατά τη διάρκεια μιας περασμένης νύχτας που κανένας δεν θυμάται ακριβώς, είχε τη φαεινή ιδέα να κολλήσει μερικά από τα σπάνια γραμματόσημά μου πάνω στο ρολόι, για να κρύψει τους απαίσιους αριθμούς που σου δείχνουν τι ώρα είναι. Πηγαίνω μέχρι το κρεβάτι και ρίχνω μια ματιά στο ξυπνητήρι. Μόλις με βλέπει, σηκώνεται και τρέχει να κρυφτεί κάτω από το κομοδίνο. Αρπάζω δύο βελάκια και τα καρφώνω στη μύτη κάποιου τύπου από το MIT, που η μούρη του κοσμεί εδώ και λίγες εβδομάδες έναν στόχο κρεμασμένο στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι μου. Παίρνω τηλέφωνο στην ώρα και ακούω με τρόμο ότι είναι 03:00. Πάλι μόλις τέσσερις ώρες ύπνου. Γι 'αυτό ξύπνησα μέσα στην τελευταία ταινία του Kubrick.

Δε φτιάχνω καφέ (αφού μου έχει τελειώσει εδώ και τρεις μέρες) και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Ανοίγω να διαβάσω το email μου και βλέπω το συνηθισμένο μήνυμα από κάποιον που διαμαρτύρεται γιατί ο υπολογιστής του δεν δουλεύει. Στέλνω στα γρήγορα μια απάντηση ότι πρέπει να δοκιμάσει να βάλει πρώτα το μηχάνημα στην πρίζα, και αν αυτό αποτύχει, να δοκιμάσει να βάλει το δάχτυλό του στην πρίζα. Αποφασίζω να στείλω καναδυό email σε κάποιους φίλους θάβοντας κάποιους άλλους φίλους, μήπως και φτιάξει η διάθεσή μου. Αφού τα στέλνω, πηγαίνω να τα ξαναδιαβάσω και συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει χοντρή μαλακία, κατηγορίας "μπλέξαμε τις διευθύνσεις". Ανοίγω την ατζέντα μου, γράφω "πρώην" δίπλα στα ονόματα δύο φίλων και μπλοκάρω τη διεύθυνσή τους από το να μου στέλνει email και instant messages, και τον αριθμό τους από το να με παίρνει τηλέφωνο.

Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση ότι για το υπόλοιπο της ημέρας θα μείνω ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοιτώντας όσα ενδιαφέροντα εξελίσσονται στο ταβάνι. Ούτε δουλειά, ούτε έξοδο από το σπίτι σήμερα, μήπως και ξορκίσουμε το κακό. Μακάρι, γιατί αναμένονται σημαντικά γεγονότα προς το απόγευμα που επιβάλλεται να έχουν αίσιο τέλος. Και 'γω το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

p.s. Αν με ψάχνετε στο msn, θα είμαι "Away", στο κρεβάτι ξαπλωμένος ανάσκελα δηλαδή!