Doctor, Θέλω Το Placebo Μου Τώρα

Με τους Placebo είχα πάντα μια ιδιόμορφη σχέση. Δεν περιμένω ποτέ πως και πως να βγει η επόμενη δουλειά τους, δε φρόντισα ποτέ να έχω όλους τους δίσκους τους στη συλλογή μου (ένα παζλ από τα διάφορα album τους με καλύπτει) και δεν νομίζω να τους συμπεριελάμβανα ποτέ στα ακούσματα μου όταν προσπαθώ (σαν όλα τα καλά παιδάκια) να ρίξω γκόμενα (εκτός και αν εκείνη ανήκει στους "black people", περισσότερα ίσως στο μέλλον για αυτούς).

Θα πήγαινα όμως χωρίς δεύτερη σκέψη σε συναυλία τους, με πιο σχετική παρέα βέβαια από εκείνη που το 1998 μου εξέφραζε την άποψη ότι το συγκρότημα πάνω στη σκηνή έπαιζε τη δυνατότερη μουσική που είχε ακούσει εδώ και καιρό από γυναικείο συγκρότημα (χάρμα οι βραδινές τουαλέτες παιδιά)! Επιπλέον, το αμάλγαμα των τραγουδιών τους που έχω στη διάθεσή μου ακούγεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα ηχεία μου, περιέργως (?) όταν θέλω να πάρω τα πάνω μου.

Για να περάσω στην αφορμή αυτού εδώ του post. Η κιθάρα στα ήσυχα διαστήματα του "Song To Say Goodbye" μου θυμίζει τόσο πολύ Joy Division που επειδή δεν γίνεται να έχω μπροστά μου τον Ian Curtis, ευχαρίστως θα αγκάλιαζα επί ώρες τον Brian Molko. Και είναι η ιδέα μου ή η "διαστημική" μελωδία σε κάποια σημεία προς το τέλος του τραγουδιού θυμίζει όντως τη μουσική του Doctor Who (εδώ live η φοβερή διασκευή από τους Orbital)? Αν και άλλες φορές νομίζω ότι μου θυμίζει το "Ντοκιμαντέρ Στον Άδη" από τους "Καπνός". Χμμμ ... χλωμό ε? Δεν έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο το νέο album τους αλλά μία τραγουδάρα την περιέχει οπωσδήποτε.