Laurie

Την πρωτοείδα σε ένα μπλουζάκι. Το φορούσε ο Κωνσταντίνος Βήτα σε μια συναυλία των Στέρεο Νόβα στη Σφεντόνα το 1997, όπου παρουσίαζαν το "Βιταμίνα Τεκ". Υπήρχε άραγε μόνο το όνομά της ή και το πρόσωπό της?* Το όνομα σφηνώθηκε αμέσως στο μυαλό μου. Δεν είχα ιδέα ποια ήταν. Και γιατί ήταν τόσο σημαντική που να πάρει τη θέση της σε μπλουζάκι του Κ.Β., που μαζί με την παρέα του σημάδεψε ανεξίτηλα τα εφηβικά μου χρόνια? Εκείνη τη βραδιά, η μαγευτική παρουσία της Τάνιας Τσανακλίδου και της Πόπης Αστεριάδη έθαψε το αινιγματικό όνομα στα βάθη του μυαλού μου. Προσωρινά όμως, μιας και μερικά χρόνια αργότερα ένα ακόμα παράδειγμα των έξι βαθμών διαχωρισμού των memes θα ερχόταν να το ανασύρει στην επιφάνεια.

Ένα κρύο μεσημέρι στις αρχές της νέας χιλιετίας, σε μια πόλη κάπου στην άκρη του κόσμου. Το ραδιόφωνο είναι συντονισμένο στον ανεξάρτητο σταθμό του τοπικού πανεπιστημίου. Σε ανύποπτη στιγμή τα ηχεία γεμίζουν το δωμάτιο με ένα επαναλαμβανόμενο, μονότονο, κοφτό επιφώνημα. Η ηλεκτρονική γυναικεία φωνή που έρχεται και κάθεται πάνω του λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούγεται παραδόξως τόσο γλυκιά που με κάνει να ανατριχιάσω. Η μονότονη λούπα δεν σταματάει ούτε δευτερόλεπτο να είναι το χαλί του τραγουδιού, και ενώ ο εγκέφαλός μου προσπαθεί να με πείσει ότι θα έπρεπε να τη βρίσκω εκνευριστική, αυτή συνεχίζει να ταξιδεύει σε κλίμακες και να περνάει από παραμορφωτές, χαιδεύοντας τα αυτιά μου όπως καμιά άλλη μελωδία στο παρελθόν. Αναπάντεχοι σκόρπιοι ήχοι διανθίζουν το μινιμαλιστικό αυτό υπόβαθρο. Είμαι σίγουρος ότι το τραγούδι μου είναι άγνωστο κι όμως μου ακούγεται τόσο οικείο. Το τέλος του με βρίσκει παγωμένο στο κρεβάτι να προσπαθώ να λύσω τα μάγια.

Λίγα λεπτά αργότερα η φωνή του DJ από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής φέρνει μαζί τη λύτρωση και την αναστάτωση. Να λοιπόν που σε συναντώ ξανά, να μου μιλάς για τον υπεράνθρωπο. Μερικούς μήνες αργότερα, που η τύχη τα έφερε να βρίσκομαι εγώ στη θέση εκείνου του DJ, το συγκεκριμένο τραγούδι θα αποτελέσει χωρίς δεύτερη σκέψη την εναρκτήρια επιλογή. Χρειάστηκαν μόνο λίγα λόγια από την αρχή του "Big Science" για να ερωτευτώ τη φωνή της και μια στοιχειώδης εξοικείωση με το έργο της για να πάρει μόνιμη θέση στα όνειρά μου. Τώρα έρχεται για άλλη μια φορά να μου υπενθυμίσει πως γίνεται να περπατάω και να πέφτω ταυτόχρονα.

Let X=X.

* Τουλάχιστον έτσι τα θυμάμαι εγώ. Κάποιος που ήταν εκεί και θυμάται καλύτερα μπορεί να με διορθώσει.

Έχουμε Γνωριστεί? - Episode IV

Σάββατο μεσημέρι. Κοκκινομούρης δεινόσαυρος τριγυρνάει στο κέντρο της πόλης. Σταματάω σε ένα φανάρι και ετοιμάζομαι να διασχίσω τετραπλή λωρίδα. Το γόνατό μου έχει αρχίσει ήδη να διαμαρτύρεται. Πράσινο για τους πεζούς. Αρχίζω να διασχίζω τη διάβαση σαν μελλοθάνατος και κάπου εκεί κοντά στην τέταρτη λωρίδα, παίρνει το αυτί μου μια μικρή αναστάτωση προερχόμενη από το αυτοκίνητο που είναι σταματημένο μπροστά μπροστά. Συνεχίζω χωρίς να δώσω σημασία και μετά κόπων και βασάνων φτάνω ασθμαίνοντας σε μια μικρή νησίδα. Ένας στενός δρόμος που οδηγεί δεξιά και ένα ακόμα φανάρι με χωρίζουν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Το φανάρι των πεζών είναι πιο κόκκινο και από τη μούρη μου, αλλά το ίδιο κόκκινο είναι και το φανάρι για τα αυτοκίνητα. Τα προαιώνια ένστικτά μου αναλαμβάνουν δράση. Το επόμενο δευτερόλεπτο με βρίσκει να διασχίζω αντικανονικά τη διάβαση. Δύο-τρία βήματα πριν πατήσω στο πεζοδρόμιο, ακούγεται βροντερή φωνή Κυρίου στην πλάτη μου.

- Συγγνώμη...!!!

Γυρίζω το κεφάλι απρόθυμα, έτοιμος να απαντήσω με καθόλου ευγενικό τρόπο σε όποιον νομίζει ότι θα μου την πει και από πάνω για το φοβερό έγκλημα που μόλις διέπραξα.

- ...θέλεις να κάνουμε σεξ?

Ένα γυναικείο χαμόγελο με υποδέχεται από το παράθυρο μαύρου αυτοκινήτου, σταματημένου 8-10 μέτρα πιο πέρα, ακριβώς στο σημείο από όπου προερχόταν η αναστάτωση που με είχε παραξενέψει λίγο πριν. Ανήκει σε χαριτωμένο προσωπάκι λίγο μικρότερης ηλικίας από τη δική μου, που το στολίζουν μαύρα μαλλιά μέχρι τους ώμους. Πιο δίπλα, στη θέση του οδηγού, με χαιρετάει ένα δεύτερο γυναικείο χαμόγελο, ιδιοκτησία μιας πιο ηλικιωμένης ξανθιάς. Παραδόξως, η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι ότι δεν έχω βρει ακόμα σωματοφύλακα! Η απάντηση που βγαίνει από τα χείλη μου την αμέσως επόμενη στιγμή θα έκανε ακόμα και τον πιο ικανό ρήτορα να λουφάξει.

- Εεε ... χμμφφφφ ... νττττττττ!

Προς απάντησή μου, το χαριτωμένο προσωπάκι συνεχίζει να μου χαμογελά από το κατεβασμένο παράθυρο. Ανάβει πράσινο. Χαμόγελο στο πεζοδρόμιο, γελάκια μέσα στο αυτοκίνητο. Κόρνα. Γελάκια μέσα στο αυτοκίνητο, χαμόγελο στο πεζοδρόμιο. Και άλλη κόρνα. Ανταλλαγή αμήχανων βλεμμάτων μέσα στο αυτοκίνητο, αμήχανη ματιά προς το πεζοδρόμιο. Πρώτη, γκάζι. Κλεφτή ματιά προς το πεζοδρόμιο. Το χαριτωμένο χαμόγελο χάνεται στο τέλος του δρόμου.

Ζούνε Ανάμεσά Μας!

Τους βλέπω γύρω μου! Ακολουθούν κάθε μου βήμα! Με κυνηγάνε! Δεν είναι εξωγήινοι, δεν είναι δεινόσαυροι. Είναι ιεραπόστολοι!!!

Εκεί που περπατάω ανέμελος και ανυποψίαστος, μου την πέφτουν από το πουθενά, συνήθως εις διπλούν. Πάντα κινούμενοι ενάντια στην κατεύθυνση του ανέμου για να μην τους μυριστώ και αλλάξω δρόμο. Το ντύσιμο σχεδόν πάντα το ίδιο. Κουστουμάκι (οι πιο ριψοκίνδυνοι χωρίς σακάκι), γραβατούλα, σκαρπίνια (μάλλον με άσπρες κάλτσες), ταμπελίτσα στο στήθος με το όνομα. Η προσέγγιση μελετημένη και προσεγμένη. Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και άμεση προσφορά του χεριού για χειραψία. Κάτσε ρε φίλε, ξέρω εγώ που είχες εσύ το χέρι σου πριν μου το δώσεις? Ακόμα χειρότερα για σένα, μήπως ξέρεις που το είχα εγώ? Χώρια που αν δεν δώσω και εγώ το χέρι μου θα φανώ κάφρος, άσχετα αν έχω όλη τη διάθεση να το προσφέρω, με τη μορφή όμως ενός δεξιού uppercut στο σαγόνι.

Έχω δοκιμάσει τα πάντα (όχι, με ultrex δεν λούστηκα!) ... τους έχω πει ότι είμαι ο αντίχριστος, ότι πιστεύω πως είμαι ο Χριστός, ότι είμαι άθεος, ότι και εγώ συνήθως στο κρεβάτι ιεραπόστολος το παίζω. "Ευχαριστώ αλλά έδωσα πέρυσι", "Σε πρόλαβε ο άλλος και μου τα 'πρηξε", "Εγκο ντεν καταλαβαίνει", είναι μερικές από τις ατάκες στο οπλοστάσιό μου. Λέω ότι μαλακία μου κατεβαίνει για να τους ξεφορτωθώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να συνεχίζω να έχω μπροστά μου έναν ιεραπόστολο που τώρα έχει ένα αμήχανο και βεβιασμένο χαμόγελο. Ο μόνος τρόπος να γλιτώσω είναι να το βάλω στα πόδια! Το οποίο και κάνω πλέον, αμέσως με το που ακούω την εισαγωγική ατάκα "Γεια, είμαι ιεραπόστολος", και ευτυχώς δεν καταλήγω με δύο αναπάντεχα τσουρέκια μέσα στη μέση του δρόμου από το κήρυγμα.

Αν ακούσετε στις ειδήσεις ότι άγριο θηρίο κατασπάραξε ιεραπόστολο, να ξέρετε ότι δεν πρόκειται για λιοντάρι σε κάποια ζούγκλα της Αφρικής αλλά για εξαγριωμένο κόκκινο δεινόσαυρο στο κέντρο κάποιας πόλης. Έχουν πέσει και μεγάλες πείνες τελευταία.

Πληροφορίες Εντός

- Ζητείται "τρυπατζής" (!!!), για να ανοίξει 2-3 επιπλέον τρύπες στη μαύρη ζώνη μου, επειδή οι 5 που υπάρχουν δεν μου φτάνουν πλέον. Τις θέλω οβάλ και συμμετρικές.

- Ζητείται μοδίστρα, στην ανάγκη ας είναι και μόδιστρος, για να μετατρέψει ξανά τα τσουβάλια που φοράω σε παντελόνια.

- Ζητούνται πέτρες, μεγέθους τσέπης, ικανές να αντισταθούν σε 6-7 μποφόρ. Στην ανάγκη συμβιβάζομαι και με μια άγκυρα.

- Ζητείται σωματοφύλακας, δεινοσαυρικού διαμετρήματος, για να με προστατέψει από τις δεινοσαυρίνες που εδώ και μερικές ημέρες το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι να χάσω και άλλα κιλά και μάλιστα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, που (αν προλαβαίνεις) τρως και ότι θες.

- Ζητούνται σόλες παπουτσιών, ολοκαίνουριες και άφθαρτες, αν γίνεται συνδεδεμένες ακόμα με παπούτσια.

- Ζητείται συνοδοιπόρος, αντοχής 5ωρων περιπάτων χωρίς ενδιάμεσες στάσεις.

- Ζητείται γόνατο, αριστερών πεποιθήσεων, κατά προτίμηση με λιγότερα από 3000 χιλιόμετρα στο κοντέρ.

- Εναλλακτικά, ζητείται τροφή για δεινόσαυρους και ένα ζευγάρι πατερίτσες!

p.s. (Άσχετο) Ζητούνται χαπάκια, οποιουδήποτε τύπου εκτός από placebo, γιατί σε τέτοια ύψη που έχει φτάσει Το Πετρέλαιο (και δεν αναφέρομαι σε αυτό που βγαίνει από τα έγκατα της γης) δεν τις γλιτώνουμε τις συγκοπές.

70000000 Χρονών, Πάνω Κάτω

Σήμερα!!!

Τετριμμένο

Ο Νόμος: Είναι δύσκολο να βάλεις μια ελεύθερη βολή όταν από αυτήν κρίνεται ο αγώνας.

Το Συμπλήρωμα Του Δεινόσαυρου Στον Παραπάνω Νόμο: Ακόμα πιο δύσκολο να τη χάσεις.

Το Συμπλήρωμα Ενός Γερμανού Στο Συμπλήρωμα Του Δεινόσαυρου: Χωρίς να κάνεις μαλακία!

Βατραχοπόδαρα Σερβίρουν?

Το Αριστερό Μου Πόδι

Κατά την παράδοση του χόκεϋ επί πάγου (τι είναι τούτο θα μου πείτε και καλά θα κάνετε, αλλά αφήστε με εμένα στον κόσμο μου), όπου όλοι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των playoffs ανάγονται σε upper-body και lower-body injuries (κατατοπιστικότατο αλλά πάλι καλά που αποκαλύπτουν και αυτό με τόσο ξύλο που πέφτει), ο υποφαινόμενος δεινόσαυρος μόλις "κληρονόμησε" ένα lower-body injury. Για να μην πάει ο νους σας στο πονηρό, έχετε δει κουτσό δεινόσαυρο? Δεν είναι ωραίο θέαμα! Να έλεγα ότι έπαθα κανένα κάταγμα στο μετατάρσιο όπως ο Rooney και να κλαίει για μένα ολόκληρη χώρα καλά θα ήταν. Μηνίσκος μου "μυρίζει" όμως και στα καλά καθούμενα μάλιστα (χμμμ, όχι ακριβώς καθούμενα αλλά αυτό ίσως εξεταστεί σε μελλοντικό post). Μάλλον το γόνατό μου δεν άντεξε την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μου! Η επάνοδος στα γήπεδα υπολογίζεται σε 4-6 μέρες ή 4-6 εβδομάδες αν ο γιατρός αποδειχθεί "χασάπης" ή 4-6 μήνες αν ο προπονητής με πιέσει να επιστρέψω νωρίτερα και πάθω καμιά υποτροπή! Ευχές και κατάρες δεκτές.

Ουράνιο Τόξο

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Μιχάλη Δέλτα στο link που ανέβασα στο προηγούμενο post, θυμήθηκα την ευχάριστη έκπληξη που ένιωσα ακούγοντας προ καιρού το "Ουράνιο Τόξο". Δίσκος που ανακάλυψα με καθυστέρηση σχεδόν δύο χρόνων, αλλά ευτυχώς έπεσε στα χέρια μου. Δουλειά που πρέπει να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να βγάλει ο Μ.Δ. μιας και μέχρι τότε με είχε συνηθίσει σε ποιο χορευτικό στιλ στην προσωπική του καριέρα. Ένας εκπληκτικός δίσκος όμως που όταν τον άκουσα για πρώτη φορά έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω. Με φοβερούς στίχους και ρυθμό σε κομμάτια που σε χτυπάνε σα γροθιά στο στομάχι, όπως το "Η Μικρή Ελένη", το "Άνθρωπε Της Ζούγκλας" και φυσικά το "Τα Αγόρια Δεν Κλαίνε", αλλά και ορχηστρικά κομμάτια όπως το "Seiko" που ακούγονται πιο "δυναμικά" από προηγούμενες δουλειές του. Ένας συγκλονιστικός δίσκος.

Μ. Δ.

Φοβερή συζήτηση, δε χορταίνω να διαβάζω.