Κοσμική Ποίηση

Τι έλεγα πριν γίνω κοσμολόγος:

"We are 12 billion light-years from the edge,
That's a guess,
No one can ever say it's true,
But I know that I will always be with you."


Τι λέω τώρα που έγινα κοσμολόγος:

"We are 13.7 billion light years
from the edge of the observable universe,
that's a good estimate,
with well defined error bars,
and with the available information
I predict that I will always be with you."


Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε ένα άρθρο από τη σελίδα www.telegraph.co.uk.

Shooting Yourself In The Foot

Άκουγα μια ραδιοφωνική συζήτηση για τις (μελλοντικές) αλλαγές στη νομοθεσία περί καπνίσματος που αποφασίστηκαν στην Αγγλία. Ανάμεσα σε πολλά τραγελαφικά (όπως το πως ορίζεις κάτι σαν φαγητό, μιας και η απαγόρευση θα εξαρτάται σε κάποιες περιπτώσεις από το αν σερβίρεις φαγητό), άκουσα και αυτό:

- Εργάζομαι για μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον
  κόσμο. Στη δουλειά, έχουμε ένα δωμάτιο όπου μπορεί
  όποιος θέλει να πάει να καπνίσει. Ορκίζομαι ότι όποτε
  πηγαίνω εκεί, οι μη καπνιστές είναι περισσότεροι από
  τους καπνιστές.
- Και τι κάνουν εκεί?
- Συζητάνε με τους καπνιστές φυσικά!

Και συνεχίζει ...

- Στο εστιατόριο της δουλειάς, υπάρχει ένα δωμάτιο που
  έχει μια τεράστια οθόνη τηλεόρασης και ένα ξεχωριστό
  δωμάτιο για καπνιστές που έχει μια μικρή τηλεόραση
  14 ιντσών.
- Μη μου πεις ... όλοι πηγαίνουν και παρακολουθούν
  στη μικρή τηλεόραση!
- Ακριβώς!

Πολύ ενδιαφέροντα άτομα αυτοί οι καπνιστές τελικά!

Le Soleil Est Pres De Moi

Άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα για πρώτη φορά. Η ομορφιά σου θάμπωσε το βλέμμα μου. Αναρωτήθηκα αν πριν δω εσένα έβλεπα πραγματικά. Τι καλό είναι τα μάτια αν δε θρέφονται από τις αχτίδες της λάμψης σου? Η μορφή σου χαράξε ανεξίτηλα τη μνήμη μου και εσύ την ύπαρξη μου. Σε βλέπω με τα χέρια απλωμένα σα να θέλεις να αγκαλιάσεις όλοκληρο τον κόσμο και θέλω να τρέξω κοντά σου. Σε φαντάζομαι με κάθε λογής ρούχα. Φωτεινά σαν το ουράνιο τόξο ή μουντά σαν τον ουρανό που σε περιτριγυρίζει. Το μπλε της θάλασσας σου πάει πολύ. Η απόσταση που μας χωρίζει είναι τεράστια, αλλά όταν σε κοιτάζω φαντάζει ασήμαντη. Σε φέρνω κοντά μου και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο σου. Ξαπλώνω δίπλα σου και αποκοιμιέμαι. Ήρθες, και στοίχειωσες για πάντα τις αναμνήσεις μου.

Σε λίγο καιρό δε θα με αφήνουν να σε κοιτάζω πια. Οι ίδιοι που στην αρχή με παρότρυναν να σε θαυμάζω, θα μου στερήσουν τώρα τη μόνη χαρά στη ζωή μου. Έκλεψαν το είδωλο σου γιατί ήξεραν πως δε θα μπορούσαν ποτέ να σε πλησιάσουν όσο εγώ. Όπου να 'ναι θα με αναγκάσουν να στρέψω το βλέμμα μου αλλού, σφραγίζοντας για πάντα το μοναδικό παράθυρο που λούζεται από το φως σου. Οι υποσχέσεις ότι θα γνωρίσω μεγαλύτερη ομορφιά από τη δική σου δε με αγγίζουν. Πως γίνεται να καταλάβουν? Να καταλάβουν ότι για μένα δεν υπάρχει πλέον μεγαλύτερη ομορφιά σε ολόκληρο το σύμπαν. Πως γίνεται να δουν? Να δουν αυτό που είδα εγώ όταν σε πρωτοαντίκρυσα. Κοίταξα και σε είδα. Και τότε κατάλαβα ότι υπάρχω.

Ελλάδα, Αριζόνα, Ανδρομέδα. Οι σκέψεις μου θα σε ακολουθούν παντού.

Αφιερωμένο σε σένα Ν, που ξεδίπλωσες μπροστά μου την ομορφιά του σύμπαντος.

Θρύλοι

Παίρνοντας έμπνευση από ένα αφιέρωμα στο Ροναλντίνιο που ανέβασε στη σελίδα της η εφημερίδα Sportime, παραθέτω την αρχή του άρθρου και επεκτείνω τη λίστα με τους θρύλους σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης (και μη) δραστηριότητας. Βέβαια το ποιος συνιστά θρύλο είναι μερικές φορές κάτι καθαρά υποκειμενικό και φυσικά μην περιμένετε να δείτε κανένα κατεβατό που να τα περιλαμβάνει όλα (ένα μυαλό το έχουμε!). Οπότε συμπληρώστε ή τροποποιήστε τη λίστα όπως σας αρέσει.

"Αν είσαι επιστήμονας, θέλεις να είσαι ο Αϊνστάιν. Αν είσαι φιλόσοφος, θέλεις να είσαι ο Σωκράτης. Αν είσαι δημοσιογράφος, ονειρεύεσαι τον Λάρι Κινγκ. Αν είσαι μπασκετμπολίστας, θέλεις τον Μάικλ Τζόρνταν ..."


- Αν παίζεις ανδρικό ποδόσφαιρο, θέλεις να είσαι ο Πελέ.
- Αν παίζεις γυναικείο ποδόσφαιρο, θέλεις να είσαι η Mia Hamm.
- Αν είσαι επαναστάτης, θέλεις να είσαι ο Che Guevara.
- Αν παίζεις γκολφ, θέλεις να είσαι ο Tiger Woods.
- Αν είσαι οδηγός στη Φόρμουλα 1, θέλεις να είσαι ο Ayrton
  Senna.
- Αν παίζεις χόκεϋ επί πάγου, θέλεις να είσαι ο Wayne Gretzky.
- Αν παίζεις σκάκι, θέλεις να είσαι ο Garry Kasparov.
- Αν είσαι ηλεκτρονικός υπολογιστής και παίζεις σκάκι, θέλεις
  να είσαι ο Deep Blue.
- Αν είσαι παλαιστής, θέλεις να είσαι ο Alexander Karelin.
- Αν είσαι μποξέρ, θέλεις να είσαι ο Muhammad Ali.
- Aν κάνεις άρση βαρών, θέλεις να είσαι ο Naim Suleymanoglu.
- Αν κάνεις καταδύσεις, θέλεις να είσαι ο Greg Louganis.
- Αν κάνεις ελεύθερες καταδύσεις, θέλεις να είσαι ο Jacques
  Mayol.
- Αν είσαι εφοπλιστής, θέλεις να είσαι ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
- Αν είσαι υπερμαραθωνοδρόμος, θέλεις να είσαι ο Γιάννης
  Κούρος.
- Αν είσαι έλληνας πορνοστάρ, θέλεις να είσαι ο Κώστας
  Γκουσγκούνης.
- Αν είσαι κατάσκοπος, θέλεις να είσαι ο James Bond.
- Αν είσαι αστροναύτης, θέλεις να είσαι ο Neil Armstrong.
- Αν είσαι ποδηλάτης, θέλεις να είσαι ο Lance Armstrong.
- Αν είσαι γορίλας, θέλεις να είσαι ο King Kong.
- Αν παίζεις μπέιζμπολ, θέλεις να είσαι ο Babe Ruth.
- Αν μαθαίνεις καράτε, θέλεις να είσαι ο Bruce Lee.
- Αν είσαι έλληνας αθλητικός δημοσιογράφος, θέλεις να είσαι ο
  Γιάννης Διακογιάννης.
- Αν είσαι δεινόσαυρος, θέλεις να είσαι ο Tyrannosaurus Rex.
- Αν είσαι ροκαμπιλάς, θέλεις να είσαι ο Elvis Presley.
- Αν είσαι τραγουδιστής της country, θέλεις να είσαι ο Johnny
  Cash.
- Αν είσαι μπουρλοτιέρης, θέλεις να είσαι ο Κωνσταντίνος
  Κανάρης.
- Αν είσαι ψυχαναλυτής, θέλεις να είσαι ο Sigmund Freud.
- Αν είσαι θεατρικός συγγραφέας, θέλεις να είσαι ο William
  Shakespeare.
- Αν είσαι εξερευνητής, θέλεις να είσαι ο Χριστόφορος Κολόμβος.
- Αν είσαι κατακτητής, θέλεις να είσαι ο Μέγας Αλέξανδρος.
- Αν είσαι γυναικοκατακτητής, θέλεις να είσαι ο Δον Ζουάν.
- Αν είσαι ιδιωτικός ντέντεκτιβ, θέλεις να είσαι ο Sherlock
  Holmes.
- Αν είσαι βρικόλακας, θέλεις να είσαι ο Κόμης Δράκουλας.

Το Κουμπί "C" Και Η Θεωρία Του Χάους

Σκηνή 1η: Είμαι στο σπίτι. Παίρνω στα χέρια μου το κομπιουτεράκι από το συρτάρι του γραφείου. Πατάω "ON". Ένα μηδενικό με γωνίες εμφανίζεται στη μικρή οθόνη. "Χμμμ ..." Εντοπίζω το κουμπί "C" και το πατάω. To μηδενικό παραμένει με γωνίες. "Χμμμ ..." Πατάω το "C" άλλες τρεις φορές διαδοχικά για να βεβαιωθώ ότι το μηδέν δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε κάτι άλλο. Κάνω έναν υπολογισμό που περιλαμβάνει σύμβολα που δεν ξέρω. Το τετραψήφιο αποτέλεσμα δε μου λέει απολύτως τίποτα. "Χμμμ ..." Πατάω "C". Η οθόνη μηδενίζει. "Χμμμ ..." Πατάω το ίδιο κουμπί άλλες τρεις φορές και με ικανοποίηση επιβεβαιώνω ότι η οθόνη συνεχίζει να εμφανίζει ένα μηδενικό. Κοιτάζω το χαρτάκι με τους αριθμούς μπροστά μου. Αρχίζω να τους προσθέτω. Ενώ βρίσκομαι στον τρίτο αριθμό πατάω λάθος ψηφίο. Ρίχνω μερικές χριστοπαναγίες και πατάω το κουμπί "C" τέσσερις φορές. Αρχίζω την πρόσθεση από την αρχή. Δέκα λεπτά και οχτώ πατήματα του "C" αργότερα, έχω επιτέλους το αποτέλεσμα της πρόσθεσης. Πατάω "C" τέσσερις φορές και μετά "OFF".


Σκηνή 2η: Είμαι στη δουλειά, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Ψάχνω το μενού με τα προγράμματα και ανοίγω το "Calculator". Εντοπίζω αμέσως το κουμπί "C". Κλικ! "Χμμμ ..." Κλικ! Κλικ! Κλικ! "Ωραία". Η συνάδελφος από το διπλανό γραφείο πλησιάζει προς το μέρος μου.

- Θα μπορούσες να κάνεις μισό λεπτό αυτούς τους
  υπολογισμούς? Το δικό μου μηχάνημα έχει κολλήσει
  πάλι!

Μου δίνει ένα χαρτάκι με κάτι νούμερα και ακουμπάει στην άκρη του γραφείου στα δεξιά μου.

- Κάτσε να σβήσω τον αριθμό που είχα αρχίσει να
  πατάω.

Κλικ! Κλικ! Κλικ! Κλικ! Μου ρίχνει ένα περιφρονητικό βλέμμα.

- Μια φορά δε σου αρκεί εσένα? Θα το λιώσεις το
  κουμπί!

Σηκώνω το βλέμμα μου και την κοιτάζω ήρεμος.

- Δε μου λες, εσύ που είσαι τόσο έξυπνη, έχεις
  ακούσει για τη θεωρία του χάους?
- Ποιο χάος, αυτό που επικρατεί πάνω στο γραφείο
  σου επί μονίμου βάσεως? Αναπτύξαμε και θεωρία
  τώρα? Νόμιζα ότι η επιστήμη είχε σηκώσει τα
  χέρια ψηλά!

Συνεχίζω να την κοιτάζω ατάραχος χωρίς να αλλάξει καθόλου η έκφραση του προσώπου μου.

- Στην πραγματικότητα αναφερόμουν στην κατάσταση
  των μαλλιών σου κάθε Δευτέρα πρωί, μετά το
  ξενύχτι στα μπουζούκια. Ξέρεις εσύ τώρα!

Τα μάτια της γίνονται δύο μικρές φωτιές, ενώ τα χείλη της μαζεύουν από θυμό. Συνεχίζω σαν να μην τρέχει τίποτα.

- Αναφέρομαι στην επιστημονική θεωρία που λέει
  ότι μπορεί να φταρνιστώ εγώ εδώ και αυτό να
  προκαλέσει ένα τυφώνα στην Ταϋλάνδη που θα
  σκοτώσει μερικές πεταλούδες ή και κάποια άλλα
  ζωύφια.
- Ήξερα ότι κάποια άλλα από τα αέρια που παράγεις
  είναι θανατηφόρα αλλά για το φτάρνισμα δεν είχα
  ιδέα! Μήπως φταρνίστηκες και το σαββατοκύριακο
  που μας πέρασε? Είχαν πάλι τυφώνα στην Αμερική!

Την αγνοώ παντελώς.

- Το νόημα είναι ότι ασήμαντα γεγονότα μπορεί
  να επηρεάσουν άλλα ασήμαντα γεγονότα και σαν
  αλυσίδα αυτό εξελίσσεται στο τέλος σε κάτι
  σημαντικό. Πως συμβαίνει όταν ο Γιωργάκης σου,
  αμελήσει να σου δώσει σημασία για ένα
  δευτερόλεπτο και μετά καταλήγεις να του κρατάς
  μούτρα για μια ολόκληρη εβδομάδα? Κάτι τέτοιο
  εννοώ.

Το σκέφτεται για λίγο και μετά συνειδητοποιεί ότι σίγουρα δεν έχω πάρει το μέρος της στην αδιάκοπη μάχη με το Γιωργάκη.

- Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το κομπιουτεράκι
  του υπολογιστή?
- Πώς δεν έχουν! Μπορεί κάλλιστα να φταρνιστεί
  στα καλά καθούμενα ένα ζωύφιο σε κάποια άλλη
  χώρα και αυτό να επηρεάσει τη λειτουργία του
  δικού μου υπολογιστή. Το κομπιουτεράκι για
  παράδειγμα μπορεί να εμφανίζει αριθμούς που
  εσύ δεν έχεις εισάγει ποτέ και να θυμάται
  αποτελέσματα που εσύ δεν έχεις υπολογίσει. Έχει
  συμβεί ξέρεις. Άσε το άλλο! Όλοι ξέρουν ότι τα
  προγράμματα των υπολογιστών έχουν τουλάχιστον
  ένα λάθος που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα αυτοί
  που τα γράψανε. Άρα δεν μπορείς να τα εμπιστεύεσαι.
  Διάβασε και τίποτα άλλο εκτός από τα ζώδια στην
  εφημερίδα! Ξέρω εγώ τι κάνω με το κουμπί "C", τι
  νομίζεις! Άλλωστε, κάλιο γαϊδουρόδενε παρά
  γαϊδουρογύρευε, που λέει κι ο Γιωργάκης σου.
- Μιλήσατε πρόσφατα? Τον βλέπω λίγο απόμακρο
  τώρα τελευταία. Μήπως σου είπε τίποτα για 'μένα?


Σκηνή 3η: Δευτέρα πρωί. Ανοίγω την πόρτα της εταιρείας βαριεστημένα. Περπατάω αργά μέχρι το γραφείο μου ενώ παλεύω να ξεφορτωθώ μια τσίμπλα από το αριστερό μου μάτι. Κοντοστέκομαι μπροστά στην πόρτα του γειτονικού γραφείου και ρίχνω μια ματιά μέσα. Η συνάδελφος με βλέπει και φτιάχνει με μια αντανακλαστική κίνηση τα μαλλιά της.

- Καλημέρα. Πως είναι το μηχάνημα? Δουλεύει?
- Σαν καινούριο. Άσε όμως, έχω ένα κάρο υπολογισμούς
  να κάνω πρωί πρωί. Μόλις με έπιασες να ανοίγω το
  καταραμένο το "Calculator" πάλι. Είναι και αργό το
  άτιμο, με κάρβουνο δουλεύει?
- Καλό κουράγιο.
- Ευχαριστώ. Θα τα πούμε για μεσημεριανό, ε? Να,
  επιτέλους άνοιξε το ρημάδι.

Κλικ! Κλικ! Κλικ! Κλικ!

Εχουμε Γνωριστεί? - Episode II

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί ένα ΑΜΠ (Ανεπανάληπτου Μεγέθους Ποστ). Αν ψάχνετε για κάτι σύντομο που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον, θα σας συγκινήσει ή θα σας διασκεδάσει, μη διαβάζετε παρακάτω! Αν αποφασίσετε να συνεχίσετε, θα συνιστούσα ένα ζεστό καφέ για να σας κάνει παρέα ή και καναδυό πίτσες, ανάλογα με τα γούστα σας. Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίσετε το κάνετε με δική σας προσωπική ευθύνη!


Είναι μια Παρασκευή βράδυ, αρχές φθινοπώρου. Βγαίνω για τον καθιερωμένο 3ωρο περίπατο στους δρόμους της πόλης. Όσο κρατάει ακόμα ο καιρός, μπορώ να γεύομαι τουλάχιστον αυτή τη μικρή ευχαρίστηση. Δυόμιση ώρες και αρκετά χιλιόμετρα μετά, αφήνω πίσω μου τα μισοσκότεινα δρομάκια και ετοιμάζομαι να στρίψω σε έναν πιο κεντρικό δρόμο. Καθώς διασχίζω τη διάβαση μπροστά στα απενεργοποιημένα φανάρια, η ματιά μου πέφτει στιγμιαία σε μια γυναικεία παρουσία στην άκρη του πεζοδρομίου. Φαίνεται να κοιτάζει με ανησυχία προς το τέλος του δρόμου, σαν να γυρεύει κάποιον. Αντιδρώντας από ένστικτο, αλλάζω ανεπαίσθητα την πορεία μου και καταλήγω λίγα μέτρα μπροστά της. Έχω ακούσει διάφορες τρελλές ιστορίες για δεινόσαυρους που κατηγορήθηκαν άδικα στο παρελθόν για επιθέσεις σε ανθρώπους, μόνο και μόνο για παράδειγμα επειδή έτυχε να κατέβουν στην ίδια στάση του λεωφορείου με κάποια υστερική γυναίκα. Δεν θέλω να δώσω καμιά τέτοια αφορμή, ειδικά με την ώρα τόσο περασμένη. Συνεχίζω να περπατάω ζωηρά χωρίς να κοιτάζω καθόλου πίσω μου. Μερικά μέτρα αργότερα συνειδητοποιώ ότι πίσω μου ακολουθεί η ίδια γυναικεία παρουσία που απέφυγα να συναντήσω λίγο πριν. Καθώς αρχίζω να σκέφτομαι ότι η κατάσταση μπορεί να γίνει προβληματική, βλέπω ένα ποδήλατο να με πλησιάζει από πίσω και να σταματά δίπλα μου. Ο αναβάτης φοράει κουρελιασμένα και βρώμικα ρούχα. Με κοιτάζει με μισό μάτι, λες και βλέπει για πρώτη φορά δεινόσαυρο στη ζωή του.

- Μήπως ξέρεις πως μπορώ να βγω στην Τόμπσον?
- Λυπάμαι αλλά δε γνωρίζω καλά την περιοχή.

Καθώς επιταχύνει μπροστά μου με μια ελαφριά έκφραση απογοήτευσης που δεν του έδωσα αφορμή για μπελάδες, ακούγεται πίσω μου μια γλυκιά γυναικεία φωνή.

- Δεν σου έρχεται μερικές φορές να δώσεις μια κλωτσιά σε κάτι
  τέτοιους τύπους και να τους ξαποστείλεις από το πεζοδρόμιο?

Κοντοστέκομαι με έκπληξη και γυρίζω αργά το κεφάλι μου για να βεβαιωθώ ότι άκουσα σωστά. "Συγγνώμη?" Χωρίς να με κοιτάξει στο πρόσωπο, πιάνει το μπράτσο μου και με τραβάει προς τα μπροστά.

- Περπάτησε για λίγο δίπλα μου.
- Τι είπατε μόλις τώρα για τον τύπο με το ποδήλατο?
- Α, τίποτα. Κάτι δικά μου. Είσαι λαχανιασμένος. Μα γιατί είσαι
  λαχανιασμένος?

Της ρίχνω μια προσεκτικότερη ματιά. Μαύρα κυματιστά μαλλιά μέχρι τους ώμους, γλυκά χαρακτηριστικά προσώπου, μια ξεκούμπωτη μαύρη ζακέτα πάνω από το σκούρο μπλουζάκι που επιδεικνύει σωστά το μπούστο της, άσπρο κοντό παντελόνι και ένα τέλειο γαλλικό μανικιούρ. Λεπτοκαμωμένο σώμα, αλλά με τις σωστές καμπύλες. Χωρίς αμφιβολία είναι πολύ όμορφη. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα μικρό πορτοφόλι. "Περασμένα σαράντα", σκέφτομαι, "αλλά κρατιέται πολύ καλά". Μου ρίχνει και αυτή μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω και χαμογελάει.

- Είμαι η Σύλβια.
- Qfwfq. Χάρηκα.
- Περίεργο όνομα. Ευρωπαϊκό, έτσι? Από που είσαι?
- Από την Ελλάδα.
- Ελλάδα?
- Ναι, έχεις πάει ποτέ?
- Όχι ακόμα, αλλά πρόσφατα άρχισα να μαθαίνω Γερμανικά.
- Χάλια γλώσσα. Όλα αυτά τα σύμφωνα μαζεμένα ....
- Qfwfq, δε σου τη δίνει που οι άνθρωποι έχουν όλους αυτούς
  τους κανόνες? Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο.
- Ε, ναι, φυσικά.
- Πόσο χρονών είσαι?
- 28.
- Με τίποτα! Δε δείχνεις ούτε 21. Παιδάκι δηλαδή.
- Ευχαριστώ πολύ! Αν ήμουν γυναίκα θα κολακευόμουν!
- Ωχ, βέβαια! Καλά, ξέχνα το παιδάκι, άντρας ήθελα να πω.
  Εγώ είμαι 36.
- Ωραία.

Μου ρίχνει ακόμα μια ματιά. "Πως γίνεται να είσαι Έλληνας και να είσαι τόσο τεράστιος?"

"Περίεργο", σκέφτομαι, "δε χρησιμοποίησε τη λέξη χοντρός. Μάλλον είναι απλά ευγενική μαζί μου. Αναρωτιέμαι αν έχει ξαναδεί δεινόσαυρο".

- Εσείς οι Έλληνες υποτίθεται ότι είστε αλλιώς. Πιο ...

"Ωχ", λέω από μέσα μου, "νάτο που έρχεται".

- Αλλά εσύ είσαι τόσο ογκώδης! Θα περπατήσεις μαζί μου
  μέχρι την κάβα εδώ πιο κάτω? Με εσένα δίπλα μου δεν
  θα τολμήσει να με ενοχλήσει κανένας.
- Φυσικά.

Ξαφνικά της πέφτει το πορτοφόλι. Σκύβω, το μαζεύω και της το δίνω. Το παίρνει χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία. Κάνουμε δυο βήματα και της ξαναπέφτει. Σκύβει και το μαζεύει. Αρχίζω τώρα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει.

- Ώστε από την Ελλάδα, ε? Εγώ είμαι 36 χρονών ξέρεις.
- Σε πιστεύω.

Με κοιτάει ξανά για λίγα δευτερόλεπτα.

- Ξέρεις κάτι?
- Τι?
- Είσαι πολύ όμορφος!
- ...
- Και πολύ cool!
- ...
- Τελικά είσαι ένας φανταστικός τύπος!
- ...

Βλέπουμε να πλησιάζει μια τύπισσα με έναν σκύλο. "Αυτή είχε τα μαλλιά της καστανά", μου λέει ψιθυριστά η Σύλβια. "Αλλά τώρα τα έβαψε ξανθά". Μου πιάνει το χέρι και στεκόμαστε στην άκρη του πεζοδρομίου. Αφού χαιρετιούνται αρχίζουν τη συζήτηση, ενώ το πορτοφόλι της Σύλβια πέφτει ξανά στο έδαφος.

- Εσύ δεν μένεις στο μεγάλο κτίριο στο τέλους του δρόμου?
- Ναι, εκεί μένω.
- Εγώ μένω στην άλλη άκρη. Αλλά θέλω να μετακομίσω.
  Ξέρεις κάπου να νοικιάζουν?
- Θα το έχω υπόψην. Πως κρατιέσαι αυτές τις μέρες
  μετά από ότι έγινε?
- Καλά, καλά. Εσύ?
- Μια χαρά. Να εδώ, είπα να βγάλω βόλτα το σκύλο.
- Αυτός είναι ο Qfwfq. Ειναι από την Ελλάδα!
- Από την Ελλάδα?
- Ναι. Δεν είναι πολύ όμορφος?

Καθώς σκύβω να μαζέψω το πορτοφόλι, ο σκύλος αποφασίζει να δοκιμάσει τί γεύση έχουν τα παπούτσια μου. Η τύπισσα τον τραβάει από το λουρί. "Έχει μπλε γλώσσα", μου λέει. "Είναι μισός chow chow. θέλεις να τη δεις?" Δε λέω τίποτα. Βγάζει ένα μπισκότο και του το δίνει. Ο σκύλος το τρώει λαίμαργα χωρίς όμως να μας δείξει τη γλώσσα του πρώτα. "Αυτός ο σκύλος είναι τα αυτιά μου", μου λέει. "Εχω πρόβλημα με το δεξί μου αυτί". Ξαναγυρίζει στη Σύλβια και αφού τη ρωτάει που πηγαίνουμε, ανταλλάσσουν ανούσιες απόψεις για το ποια κάβα θα είναι ανοιχτή τέτοια ώρα. Τελικά δε βγάζουν άκρη οπότε αφήνουμε την τύπισσα και το σκύλο να συνεχίσουν το δρόμο τους.

- Εσύ που μένεις? Εδώ τριγύρω?
- Όχι.
- Είμαι σίγουρη ότι μένεις στο τέλος αυτού του δρόμου.
- Στην πραγματικότητα μένω στην άλλη άκρη της πόλης.
- Και πως βρέθηκες εδώ?
- Απλώς περνούσα.
- Πως σου φαίνεται η χώρα μας?
- Να σου πω την αλήθεια, είναι αρκετά βαρετή!
- Τι?
- Δεν έχετε καθόλου κουλτούρα σαν λαός!
- Και που είναι καλύτερα?
- Πάρε την Ολλανδία για παράδειγμα. Εκεί μπορούν να
  καπνίζουν μαριχουάνα ελεύθερα. Εδώ ούτε μια μπύρα
  δεν μπορείτε να πιείτε με την ησυχία σας.

Τα λόγια μου την αφήνουν σκεπτική για λίγο. Φτάνουμε σε μια διασταύρωση. "Θέλεις να νοικιάσουμε μια ταινία? Έχω αρκετά λεφτά". Σκέφτομαι τι να απόγινε η κάβα που θα πηγαίναμε. Κάνω μια κίνηση με το κεφάλι ότι δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Χαρούμενη που συμφωνώ, με τραβάει από το χέρι για να πάμε στο μινι-μάρκετ απέναντι. Καθώς διασχίζουμε το δρόμο, η Σύλβια αφήνει το χέρι μου και πηγαίνει να πιάσει κουβέντα με έναν ανυποψίαστο οδηγό που περιμένει υπομονετικά στο φανάρι. Από κάποιες σκόρπιες λέξεις που μπορώ να ξεχωρίσω και το γεγονός ότι οι δύο επιβάτες του αυτοκινήτου κοιτάνε συνεχώς προς το μέρος μου, συμπεραίνω ότι τους μιλάει για το θάψιμο που έριξα στη χώρα τους πριν από λίγο. Έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Όταν με το καλό τελειώνουν, ρωτάω τη Σύλβια τι τους έλεγε. "Α, τίποτα. Κάτι δικά μου", έρχεται αμέσως η απάντηση. Φτάνουμε μπροστά στο μινι-μάρκετ. Η Σύλβια αποφασίζει να λύσει κάποιες απορίες της.

- Είσαι φίλος του Ντέιβιντ?
- Ποιος είναι ο Ντέιβιντ?
- Τον έχεις γνωρίσει τον Ντέιβιντ?
- Όχι, ποιος είναι αυτός ο Ντέιβιντ?
- Χέσ' τον τον Ντέιβιντ! Πάμε μέσα.

Καθώς ανοίγει την πόρτα, της πέφτει το πορτοφόλι. Αυτή τη φορά σκορπάνε αρκετά κέρματα τριγύρω. Σκύβω να τα μαζέψω σιγά σιγά, ενώ πίσω μου αρχίζει να σχηματίζεται ουρά. Της δίνω για άλλη μια φορά το πορτοφόλι.

- Τι όμορφος που είσαι!
- ...
- Είμαι σίγουρη ότι έχεις και ωραία δόντια. Δείξε μου τα
  δόντια σου!
- Τα δόντια μου?

Λύνομαι στα γέλια. "Άλογο είμαι", σκέφτομαι, "και θέλει να δει τα δόντια μου?" Ανοίγω ελάχιστα το στόμα μου, προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να συγκρατήσω το γέλιο μου. Οι υπόλοιποι πελάτες κοιτάζουν σαστισμένοι. "Έχεις πολύ ωραία δόντια!"

Η Σύλβια κατευθύνεται προς το ράφι με τα γαριδάκια. "Τι θέλεις να αγοράσουμε για την ταινία?", με ρωτάει. "Ότι να 'ναι", απαντάω εγώ κατατοπιστικά. Βουτάει ένα σακουλάκι με nachos και ένα dip τυριού και προχωράμε προς τις ταινίες. "Πόσες έχεις δει από τις καινούριες?", ρωτάει. "Πιθανότατα όλες", απαντάει μόνη της πριν προλάβω να απαντήσω ακριβώς το ίδιο. "Άσε", μου λέει, "έχω μερικές παλιές στο σπίτι". Βγαίνουμε από το μινι-μάρκετ και περνάμε απέναντι. Καθώς ανεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο, η Σύλβια δείχνει ένα τηλεφωνικό θάλαμο μπροστά μας. "Να και ο Ντέιβιντ". Ένας τύπος γύρω στη δική μου ηλικία, φορώντας καπέλο του μπέιζμπολ γυρισμένο ανάποδα, κλείνει το τηλέφωνο και μας πλησιάζει. Χαιρετιόμαστε κρύα με την παρότρυνση της Σύλβια. "Αυτός είναι ο Qfwfq. Σου το είπα ότι μου αρέσει να γνωρίζω καινούρια άτομα, έτσι είμαι εγώ."

Ξεκινάμε να περπατάμε και οι τρεις προς την ίδια κατεύθυνση, ενώ εγώ αρχίζω να αναρωτιέμαι τι παίζεται. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής, η Σύλβια γυρνάει προς τον Ντέιβιντ και τον ρωτάει αν θα πάει να αγοράσει μπύρες. Αφού ανταλλάσσουν ανούσιες απόψεις για το ποια κάβα θα είναι ανοιχτή τέτοια ώρα, ανοίγει το πορτοφόλι της και του δίνει μερικά χρήματα.

- Κοίτα μην εξαφανιστείς πάλι. Θα βάλω ανθρώπους να
  σε βρουν!
- Καλά, μας τρόμαξες τώρα!

Ο Ντέιβιντ γυρνάει από την άλλη και απομακρύνεται πίσω μας. Συνεχίζουμε να περπατάμε αργά, όταν η Σύλβια στρέφεται προς το μέρος μου.

- Πως είπαμε ότι σε λένε?
- Qfwfq.
- A, ναι. Από Ελλάδα, έτσι?
- Μάλλον.
- Το διαμέρισμα μου, πως σου φαίνεται?
- Δεν το έχω δει ποτέ!
- Φυσικά και το έχεις δει!
- Δεν το έχω δει.
- Τόσο καιρό που γνωριζόμαστε δεν ήρθες ποτέ σπίτι μου?
- Μόλις τώρα γνωριστήκαμε, πριν από μισή ώρα στο δρόμο!
- Είμαι λίγο μπερδεμένη?
- Ε, λίγο!
- Είναι επειδή πίνω από το πρωί.
- Κάτι τέτοιο υπέθεσα και εγώ.
- Και εσύ είσαι ο ...?
- Qfwfq!
- Το ήξερα αυτό! Εγώ είμαι η Σύλβια.
- Το ξέρω.

Αρχίζουμε να χαμογελάμε και οι δύο.

- Πως βρίσκεις τη χώρα μας?
- Η πιο φανταστική χώρα του πλανήτη!
- Έλα, σοβαρά μιλάω. Δεν νομίζεις ότι είμαστε λίγο βαρετοί?
- Κοίτα, αν σου πω τι πιστεύω θα αρχίσεις να κυνηγάς τα
  αυτοκίνητα για να το μοιραστείς μαζί τους.
- Εγώ? Με τίποτα!
- Μόλις πριν λίγα λεπτά το έκανες! Οπότε από 'δω και πέρα
  θα λέω ότι εδώ είναι παράδεισος.

Με κοιτάζει για λίγο με ένα πονηρό χαμόγελο. Από μακριά βλέπουμε να πλησιάζει πάλι η τύπισσα με το σκύλο. Σταματάει και ξαναπιάνουν την κουβέντα, με τον σκύλο να στρογγυλοκάθεται δίπλα τους.

- Μα κοίταξε τον! Δεν είναι αξιαγάπητος?
- Είναι!
- Ήξερες ότι οι Έλληνες βγαίνουν σε τόσο μεγάλο μέγεθος?
- Όχι, αλλά το βλέπω τώρα με τα μάτια μου!

Αρχίζω να αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε μια φωλιά από κούγκαρ. Μόνο που η Σύλβια δεν ταιριάζει ακριβώς στο χαρακτηρισμό. Επιτέλους τελειώνουν με ότι έχουν να πουν και ανταλλάσσουμε αμοιβαίες καληνύχτες. Η τύπισσα μου ρίχνει ένα πονηρό βλέμμα. "Καλή διασκέδαση!", λέει με νόημα. Αρχίζουμε πάλι το δρόμο για το διαμέρισμα της Σύλβια. Ξαφνικά μας προσπερνάει τρέχοντας αργά ο Ντέιβιντ και χάνεται αμέσως σε ένα σκοτεινό δρομάκι στα δεξιά. Κοιτάζω τη Σύλβια με απορία. "Μη δίνεις σημασία", μου λέει. "Πάντα έτσι είναι αυτός". Προχωράμε για λίγο χωρίς να μιλάμε. Τελικά αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή.

- Πως έγινε και γνωριστήκαμε έτσι? Δεν είναι φοβερό?
  Από που ξεφύτρωσες?
- Έμαθαν πως είμαι Έλληνας και με παράτησαν εδώ πιο κάτω!
- Με τίποτα! Μένεις κοντά στο σπίτι μου είπες?
- Όχι, μένω στην άλλη άκρη της πόλης.
- Είσαι πολύ όμορφος!
- ...
- Η μητέρα σου?
- Ναι ...?
- Από την Πορτογαλία?
- Όχι, από Ελλάδα.
- Και ο πατέρας σου?
- Ναι ...?
- Από την Ιταλία?
- Όχι, και αυτός από την Ελλάδα.
- Είσαι αξιαγάπητος!

Μετά από λίγο φτάνουμε έξω από το σπίτι της Σύλβια. Κοντοστέκομαι στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας ενώ εκείνη προσπαθεί να πετύχει την κλειδαρότρυπα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι τι να κάνω. Να μπω μέσα? Η Σύλβια είναι σκνίπα. Εκκλησία θα κλέψουμε τώρα? Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, η Σύλβια με τραβάει από το χέρι και αρχίζει να ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες. Ανεβαίνουμε δύο ορόφους. Ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος και εξαφανίζεται στο κατακόκκινο φως ενός δωματίου στα αριστερά. "Σαν στο σπίτι σου", φωνάζει από την κρεβατοκάμαρα. "Βολέψου όπου βρεις". Συνεχίζω ευθεία στο σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Σε λίγο έρχεται και εκείνη. Τα μαλλιά της ακουμπούν στους βελούδινους ώμους της, που γυμνοί από τη ζακέτα τονίζουν ακόμα περισσότερο τη φιγούρα της. Μαζεύει κάποια ποτήρια από το τραπεζάκι μπροστά μου και φεύγει στην κουζίνα. Επιστρέφει αμέσως με δύο καθαρά ποτήρια και ένα μπουκάλι άσπρο κρασί. Τα ακουμπάει στο τραπεζάκι και σκύβει δίπλα μου για να τα γεμίσει. Καθώς γυρνάει από την άλλη για να χαθεί πάλι στην κουζίνα, φωνάζει πίσω της. "Και μυρίζεις και πολύ ωραία!". Αρχίζω να περιεργάζομαι με αμηχανία το δωμάτιο γύρω μου. Χαμηλός φωτισμός, λίγο ακατάστατο, ένας υπολογιστής παρατημένος στην γωνία, η τηλεόραση με χαμηλωμένη τη φωνή μοιάζει να μένει συνέχεια ανοιχτή. Έρχεται η Σύλβια κρατώντας ένα βαθύ πιάτο με τα nachos λουσμένα από το φρεσκοζεσταμένο τυρί. Ρίχνει μερικές χαρτοπετσέτες μπροστά μου, κάθεται δίπλα μου, και ακουμπάει το πόδι της στο δικό μου. Πιάνουμε τα ποτήρια και πίνουμε λίγο κρασί.

- Ξέρεις, ήμουν παντρεμένη πολλά χρόνια. Έχω και δύο παιδιά.
- Και τώρα?
- Έχουμε χωρίσει. Μου έχει φερθεί πολύ άσχημα. Το διαζύγιο
  δεν ήταν εύκολο.
- Δηλαδή?
- Κατέληξα με μια κατηγορία για επίθεση εναντίον του.
- Συμβαίνουν ...
- Η δική σου οικογένεια?
- Όλοι στην Ελλάδα. Δεν έχω κανέναν συγγενή εδώ.
- Θα πρέπει να αγαπάς πολύ τους γονείς σου, έτσι?
- ...

Στρέφεται προς την τηλεόραση. Σχολιάζουμε κοροϊδευτικά μια συναυλία που μοιάζει να επαναλαμβάνεται για αιώνες. Η Σύλβια έχει τώρα ρίξει όλο το σώμα της πάνω μου. Ετοιμάζομαι να κάνω την επόμενη κίνηση όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνει φουριόζος ο Ντέιβιντ κρατώντας ένα κιβώτιο μπύρες! Μας βλέπει, ξινίζει το πρόσωπο και στρίβει στην κουζίνα χωρίς να πει κουβέντα. Ξεκολλάω τη Σύλβια από πάνω μου και σηκώνομαι όρθιος.

- Μάλλον ήρθε η ώρα να φεύγω.
- Γιατί? Δε χρειάζεται να φύγεις.
- Πρέπει.

Θυμάμαι ένα ρητό που μου είχε πει κάποτε ένας φίλος μου. "Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου". "Ελαφρώς άσχετο", λέω στον εαυτό μου. "Όχι, περίμενε. Στους δύο τρίτος δε χωρεί, αυτό είναι". "Πολύ σωστά", σκέφτομαι, "και μου φαίνεται ότι εγώ είμαι ο τρίτος της παρέας". Ανοίγω την πόρτα και λέω στη Σύλβια ότι η κατάσταση πηγαίνει να γίνει πολύ περίεργη για τα δικά μου γούστα. Καθώς κλείνω πίσω μου την πόρτα, την ακούω να ρίχνει μερικά μπινελίκια προς την κατεύθυνση της κουζίνας. Αποδέκτης ο Ντέιβιντ, επειδή δεν άνοιξε το στόμα του να μου πει να μείνω.

Βγαίνω στο δρόμο μπερδεμένος, αλλά και ελαφρώς ανακουφισμένος που ξέφυγα από αυτή τη σουρεαλιστική κατάσταση. Άσε που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ πιο άσχημα για μένα, δεινόσαυρος να συναναστρέφεται τόσο στενά με ανθρώπους. Καθώς πλησιάζω στο σπίτι μου συνειδητοποιώ ότι μόλις έζησα ίσως τα καλύτερα 60 λεπτά της ζωής μου. Μια μεθυσμένη σαραντάρα μου προσέφερε περισσότερη αγάπη, συμπυκνωμένη σε μια ώρα, από ότι οι περισσότερες από τις παλιές μου γκόμενες σε διάστημα μηνών. Πέφτοντας στο κρεβάτι μου, μια σκέψη αρχίζει να τριγυρίζει ανέμελη στο μυαλό μου. Αν ποτέ παντρευτώ, θα έδινα τα πάντα για να δείχνει η γυναίκα μου τόσο όμορφη στα σαράντα όσο η Σύλβια.

Μα Που Είναι Η Οπισθεν?

Δυσκολεύεστε να παρκάρετε? Σας τη σπάνε οι καθρέφτες στα αυτοκίνητα? Το Pivo από τη Nissan είναι εδώ! Η καμπίνα των επιβατών περιστρέφεται 360 μοίρες για να έχετε μάτια και στην πλάτη σας. Σαν αυγό με ρόδες! Για όσους αναρωτιούνται, χωράει 3 επιβάτες (χωρίς τα ασπράδια). Κρίμα που δεν προβλέπεται να το δούμε σύντομα στην αγορά.

Πέρα πάντως από το παρουσιαστικό, φαίνεται πως η τεχνολογία drive-by-wire στην οποία βασίζεται θα έχει πολλούς οπαδούς στο κοντινό μέλλον.

Ο Καλός Μας Στρατηγός

Ίσως να είμαι από τους ελάχιστους προνομιούχους (κάποιοι θα με πουν απλά τυχερό). Η εταιρεία στην οποία δουλεύω τα πηγαίνει πολύ καλά. Ειδικά από τότε που αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε στο Internet κάνουμε χρυσές δουλειές. Φυσικό δεν είναι? Όταν έχεις παρουσία από την μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη, οι πελάτες σου αυξάνονται. Πλέον δε χρειάζεται καν να ψάχνουμε για νέους πελάτες. Φροντίζουν και μας βρίσκουν πρώτοι αυτοί! Εκατοντάδες τα email που λαμβάνουμε καθημερινά από ενδιαφερόμενους. Μπορεί να μας πρότεινε σ' αυτούς κάποιος κοινός συνεργάτης, να μας εντόπισαν μέσω αναζήτησης στον γκούγκλη, να βρήκαν τη διεύθυνση μας στη σελίδα της εταιρείας ή ακόμα ακόμα και να την αγόρασαν (ναι, στις μέρες μας οι καλές πληροφορίες κοστίζουν). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι επικοινωνούν μαζί μας για να εξετάσουν τις προοπτικές συνεργασίας.

Πάρτε για παράδειγμα ένα email που λάβαμε πριν από δύο εβδομάδες από τη Νιγηρία. Το έστειλε ο Sani Abacha, στρατηγός με πολλά παράσημα. Μας πρότεινε να τον βοηθήσουμε να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του στη χώρα μας και αν όλα πήγαιναν καλά θα επένδυε ένα σεβαστό ποσό στην εταιρεία μας (μιλάμε για 7 μηδενικά). Αυτά που έπρεπε να κάνουμε ήταν ελάχιστα σε σχέση με την ανταμοιβή. Φυσικά στην αρχή είμασταν πολύ επιφυλακτικοί καθώς δεν ξέραμε τα κίνητρα του. Ο στρατηγός διέκρινε τη διστακτικότητά μας και τόνισε ότι στη χώρα του έχει πολύ καλό όνομα και είναι ιδιοκτήτης μιας οικογενειακής επιχείρησης με μεγάλη παράδοση. Έβαλε μάλιστα τη γυναίκα του, το γιο του και την ξαδέλφη του, να μας στείλουν και αυτοί email για να δούμε πόσο σημασία δίνει στις οικογενειακές αξίες μιας επιχείρησης. Τα μηνύματα της οικογένειας του πραγματικά μας άγγιξαν. Επιπλέον ο στρατηγός, σαν σωστός επιχειρηματίας, φρόντισε να επικοινωνήσουν μαζί μας ο δικηγόρος του και ο λογιστής του, για τα τυπικά θέματα της υπόθεσης.

Η κίνηση όμως που πραγματικά "κέρδισε" τους πάντες στην εταιρεία μας ήταν η αποκάλυψη από το στρατηγό ότι έχει κερδίσει και Νόμπελ. Αυτό μάλιστα! Κάνει οποιοδήποτε βιογραφικό να ξεχωρίζει. Στην αρχή σκεφτήκαμε ότι ίσως είχε κερδίσει το Νόμπελ ειρήνης, αλλά αμέσως συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι τέτοιο ήταν λιγάκι οξύμωρο. Ρωτήσαμε λοιπόν τον ίδιο με ανυπομονησία. Η χαρά μας όταν μάθαμε ότι επρόκειτο για Νόμπελ λογοτεχνίας ήταν ανείπωτη. Μπορεί να περνάμε ολόκληρη τη μέρα μας μπροστά σε έναν υπολογιστή, αλλά έναν Καμύ και έναν Μάρκεζ τους διαβάζουμε κάπου κάπου. Ο στρατηγός μάλιστα προνόησε να μας στείλει και ένα link στην επίσημη σελίδα των βραβείων ώστε να επιβεβαιώσουμε ότι έλεγε αλήθεια. Ικανοποιημένοι, απαντήσαμε ότι θα ήταν χαρά μας να συνεργαστούμε μαζί του, όχι τόσο για τα λεφτά φυσικά, αλλά επειδή ήταν ένα τόσο προικισμένο και ηθικό άτομο. Επιπλέον, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον κολοσσό ηθικής και ανιδιοτέλειας από τη Νιγηρία, αποφασίσαμε να δώσουμε εντολή στο τεχνικό τμήμα της εταιρείας μας να αναπτύξει "έξυπνα" προγράμματα που θα εντοπίζουν email με περιεχόμενο παρόμοιο με αυτά του στρατηγού μας και θα τα προωθούν αμέσως στα ανώτερα στελέχη με την ένδειξη "επείγον".

Θα σας παρακαλούσα να κρατήσετε αυτά που σας είπα μεταξύ μας και να μη στείλετε τις πληροφορίες που σας έδωσα για το στρατηγό σε όλους όσους βρίσκονται στο address book σας. Ο αυξημένος ανταγωνισμός δεν θα μας κάνει καλό. Σε αντίθετη περίπτωση θα σας συμβεί μεγάλο κακό ή μπορεί και μεγάλο καλό, που είναι χειρότερο. Μια που το έφερε η κουβέντα, σας λέω ότι το παρών blog είναι καταραμένο και αφού διαβάσατε ήδη ένα post, θα πρέπει να επιστρέφετε καθημερινά και να διαβάζετε ότι καινούριο υπάρχει. Θα πρέπει επίσης να στέλνετε κάθε καινούριο post σε τουλάχιστον 10 από τα άτομα που υπάρχουν στο address book σας (τι τα έχουμε τα ρημάδια τα εικονίδια για email?). Αν δεν κάνετε ότι λέω, σας προειδοποιώ ότι θα σας συμβεί ακριβώς αυτό που επιθυμείτε.

Σιγά Μην Κλάψω

Από τον καινούριο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα "Από Δω Και Πάνω". Τραγουδάρα!!!

Εχουμε Γνωριστεί? - Episode I

Είναι μια καθημερινή πρωί (μα πολύ πρωί) και κάθομαι βαριεστημένα σε περίοπτη θέση στο κέντρο λεωφορείου τοπικής διαδρομής. Η συγκεκριμένη θέση "βλέπει" στο πλάγιο μέρος του λεωφορείου οπότε έχω απλώσει την κορμάρα μου και στις δύο γειτονικές θέσεις. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο, χωρίς να το θέλω ιδιαίτερα, σε ένα σημείο στο πάτωμα μπροστά μου που δε διαφέρει σε τίποτα από τα γειτονικά του σημεία. Ξαφνικά, κάτι μπλοκάρει τη θέα μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για ένα ζευγάρι παπούτσια, με ιδιοκτήτη γένους θηλυκού συμπεραίνοντας από το στυλ.

Ανεβάζω το βλέμμα μου αδιάφορα για να εκτιμήσω την κατάσταση. Περιττό να πω ότι παρόλο που δεν κοιτάω παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο, έχω (κλασικά) προλάβει να εκτιμήσω διαστάσεις ποδιού, στήθους και μέσης, και επιπλέον έχω συμπληρώσει με τη φαντασία μου ποια είναι η εικόνα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Χωρίς να τα πολυλογώ, αυτό που πρόλαβα να δω απέναντι μου, μου αρέσει πολύ, και είναι και σε σωστή ηλικία, άντε 25 το πολύ. Αυτό όμως που δε μου αρέσει καθόλου είναι ότι μου δίνεται η εντύπωση πως η "θεά" με κοιτάζει ήδη επίμονα. Έχεις παραισθήσεις σκέφτομαι, απλώς συναντήθηκαν τα βλέμματά σας τυχαία.

Γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη, σε μια τέλεια γωνία 90 μοιρών, και αρχίζω να βλέπω τα άλλα τρένα να περνούν έξω από το παράθυρο. Οι τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού μου όμως έχουν αρχίσει να γίνονται κάγκελο μιας και η "θεά" από απέναντι εξακολουθεί να με "καρφώνει". Τεντώνω τα αυτιά μου για να βεβαιωθώ ότι δεν έχει απλώς λυθεί στα γέλια με αυτό που βλέπει. Άκρα του τάφου σιωπή και επιπλέον δε μου φαίνεται ούτε καν να χασκογελάει. Ωχ σκέφτομαι, σε ψυχωτική πέσαμε. Λες όμως να μην είναι? Και αν ...? Βρε λες να φόρεσα λάθος σώμα σήμερα?

Ρίχνω μια ματιά προς τα κάτω και επιβεβαιώνω αυτό που ήδη γνώριζα. Κάτι που μοιάζει με ιπποπόταμο διασταυρωμένο με ελέφαντα. Σίγουρος πλέον ότι δε γίνεται η κοπέλα απέναντι μου να έφαγε καμιά κεραυνοβόλο κατραπακιά μέσα στα άγρια χαράματα, βγάζω το πιο λογικό συμπέρασμα. Ψυχωτική και τυφλή. Κορίτσι μου, ξεκόλλα από το πρόσωπο που ομολογουμένως μοιάζει με του George Clooney και κοίτα και λίγο παρακάτω για να συνέλθεις. Εγώ πως απέκτησα συνολική εικόνα χωρίς καν να σε κοιτάξω καλά καλά? Κάτι που έχω αρχίσει να στραβολαιμιάζω, κάτι που δεν έχω ξυπνήσει τελείως ακόμα, αρχίζω να ανησυχώ.

Γυρνάω το κεφάλι μου προς την άλλη μεριά 1-2 φορές για να "κόψω" την κατάσταση αλλά δεν βλέπω καμιά βελτίωση. Το "κάρφωμα" συνεχίζεται και με σοβαρό ύφος. Αποφασίζω να γυρίσω προς το μέρος της και να της ρίξω και εγώ ένα επίμονο βλέμμα, να δούμε που θα βγάλει. Πάνω που το επιχειρώ, έρχεται το δεξί κροσέ. Το οπτικό μου πεδίο γεμίζει ξαφνικά με το μπούτι της "θεάς", σε μια κλασική κίνηση του τύπου "αφού δεν κοιτάς, φάε στη μάπα το φιλέτο και αν τολμήσεις να κοιτάξεις περισσότερο από ένα νανοδευτερόλεπτο, θα το καλύψω γιατί με ενοχλείς". Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η "θεά" δε φοράει φούστα αλλά αθλητική φόρμα χρώματος ροζ! Μάλιστα έχει αλλάξει τόσο πολύ τη στάση της στο κάθισμα που απορώ πως δεν πέφτει κάτω. Ωχ, σκέφτομαι. Ψυχωτική, τυφλή και χαζή. Και να σκεφτείς ότι μόλις πριν από μερικά λεπτά κοιτούσα μια αμοιβάδα στο πάτωμα.

Αποφασίζω λοιπόν να μην ξανακοιτάξω ούτε καν σε απόσταση ενός έτους φωτός από εκεί που κάθεται, μη νομίσει ότι τη βιάζουμε κιόλας. Αγνοώντας τους μύες του λαιμού μου, αλλάζω όσο μπορώ τη στάση μου και αρχίζω να κοιτάζω ξανά προς την αντίθετη πλευρά της "θεάς". Τα λεπτά του τρόμου περνούν αργά αλλά επιτέλους πλησιάζει η στάση που κατεβαίνω. Εκεί που ετοιμάζομαι να σηκωθώ, με προλαβαίνει εκείνη. Αφού βλαστημάω την τύχη μου, αποφασίζω ότι το να σύρω τον όγκο μου για μερικές δεκάδες μέτρα επιπλέον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, οπότε ετοιμάζομαι να κατέβω και εγώ. Διατηρώντας μια απόσταση ασφαλείας δύο μέτρων, κατεβαίνω πίσω της. Έχοντας διαπιστώσει, χωρίς να το επιδιώκω, ότι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι καλύτερη από ότι φανταζόμουν, πατάω στο πεζοδρόμιο και ακολουθώ στιγμιαία την ίδια κατεύθυνση με τη "θεά".

Με τρόμο, τη βλέπω να κοιτάζει με μισό μάτι πίσω από την πλάτη της για να δει που θα καταλήξω. Η πρόθεση μου είναι να περάσω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, οπότε χώνομαι πίσω από το λεωφορείο και κοντοστέκομαι για να ελέγξω την κίνηση (μη με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο και προκαλέσω βαθούλωμα επικών διαστάσεων στην καινούρια του μούρη). Εκείνη τη στιγμή συνέβει. Η "θεά", που έχει εν τω μεταξύ απομακρυνθεί 3-4 μέτρα, βλέποντας με να στρίβω, αποφασίζει να περάσει και αυτή απέναντι! Έλα όμως, που αντί να κοιτάζει τι της έρχεται από αριστερά, συνεχίζει να "καρφώνει" εμένα στα δεξιά της! Το χτυπημένο της κορμί πέφτει αναίσθητο στην άσφαλτο και το αίμα χύνεται κατακόκκινο μπροστά στις ρόδες του μαύρου Audi, θα έγραφα αν είχε όντως συμβεί έτσι.

Ευτυχώς, ο οδηγός του μαύρου Audi είχε την προνοητικότητα να επιβραδύνει βλέποντας το λεωφορείο σταματημένο σε απόσταση, οπότε μπόρεσε να φρενάρει έγκαιρα όταν πετάχτηκε η "θεά" ξαφνικά μπροστά του. Τα μπινελίκια που της έριξε στη συνέχεια πήγαν χαμένα αφού εκείνη ήταν απασχολημένη να "καρφώνει" ακόμα εμένα! Απομακρύνθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήμουν βέβαιος ότι η "θεά" αποχώρησε θεωρώντας ότι την είχα φάει με τα μάτια μου σε όλη τη διαδρομή του λεωφορείου. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες, άρχισα να σκέφτομαι ότι θα πρέπει επιτέλους να κόψω αυτές τις δεκάλεπτες θυελλώδεις σχέσεις στα λεωφορεία. Μακάρι όμως να ήξερα πως.

Βαριέστε? Το Google Είναι Εδώ!

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες. Τις μέρες που βαριέμαι απίστευτα. Που δεν έχω την ενέργεια ούτε καν να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα μου. Το μόνο που με κρατάει μακριά από το κρεβάτι μου είναι το γεγονός ότι είμαι στη δουλειά, κολλημένος μπροστά σε έναν υπολογιστή. Κοιτάζω το ρολόι και έχω χαραμίσει αισίως 15 λεπτά ρυθμίζοντας την καρέκλα μου και άλλα 30 ρυθμίζοντας την οθόνη του υπολογιστή. Αν έμαθα κάτι όλα αυτά τα χρόνια παρέα με έναν υπολογιστή, είναι ότι η οθόνη πρέπει να είναι σωστά ρυθμισμένη αλλιώς τα χρώματα στην πασιέντζα φαίνονται χάλια. Σήμερα όμως δεν μπορώ να παίξω. Απαιτεί αρκετή ενέργεια. Άσε που τριγύρω υπάρχουν "περίεργα" μάτια που εντοπίζουν αμέσως ότι δεν είναι παράθυρο του Word ή του Internet Explorer. Θα πρέπει να λουφάρω έξυπνα.

Ανοίγω τον IE και μπαίνω στο google. Ψάγνω για το επίθετό μου, στην αρχή στα αγγλικά. 23.900 αποτελέσματα. Τόσοι πολλοί είμαστε στην ξενιτιά? Δοκιμάζω στα ελληνικά. Με τόνο: 393, χωρίς τόνο: 407, χωρίς τόνο αλλά κεφαλαία: 243. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν εκεί στην Καλιφόρνια ξέρουν τι κάνουν. Θυμάμαι μια συμβουλή για απόκτηση κύρους στο Internet και αρχίζω μια αναζήτηση για domains που χρησιμοποιούν το επίθετό μου. Από τα 125 που τσεκάρω, τα 27 είναι ήδη πιασμένα. Το .gr παραδόξως είναι διαθέσιμο. Άσε, μάλλον θα περιμένω να εγκριθεί η κατάληξη xxx. Εντελώς ανεξήγητα θυμάμαι μια παλιά γκόμενα. Ψάχνω όλες τις παραλλαγές του ονόματος της που μπορώ να σκεφτώ. Τίποτα. Που να κρύβεται? Το προσπερνάω γρήγορα, έτσι και αλλιώς μπάζο ήταν. Αρνούμαι ευγενικά την πρόσκληση από το διπλανό γραφείο για μεσημεριανό. Έχω πολύ δουλειά. Φροντίζω όμως να εκφράσω φωναχτά την απορία μου για το που βρίσκουν χρόνο κάποιοι για φαγητό.

Επιστρέφω στους δελφούς του Internet. Τι έλεγε το άρθρο που διάβαζα χτες στην εφημερίδα? Α ναι, ότι μπορούμε να αξιοποιήσουμε το Διαδίκτυο για επιμορφωτικούς σκοπούς. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την ορθογραφία οπότε αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου. Πληκτρολογώ με περιέργεια. "μηνυμα": 3.460.000 αποτελέσματα, "μυνημα": 82.000. Ε, δε γίνεται να υπάρχουν εκατομμύρια ανορθόγραφοι. Δοκιμάζω ξανά. "κυνηγι": 207.000, "κηνυγι": 6.810. Καλή φάση. Μην τα μάθουμε όλα με τη μία όμως. Μου κατεβαίνει φαεινή ιδέα. Πατάω προσεκτικά όλα τα πλήκτρα που παράγουν χαρακτήρες, με τη σειρά από πάνω προς τα κάτω και από τα αριστερά προς τα δεξιά. 4.350 εξυπνάκηδες. Ναι, αλλά πόσο εξυπνάκηδες? Επαναλαμβάνω την ίδια διαδικασία αλλά αντίστροφα, από κάτω προς τα πάνω και από δεξιά προς τα αριστερά. Μόνο 56 αποτελέσματα. Όχι παίζουμε!

Σκέφτομαι τι άλλο να δοκιμάσω. Θυμάμαι μια χιουμοριστική στήλη σε ένα περιοδικό που ανέφερε ότι κάποιος, εν μέσω πυρετώδους εργασίας, έκανε αναζητήσεις προσθέτοντας "a" στο τέλος της λέξης "banana". Αποφασίζω να δοκιμάσω κάτι παρόμοιο. Το "bananana" επιστρέφει 35.500 αποτελέσματα. Πολύ κοινότυπο. "banananana": 10.100, "bananananana": 3.250. Αρχίζω να δυσκολεύομαι να κρατήσω το λογαριασμό με τα επιπλέον "na". Ακόμα και το "banananananananananananana" εμφανίζεται 166 φορές. Μετά από 39 προσθήκες του "na", η λέξη δεν εμφανίζεται πουθενά. Ευχαριστημένος, κοιτάζω το ρολόι. Πότε πήγε κιόλας τέσσερις? Γρήγορα που περνάει η ώρα όταν κάνεις κάτι δημιουργικό! Κλείνω τη σελίδα του google και σκέφτομαι το κρεβάτι μου. Μια ώρα πήξιμο στην κίνηση και θα είμαι εκεί. Τουλάχιστον θα έχω αρκετό χρόνο να σκεφτώ τι άλλες αναζητήσεις να κάνω αύριο.

Χαμένοι Στη Μετάφραση

Δεν αναφέρομαι στη γνωστή ταινία, αλλά στο απλό (και καθημερινό προφανώς) φαινόμενο της παρερμηνείας λόγω μετάφρασης από μια γλώσσα σε κάποια άλλη. Ούτε θα ασχοληθώ με τα κάθε είδους αυτόματα βαβελόψαρα που επιχειρούν μεταφράσεις, με τραγελαφικά πολλές φορές αποτελέσματα. Αναφέρομαι σε μεταφράσεις που γίνονται από ανθρώπους και ειδικά όταν γίνονται σε "πραγματικό" χρόνο. Αφορμή αποτέλεσε η συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα. Άκουγα λοιπόν τις δηλώσεις του Malesani "ζωντανά" από κάποιον αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό και γνωστός δημοσιογράφος μετέφραζε. Έρχεται η στιγμή να ακούσουμε την "επίσημη" μετάφραση από τη μεταφράστρια του Ιταλού και ακούμε τα μισά! Ο εν λόγω δημοσιογράφος αποδείχθηκε πως είχε δίκιο μιας και αργότερα ζητήθηκε από τον Ιταλό διευκρίνιση, στην οποία επανέλαβε αυτό που είχε παραλήψει να μεταφράσει την πρώτη φορά η κυρία δίπλα του.

Σκέφτομαι λοιπόν πόσες παρεξηγήσεις γίνονται καθημερινά επειδή οι εκάστοτε μεταφράσεις δεν είναι πιστές. Κάθεσαι άνετος να ακούσεις τι έχει να σου πει οποιοσδήποτε ανοίγει το στόμα του και στην πραγματικότητα ακούς αυτό που (θέλει να) σου μεταφέρει ο μεταφραστής. Πλήρης παραπληροφόρηση. Αν το αντικείμενο των δηλώσεων είναι κάτι δευτερεύον, όπως είναι το ποδόσφαιρο, έχει καλώς. Σίγουρα όμως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα όπου οι παρερμηνείες είναι πολύ πιο επιζήμιες. Επιπλέον, έρχεται αργότερα κάποιος και υποστηρίζει ότι οι δηλώσεις του δεν μεταφράστηκαν σωστά και άντε μετά εσύ να τον πιστέψεις. Όχι ότι αυτό δε χρησιμοποιείται συχνά σαν δικαιολογία του τύπου "είπα τη ρουφιανιά και τώρα σφυρίζω αδιάφορα". Αλλά όταν έχεις παραδείγματα όπου πράγματι αλλοιώνονται οι δηλώσεις, πως μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος ότι αυτά που σου μεταφέρθηκαν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα? Χμμμ, βλέπω τη συγκεκριμένη συλλογιστική να οδηγεί τελικά σε παράνοια, οπότε ας σταματήσω εδώ πριν πέσει αβάσταχτη στους ώμους μου η ελαφρότητα του είναι μου, όπως σε κάποιο γνωστό ποδοσφαιριστή. Ας μην προτρέχω όμως. Να πω απλώς ότι εκτός από την αλλοίωση και το πετσόκομα των δηλώσεων, υπάρχει και το φαινόμενο του εμπλουτισμού τους. Αρκετά τα παραδείγματα, αλλά μόνο από το ποδόσφαιρο μου έρχονται πρόχειρα αυτή τη στιγμή οπότε θα τα παραλείψω.

Ας αναφερθώ τώρα στη συγκεκριμένη μεταφράστρια. Είναι σοβαροί εκεί στον Παναθηναικό? Από πότε το ποδόσφαιρο έγινε πρεμιέρα ταινίας, πολιτιστικό γεγονός, έκθεση ζωγραφικής ή δεν ξέρω και γω τι άλλη παρόμοια εκδήλωση? Για να μεταφράσεις δηλώσεις ποδοσφαίρου πρέπει να γνωρίζεις και μια σχετική ορολογία. Όταν γίνονται δηλώσεις μετά από ποδοσφαιρικό αγώνα, ειδικά από προπονητή στην επίσημη συνέντευξη τύπου, δεν περιμένουμε από όποιον μεταφράζει να μπορεί να αποδόσει σωστά την επίδραση του εξπρεσιονισμού στη γάτα του M.C. Escher. Περιμένουμε να μπορεί να εκφράσει σωστά πως ο Βύντρα πήρε τα σώβρακα του Ronaldinho (περισσότερα γι' αυτό στη συνέχεια). Δεν περιμένουμε να μπορεί να μας πει (ο όποιος μεταφραστής) ότι ο Biscan δεν παίζει καλά επειδή δεν αντέχει την αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης του και τον απασχολεί το τι έχει να πει ο Sigmund Freud για την επίδραση της μητέρας του όταν βρισκόταν ακόμα στη μήτρα. Περιμένουμε να μπορεί να πει ότι μέχρι τώρα σερνόταν στο γήπεδο αλλά ξαναγεννήθηκε παίζοντας σέντερ μπακ τη στιγμή που η φυσική του θέση είναι αμυντικό χαφ. Δέχομαι ότι ο Malesani δεν είναι Αλέφαντος και ότι ίσως μιλάει με κάποια καλλιέργεια και κουλτούρα. Στις συγκεκριμένες στιγμές όμως μιλάει σαν προπονητής και μιλάει για το ποδόσφαιρο, όχι για την πρόσφατη έκθεση μεταμοντερνισμού που παρακολούθησε. Άρα θα πρέπει οι δηλώσεις του να αποδίδονται με την ορολογία του ποδοσφαίρου (όταν χρειάζεται) και όχι με τη σημειολογία του Αγγελόπουλου. Το θέμα όμως με τη συγκεκριμένη μεταφράστρια είναι ότι όχι μόνο δεν μεταφράζει σωστά όσα λέγονται, αλλά δεν τα μεταφράζει και όλα. Χέσε μέσα δηλαδή! Οποιοσδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις οποιουδήποτε αθλήματος, γνωρίζει ότι το να πει ένας προπονητής ότι αν κάποιος παίκτης επαναλάβει μια συμπεριφορά θα φύγει από την ομάδα είναι πολύ πιο σημαντικό από το να πει απλώς ότι η συμπεριφορά του παίκτη ήταν αρνητικό γεγονός. Αν πεινάς κυρά μου φάε ένα σάντουιτς, μην τρως όμως τις δηλώσεις του προπονητή. Έλεος! Μια απλή πιστή απόδοση όσων έχουν ειπωθεί ζητάμε, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Κάποιος να πει στην κυρία ότι μπακ χαφ δεν είναι το όνομα του τελευταίου ηθοποιού που επιλέχθηκε από το Χόλιγουντ για να ενσαρκώσει τον James Bond.

Ας περάσω τώρα στο θέμα του Βύντρα και του Ronaldinho. Προσωπικά θεωρώ τον βραζιλιάνο τον καλύτερο ποδοσφαιριστή αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Είναι θεός. Αλλά ένας "παικτάκος" με το όνομα Βύντρα τον έκανε για μια βραδιά κοινό θνητό. Ίσως είναι για μια βραδιά μόνο αλλά αυτό δε μειώνει καθόλου το τι έγινε. Αύριο ο Ronaldinho θα ξυπνήσει και θα είναι πάλι ο θεός του ποδοσφαίρου και ο Βύντρα θα είναι πάλι "παικτάκος". Αλλά για μια βραδιά το πορτοφόλι του Ronaldinho βρισκόταν στην τσέπη του Βύντρα. Για όσους τυχόν εθελοτυφλούν, ας ξαναδούν το παιχνίδι. Από τις πολλές στιγμές "εξαφάνισης" του "μάγου", θα αναφέρω μόνο κάποια που έλαβε μέρος στο πρώτο ημίχρονο. Όταν ο Ronaldinho, έχοντας τη μπάλα σταματημένη κοντά στη γραμμή του πλαγίου (μάλλον λόγω κάποιας σύγχυσης με απόφαση του διαιτητή), βλέπει τον Βύντρα να ορμάει στη μπάλα. Του σκάει λοιπόν μια φοβερή ντρίμπλα του τύπου "χασμουριέμαι, ξύνω την πλάτη που με τρώει εδώ και ώρα, και για πλάκα κάνω το μαγικό που αφήνει άναυδο τον τύπο με την πράσινη φανέλα που μου χαλάει την ηρεμία". Ενώ λοιπόν ο "μάγος" κάνει δυο βήματα αφήνοντας πίσω τον τύπο με την πράσινη φανέλα και περιμένει τη μπάλα να είναι κολλημένη στα παπούτσια από χρυσό που φοράει, τη βλέπει μετά από ένα δευτερόλεπτο να είναι κολλημένη στα πόδια του Βύντρα. QED

Can I Buy A Smoke?

Είναι Κυριακή πρωί, γύρω στις 10:00. Ο "R" κάθεται βολικά σε μια γωνιά του μικρού cafe και κοιτάζει μελαγχολικά έξω από το παράθυρο το συννεφιασμένο ουρανό. Κάπου κάπου ρίχνει μια κλεφτή ματιά στη σερβιτόρα. Σε λίγο αρχίζει να ακούγεται από τα ηχεία η σπαρακτική φωνή του Jeff Buckley. Κοιτάζει τη σερβιτόρα που του σκάει ένα χαμόγελο, χαμογελάει και αυτός. "Το έβαλε τελικά", σκέφτεται.

Ένας τύπος από την απέναντι γωνιά του δωματίου, ας τον πούμε "J", αρχίζει να περπατάει προς το μέρος του "R", στην αρχή διστακτικά, μετά πιο θαρραλέα. Στα δάχτυλα του δεξιού χεριού "κουδουνίζει" μερικά κέρματα. Ο "R" του ρίχνει μια άγρια ματιά. Ο "J" κοντοστέκεται, το ξανασκέφτεται για ένα δευτερόλεπτο, αλλά αποφασίζει να συνεχίσει. Δείχνει το πακέτο πάνω στο τραπέζι μπροστά από τον "R".

J:  "Can I buy a smoke from you?"
R:  "Sure. That will be 5 bucks."
J:  "5 bucks?"
R:  "Yes."
J:  "Just for one cigarette?"
R:  "If you buy two, I 'll give you a better price."
J:  "How much?"
R:  "9.99!"
J:  "Are you kidding me?"
R:  "No. So, are you going to buy any or not?"

Ο "J" προσπαθεί να αρθρώσει κάποια λέξη αλλά δεν μπορεί. Ο "R" ανοίγει επιδεικτικά το πακέτο, βγάζει αργά ένα τσιγάρο, κοιτάζει κατάματα τον "J" και φέρνει το τσιγάρο στο στόμα. Το ανάβει, τραβάει μια τζούρα και αρχίζει να κάνει κυκλάκια στον αέρα με τον καπνό. Ο "J" κοιτάζει τριγύρω στο δωμάτιο ανήσυχα. Δεν υπάρχει ψυχή. Κάνει να γυρίσει από την άλλη για να φύγει.

R:  "You know something?"
J:  "What is that?"
R:  "If you had just asked for it without offering to pay,
     you would now be enjoying a cigarette!"

Ενώ ο "J" στέκεται αποσβολωμένος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, ο "R" σηκώνεται, πλησιάζει προς τη σερβιτόρα που κρυφογελάει πίσω από το μπαρ, της δίνει το τσιγάρο (αυτή το σβήνει αμέσως στο κοντινότερο τασάκι), σκύβει πάνω από τον πάγκο και πατάει το repeat στο στερεοφωνικό.

11 Rottweiler Εναντίον 11 Chihuahua

Ποδοσφαιρικό το θέμα. Δεν ξέρω αν ανήκετε στην κατηγορία αυτών που συμπαθούν ή αντιπαθούν τον Jose Mourinho (και τον τωρινό σύλλογο της Τσέλσι κατ' επέκταση), αλλά σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα. Μπορούν όμως να τα διακωμωδήσουν! Πηγαίνετε στο κάτω μέρος αυτής της σελίδας και κατεβάστε τα δύο αρχεία από την κατηγορία "Jose Mourinho Song". Θα το διασκεδάσετε πολύ περισσότερο (ειδικά το δεύτερο αρχείο) αν έχετε ακούσει τον Mourinho να μιλάει αγγλικά.

Το Τραγούδι Της Εβδομάδας: "Don't Look Back At Wenger"!

Ayrton Senna

Το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 έχει μόλις ολοκληρωθεί και ο Alonso κάνει πλάκα στη συνέντευξη τύπου λέγοντας ότι η ομάδα του είχε κρυμμένους άσους στο μανίκι που δε χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει πριν το τελευταίο grand prix! Δε μπορώ παρά να θαυμάσω τις ικανότητες του Ισπανού, ακόμα και αν τραγουδάει φάλτσα το "we are the champions".

Χωρίς να το θέλω όμως, ίσως επειδή η κυριαρχία ενός άλλου "μεγάλου" έφτασε στο τέλος της, οι σκέψεις μου ταξιδεύουν πίσω στον "μεγαλύτερο" οδηγό που πέρασε ποτέ από τη Φόρμουλα 1. Δεν είναι άλλος φυσικά από τον Ayrton Senna. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα περσινό άρθρο που επιχειρεί μια σύγκριση μεταξύ M. Schumacher και Senna. Δεν ενδιαφέρομαι για τη σύγκριση, απλά η ιστοριούλα δείχνει ότι ο Senna είχε κάτι ξεχωριστό:

"They both had an other-worldly ability to pick up the tiniest of details about the car's performance. For example, at one race in 1993, Senna told his engineers that he felt there was some kind of problem with the engine and he asked them to change it. The engine men could find nothing wrong, but team boss Ron Dennis asked them to put a new engine in anyway, just for Senna's peace of mind. When they took it apart, they found a tiny crack in the crankshaft that had not even been picked up by computer telemetry. Had Senna used it, the engine would have failed."

Αν αυτή η έκτη αίσθηση φαντάζει εντυπωσιακή, διαβάστε τι είχε πει ο ίδιος για τις απίστευτες επιδόσεις του κατά τη διάρκεια των επίσημων δοκιμαστικών στην κούρσα του Μονακό το 1988:

"I felt as though I was driving in a tunnel. The whole circuit became a tunnel... I had reached such a high level of concentration that it was as if the car and I had become one. Together we were at the maximum. I was giving the car everything - and vice versa."

Και για να κλείσω, κάτι που έχει ειπωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και από πολλούς άλλους:

"On a given day, a given circumstance, you think you have a limit and you go for this limit and you touch this limit and you think, ok, this is the limit. As soon as you touch this limit, something happens and you realise that you can suddenly go a little bit further. With your mind power, your determination, your instinct, and your experience as well, you can fly very high."

Τυφλή Φυγή

Ο φακίρης ανέβασε ένα post για μια πρωτοποριακή (ως προς τη μέθοδο γυρίσματος) ταινία με τίτλο "karate: τυφλή φυγή". Εγώ παραθέτω απόσπασμα διαλόγου από μια παλιότερη ελληνική ταινία που μπορεί και να αποτέλεσε την έμπνευση για τον τίτλο της ταινίας. Έτσι και αλλιώς, είναι ενδιαφέρουσα σύμπτωση.

- Θα μπορούσα να σας πω γενικά ...
- Ο τίτλος μου αρκεί.
- Είναι μια έμμεση προσέγγιση ...
- Ο τίτλος είπα μου αρκεί!
- Τυφλή Φυγή.
- Καράτε!
- Όχι ... είναι μια ιστορία αγάπης.

The Hitchhikers

Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους

Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια.

Προσθήκη RSS Feed

Όσοι χρησιμοποιείτε το feed του blog με το αγαπημένο σας πρόγραμμα ανάγνωσης, μπείτε στον κόπο να ανανεώσετε τη διεύθυνση μιας και μόλις άλλαξε. Πλέον προσφέρεται (και) σε RSS μορφή. Ακολουθείστε το σχετικό σύνδεσμο στη στήλη των "Links".

Weapon Of Choice

Λέτε να κυβερνούσε όπως χορεύει? Δε θα μάθουμε ποτέ.

Οτι Δεν Κατάφερε Ο Δρακουμέλ

Τουλάχιστον αυτό θα καταφέρει να ταρακουνήσει κάποιους (όσους τουλάχιστον μεγάλωσαν μαζί τους)?

Μιλούσε Ο Αϊνστάιν Σαν Πειρατής?

Albert Einstein Shortly Before The Birth Of His Son: "To know that what is impenetrable to us really exists, manifesting itself as the highest wisdom and the most radiant beauty, which our dull faculties can comprehend only in their most primitive forms -- this knowledge, this feeling, is at the center of true religiousness."

Albert Einstein Shortly After The Birth Of His Son: "Daddy's gonna EAT THESE WIDDLE TOES!"

Δεν ήθελα να το μεταφράσω γιατί θα έχανε. Είναι απόσπασμα από μια παλιότερη στήλη ενός απίστευτου ευθυμογράφου, του Dave Barry, σχετικά με την απότομη πτώση που σημειώνεται στη νοημοσύνη όλων των νέων γονιών. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος μπορεί να έχει ένα βραβείο Πούλιτζερ στη συλλογή του, αλλά πολλοί τον ξέρουν απλώς επειδή αγωνίστηκε με νύχια και με δόντια για να προωθήσει την "Ημέρα Που Όλοι Μιλάνε Σαν Πειρατές" (Talk Like a Pirate Day). Arrr!

Πρώτη Μέρα Του Χειμώνα

Για την εποχή, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η καλύτερη δυνατή μέρα. Συννεφιά, καθόλου κρύο, ένα ανεπαίσθητο αεράκι και κάπου κάπου ένα ψιλόβροχο που σε προσκαλεί να βγείς για ένα περίπατο.

Απ' το δικό μου κρεβάτι σκέφτομαι εσένα
ενώ η βροχή πέφτει καθώς περνάνε τα τρένα ...

Δώστε Μου Μια Στήλη Να Γράψω Και Εγώ!

Διάβαζα ένα άρθρο από τη στήλη "the other side" που δημοσιεύεται στο www.avopolis.gr και έπεσα πάνω στο παρακάτω απόσπασμα:

"Ποτέ δεν κατάλαβα τον εγχώριο παροξυσμό για τους Depeche Mode. Υποθέτω, προφανώς, πως το Hysterica είναι τόσο δραστήριο που ξεσηκώνει υπερβολικό ντόρο για το συγκρότημα στη χώρα μας, ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Βγάζουν καινούργιο δίσκο οι Depeche Mode; Τι μου λέτε..."

Η συγκεκριμένη στήλη μου αρέσει αρκετά και τη διαβάζω κάθε εβδομάδα αλλά αυτή τη φορά δε μπορούσα να μην αναφωνήσω αυθόρμητα: "Και 'σένα τι σου μπαίνει ρε φίλε αν γίνεται ντόρος για τους Depeche Mode?". Δεν είμαι φυσικά συγγενής κανενός από το συγκρότημα, ούτε είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής τους. Απλά αναρωτιέμαι ποιος ο σκοπός ενός ανούσιου επικριτικού σχολίου για κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα της δουλειάς του συγκροτήματος. Με άλλα λόγια, γράφουμε απλώς ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι.

Η Eκδίκηση Tης Ξανθιάς

Επειδή όπου πηγαίνω τώρα τελευταία ακούω ανέκδοτα για ξανθιές (ακόμα και από ξανθιές!), παραθέτω μεγάλο αλλά έξυπνο ανέκδοτο από τη στήλη του Paparazzi:

Ένας δικηγόρος και μια ξανθιά κάθονται δίπλα δίπλα στο αεροπλάνο κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης πτήσης. Ο δικηγόρος γυρίζει και τη ρωτάει αν θα ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα. Η ξανθιά είναι κουρασμένη και αρνείται ευγενικά. Ο δικηγόρος επιμένει και της λέει ότι το παιχνίδι είναι πολύ απλό κι έχει πλάκα. Της λέει:
"Θα σου κάνω ερωτήσεις και αν δεν ξέρεις την απάντηση, θα μου δώσεις κάποια λεφτά και το ίδιο θα κάνω κι εγώ αν δεν απαντήσω σε μια δική σου ερώτηση."
Η ξανθιά τον κοιτάει κουρασμένα και του ξαναλέει ότι δεν την ενδιαφέρει. Ο δικηγόρος το ξανασκέφτεται και της κάνει άλλη προσφορά:
"Λοιπόν, να σου προτείνω κάτι άλλο. Αν δεν ξέρεις εσύ την απάντηση θα μου δώσεις 5 ευρώ και αν δεν την ξέρω εγώ θα σου δώσω 500 ευρώ."
Η ξανθιά το ξανασκέφτεται και τελικά συμφωνεί να παίξει. Ο δικηγόρος τη ρωτάει:
"Ποια είναι η απόσταση μεταξύ της γης και της σελήνης;".
Η ξανθιά τον κοιτάει και χωρίς να του πει κουβέντα, ανοίγει το πορτοφόλι της και του δίνει 5 ευρώ. Ο δικηγόρος χαμογελάει και παίρνει τα λεφτά. Τώρα είναι η σειρά της ξανθιάς. Τον ρωτάει λοιπόν:
"Τι είναι αυτό που ανεβαίνει το βουνό με 3 πόδια και το κατεβαίνει με 4 πόδια;".
Ο δικηγόρος την κοιτάζει απορημένος. Βγάζει το laptop από την τσάντα του και ψάχνει όλα τα αρχεία του. Θυμωμένος που δε βρίσκει την απάντηση στέλνει e-mail σε όλους τους φίλους του μήπως και πάρει απάντηση. Μάταια όμως γιατί κανένας δε γνωρίζει. Μετά από καμιά ώρα που ψάχνει για την απάντηση, ανοίγει το πορτοφόλι του και δίνει στην ξανθιά 500 ευρώ. Εκείνη τα παίρνει και γυρίζει δίπλα να κοιμηθεί. Ο δικηγόρος φανερά εκνευρισμένος, τη σκουντάει και τη ρωτάει:
"Λοιπόν,τι είναι αυτό που ανεβαίνει το βουνό με 3 πόδια και το κατεβαίνει με 4 πόδια;".
Η ξανθιά τον ξανακοιτάει και χωρίς να του πει κουβέντα, ανοίγει το πορτοφόλι της και του ξαναδίνει 5 ευρώ και ξαναπέφτει για ύπνο...

Have You Read Any Good BLOOKS Lately?

Λοιπόν, ποιο είναι το αγαπημένο σας blook? Καλά διαβάσατε. Δεν εννοώ book αλλά blook. Φαίνεται πως η νέα καινοτομία στο χώρο του βιβλίου είναι τα blooks, βιβλία δηλαδή που βασίζονται σε blogs:

blook n. blook. A printed and bound book, based on a blog (cf. web log) or website; a new stage in the life-cycle of content, if not a new category of content and a new dawn for the book itself. [der. Eng. book, a bound collection of sheets of paper; blog (abbrev. web log, an internet journal, diary or personal website)]

Μόλις ανακοινώθηκε το "Lulu Blooker Prize" (κατά το γνωστό Booker Prize), ο πρώτος διαγωνισμός για τη βράβευση των καλύτερων blooks. Αν λοιπόν πιστεύετε ότι είστε ο Bukowski των blogs, γιατί να μη δοκιμάσετε την τύχη σας? Δεν χρειάζεται καν να πληρώσετε τίποτα και το βραβείο περιλαμβάνει μέχρι και $2000. Θα πρέπει όμως το βιβλίο να έχει εκδοθεί και τυπωθεί πριν από τις 30 Ιανουαρίου 2006 (δηλαδή e-books δεν γίνονται δεκτά), αλλά πάντα μπορείτε να το εκδόσετε και μόνοι σας. Το μόνο ίσως πρόβλημα για τους Έλληνες bloggers είναι πως ένας από τους όρους του διαγωνισμού είναι ότι τα blooks πρέπει να είναι στα Αγγλικά. Με το ταλέντο όμως που υπάρχει στην ελληνική blog-όσφαιρα, προβλέπω σύντομα να διοργανώνεται και διαγωνισμός για το καλύτερο ελληνικό blook.

O Φίλος Μου Και Εγώ Διασχίζαμε Προάστεια

Ερώτηση που γίνεται στούς στίχους ενός ελληνικού τραγουδιού που μόλις θυμήθηκα, μετά από μια συζήτηση με κάποιο φίλο που ψάγνεται πολύ τώρα τελευταία και τον βλέπω να φεύγει σύντομα για άλλες πολιτείες:

- "Συγγνώμη, μήπως ξέρεις που πηγαίνω? ... Ξεχνάω τον προορισμό μου ... Δεν ξέρω ποιος είμαι, μα ούτε και ποιος ήμουν."

Η (αποστομωτική) απάντηση έρχεται από μια ατάκα μέσα από μια αγαπημένη μου ελληνική ταινία:

- "Είσαι αυτός που πάντα ήσουν."

Τελείωσε Το Ονειρο ...

Όνειρο ήταν και πάει. Δεν πειράζει όμως, υπάρχει και το ... τέννις, που σφίζει από ταλέντο όπως μπορείτε να δείτε.

Broken Flowers (Ροζ Κατά Προτίμηση)

Η βραδυνή έξοδος χτες περιελάμβανε κυρίως μια στάση στον αγαπημένο μου κινηματογράφο για να δω το πολυαναμενόμενο Broken Flowers του Jim Jarmusch. Η ταινία έχει πιο "λεπτά" νοήματα από ότι περίμενα και μάλλον πρέπει να τη δω ξανά πολύ σύντομα. Αυτό που με ξάφνιασε ευχάριστα είναι το πόσο καλά ο Jarmusch κινηματογραφεί το πρόσωπο του Bill Murray ή αν θέλετε το πόσο καλά χρησιμοποιεί ο Murray τις εκφράσεις του. Αξιοσημείωτο επίσης ότι ο κεντρικός χαρακτήρας μπορεί να παρουσιάζεται αδιάφορος και συναισθηματικά κενός, αλλά ποτέ αντιπαθητικός. Από την ταινία δε λείπουν βέβαια και οι "περίεργοι" χαρακτήρες, που αποτελούν πλέον μια από τις υπογραφές του Jarmusch. Ένας από αυτούς, η Λολίτα, αποτελεί το καλύτερο παραδείγμα "Nominative Determinism" (ή για την ακρίβεια Aptronym) που έχω συναντήσει πρόσφατα. Τέλος, για μια ακόμα φορά με εντυπωσίασε το soundtrack. O Jarmusch αναδεικνύεται και πάλι (μετά το φοβερό soundtrack του Ghost Dog) σε δεξιοτέχνης του να "ντύνει" σκηνές της ταινίας του με την κατάλληλη μουσική (ακούστε οπωσδήποτε το "Yegelle Tezeta"). Αυτός και οι Coen Brothers μου έρχονται άμεσα στο μυαλό με αυτό το χάρισμα που συμπληρώνει τέλεια τη σκηνοθετική τους ματιά. Από τα highlights της ταινίας και οι φόρμες με πορτοκαλί ή κόκκινες ρίγες. Να πάω να αγοράσω μία?

Paulo Coelho Εναντίον Ghostbusters

Όχι δεν πρόκειται για επεισόδιο της παλιάς σειράς του MTV "Celebrity DeathMatch", ούτε για τo τελευταίο blockbuster του Hollywood. Σκέφτομαι τα λόγια του Αλχημιστή ότι "Αν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να το επιτύχεις". Πόσοι από εσάς συμφωνείτε με αυτό? Προσωπικά βρίσκω τα περισσότερα από αυτά που αναφέρει ο Coelho στα βιβλία του "εύκολη" φιλοσοφία. Για την ακρίβεια τα βρίσκω πολύ συγκαταβατικά. Μου θυμίζουν κάτι αφίσες που πάντα απεχθανόμουν, οι οποίες περιέχουν κάποια όμορφη εικόνα και γράφουν από κάτω "Γαλήνη" ή κάτι άλλο και γράφουν για παράδειγμα "Αυτοπεποίθηση". Αυτό που με απασχολεί όμως αυτή τη στιγμή είναι τι γίνεται αν ο Coelho έχει δίκιο! Σε αυτή την περίπτωση, τι σημαίνει να θέλεις κάτι πολύ? Το λες συνέχεια στους άλλους? Το κάνεις στάμπα σε μπλουζάκι και το φοράς όπου πας? Το γράφεις στο blog σου για να το διαβάσει όλος ο κόσμος? Η μήπως αρχίζεις να το σκέφτεσαι επίμονα, παίρνοντας μια έκφραση στο πρόσωπο που κάνει τους άλλους να νομίζουν ότι είσαι δυσκοίλιος? Τι γίνεται όμως αν Το Σύμπαν τύχει να σε κοιτάξει κάποια μέρα που, έχοντας αργήσει για κάποια δουλειά, έχεις φορέσει βιαστικά το μπλουζάκι που βρήκες στην κορυφή από το σωρό με τα άπλυτα και γράφει κάτι που δεν σου πολυαρέσει? Ή αν Το Σύμπαν, εκεί που κάθεται, ακούσει μια φευγαλέα σκέψη σου την ώρα που βασανίζεσαι πραγματικά στην τουαλέτα? Δε θα σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση για το τι θέλεις? Κάτι δηλαδή σαν αυτό που συνέβει στην ταινία Ghostbusters, όπου o "κακός" της ταινίας εμφανίζεται με την μορφή του λουκουμάνθρωπου επειδή κάποιος από τους ήρωες σκέφτηκε φευγαλέα τη συγκεκριμένη μασκότ. Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή την περίπτωση? Πως τα μπαλώνεις με Το Σύμπαν, το οποίο εν τω μεταξύ έχει ήδη αρχίσει να δουλεύει για την πραγματοποίηση της παρεξηγημένης επιθυμίας σου? Μου φαίνεται πως θα πρέπει να αρχίσω να βάζω πλυντήριο πιο συχνά και να τρώω άφθονες φυτικές ίνες.

Τελειότητα

Πάλι από τη στήλη Paparazzi μας έρχεται το παρακάτω κείμενο:

Αν μπορείς να αρχίσεις τη μέρα σου χωρίς καφεΐνη,
Αν μπορείς να είσαι χαμογελαστός (-η) αγνοώντας πόνους και κούραση,
Αν μπορείς να μη διαμαρτύρεσαι και να μην κάνεις τους ανθρώπους να βαριούνται με τα προβλήματά σου,
Αν μπορείς να τρως το ίδιο φαΐ κάθε μέρα και να είσαι ευγνώμων γι' αυτό,
Αν μπορείς να καταλάβεις πότε οι αγαπημένοι σου είναι πολύ απασχολημένοι για να σου αφιερώσουν χρόνο,
Αν μπορείς να αδιαφορήσεις όταν οι άνθρωποι ξεσπάνε επάνω σου,
Αν μπορείς να δεχθείς κριτική και κατηγορίες χωρίς αντίσταση,
Αν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον κόσμο χωρίς ψέματα και αυταπάτες,
Αν μπορείς να νικήσεις το άγχος χωρίς ιατρική βοήθεια,
Αν μπορείς να χαλαρώσεις χωρίς αλκοόλ,
Αν μπορείς να κοιμάσαι βαθιά κάθε βράδυ,

...τότε κατά πάσα πιθανότητα είσαι ο οικογενειακός σκύλος.