Ο Γρίφος

Ζεις την απλή ζωή σου απολαμβάνοντας κάποιες μικρές απολαύσεις, όπως οι μυστικοί κώδικες επικοινωνίας με τους φίλους σου. Αυτές οι αναφορές σε πράγματα και καταστάσεις που βγάζουν νόημα μόνο μεταξύ σας και φαντάζουν ασυναρτησίες στα αυτιά των αμύητων. Ξαφνικά έρχεται απρόσμενος ταραξίας να διαταράξει την ηρεμία σου.

- Τι γίνεται?
- Καλά μωρέ. Τελευταία με ενδιαφέρει μόνο η τάδε
  κατηγορία αντικειμένων.
- Δεν καταλαβαίνω. Δε μου το κάνεις λιανά?
- Από όλα τα αντικείμενα της τάδε κατηγορίας μου
  αρέσει μόνο ένα. Σε αφήνω να μαντέψεις!
- Κάτι μου λέει ότι αυτό θα έπρεπε να το ξέρω. Για να
  δούμε: α, β, γ, δ, ε, ... (απαριθμείς τα περισσότερα
  από τα αντικείμενα και βάζεις μέσα και κάποιους
  μυστικούς κώδικες που σου μοιάζουν σχετικοί).
- Το βρήκες με τη μία! Αν δεν κατάλαβες ακόμα, ε, τι
  να πω!
- !!!

Φταίει η alzheimer's ή τα χάπια που παίρνω επηρεάζουν τη μνήμη μου? Άντε τώρα να ανατρέξω σε όλες τις αναμνήσεις για να λύσω το γρίφο. Και καλά αν η ανάμνηση είναι διαθέσιμη (όχι άμεσα φυσικά γιατί θα μου είχε έρθει), Αν όμως έχει ριχτεί από καιρό στον Καιάδα της μνήμης? Τι γίνεται τότε? Με ρώτησες εμένα αν θέλω να θυμηθώ?

Παροιμίες Από Τον Κρόνο

- Ασε τις φιλοσοφίες!
  Μίλα μας πιο καθαρά!
  Θα μας πεις για την αγάπη?
  Που σου πήρε τα μυαλά?

- Στης αγάπης το πηγάδι,
  Οποιος ρίχνεται βαθιά
  Αν μπορέσει να βγει πάλι
  Δεν τον καίει πια η φωτιά.

Τι να πω τώρα εγώ που δεν τα έχουν ήδη πει άλλοι πολλοί και πιο σχετικοί? Ο δίσκος "Από 'δω και πάνω", από τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Επισκέπτες, είναι ένα αριστούργημα.

Sammy Davis Jr. Jr.

Μια από τις καλύτερες ατάκες που έχω ακούσει ποτέ:

"I am a writer but I always thought I should be an accountant"

Να τη δείτε την ταινία.

Play By Email - Αντέχετε?

Ασχολείται κανείς σε αυτή τη γειτονιά με το μαζοχιστικό hobby των παιχνιδιών μέσω email? Μιλάμε για διάφορα επιτραπέζια (κυρίως) παιχνίδια, μόνο που δεν παίζονται πρόσωπο με πρόσωπο, ούτε σε πραγματικό χρόνο και με ωραία γραφικά, αλλά με ανταλλαγή email. Το γιατί κάτι τέτοιο είναι μαζοχιστικό, μπορεί κάποιος να το καταλάβει μόνο αν δοκιμάσει να παίξει τάβλι και ο αντίπαλος κάνει δύο εβδομάδες να παίξει εξάρες! Επειδή όμως εγώ είμαι της σχολής που περιμένει το ουίσκι να ωριμάσει, κάνω τέτοιες ανωμαλίες συχνά. Αν θέλετε να δοκιμάσετε την υπομονή μου, θα με βρείτε στο Richard's Play-By-eMail Server με το userid: qfwfqixeia. Ειδικότης μου κάθε παραλλαγή του τάβλι, αλλά κάπου κάπου παίζω και warship (ναυμαχία), amazons και phutball. Ή για να το θέσω καλύτερα, το μόνο που δε θα με δείτε να παίζω είναι role-playing games. Οι γενναίοι είναι ευπρόσδεκτοι να επεκτείνουν πρόσκληση-πρόκληση σε μάχη όποτε γουστάρουν.

Αναγέννηση

Όταν ο εγκέφαλός σου είναι μουδιασμένος σε βαθμό που να μη θυμάσαι καν το όνομά σου, ένας δίωρος νυχτερινός περίπατος στο φρέσκο χιόνι με τα χνώτα σου να θαμπώνουν τα φώτα στον ορίζοντα, και στη συνέχεια ένα οχτάωρο ταξίδι στην αγκαλιά του μορφέα, είναι ότι πρέπει. Είμαι (ξανά) έτοιμος.

Το πλεονάζων RAS syndrome σύνδρομο

Απόσπασμα από φρέσκο chat, με φίλη φωτογράφο που έχει πολλά γλωσσολογικά κολλήματα. Το κειμενάκι εισάγει και δύο καινούρια, πολύ χρήσιμα emoticons, που δυστυχώς δεν είναι ακόμα διαθέσιμα. Η συζήτηση έγινε στα αγγλικά αλλά παραθέτω κουτσουρεμένη μετάφραση από βαβελόψαρο.

Qfwfq: τι θα γίνει, θα βρεθούμε για κανένα RPG παιχνίδι?
Ethel: (e-μούντζα)
Qfwfq: στα μούτρα σου!
Ethel: στα δικά σου, όρνιο! ξέρεις δηλαδή κανένα Role-Playing Game που να μην είναι παιχνίδι?
Qfwfq: τώρα που το λες ... τι άλλα?
Ethel: εσύ να μου πεις. πως πάει το blog?
Qfwfq: πόρωση! έχω κάτι προβλήματα όμως με τα CSS style sheets
Ethel: (e-σφαλιάρα)
Qfwfq: κάτσε ντε, τι βαράς?
Ethel: διπλή λαλακία αυτή τη φορά? και Cascading Style Sheets και style sheets? φωστήρα μου εσύ!
[qfwfq.ixeia@gmail.com has closed the window on 23 Nov 2005 18:13:17]

Απαλλαγμένος από ηλεκτρονικές φάπες και φάσκελα, ρώτησα τον γκούγκλη ποιο ήταν το πρόβλημα της φίλης μου. Η απάντηση ήρθε μέσα σε 0.17 δευτερόλεπτα. Το πρόβλημα το έχω εγώ! Φαίνεται πως πάσχω από προχωρημένο RAS syndrome. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και στα ελληνικά αντίστοιχα παραδείγματα με πλεονάζοντα ακρωνύμια.

Αλληλεγγύη

- Δεν κοιμάσαι και συ, ε?
- Όχι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
- Σκέφτεσαι και συ το κορίτσι σου?
- Όχι. Έφαγα πολύ πεπόνι.

Μικρός Θεούλης

Τι έκανε πάλι ο Μικρός Θεούλης!!!

Που κολλάει αυτό? Πουθενά συγκεκριμένα. Κάτι βίντεο έβλεπα πάλι και είπα να αφήσω ατάκα για τους απογόνους μου!

Auguries Of Innocence

Every night and every morn
Some to misery are born.
Every morn and every night
Some are born to sweet delight.
Some are born to sweet delight,
Some are born to endless night.

-- William Blake

Πάνε πολλά χρόνια. Σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες.

Ενα Δέντρο Μεγαλώνει ... Στου Γείτονα

Θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα παιδικά μου χρόνια, από το δημοτικό και ύστερα για να είμαι πιο ακριβής. Τις ιστορίες που μας έλεγε τις βροχερές μέρες ο παππούς γύρω από την πολυθρόνα του, τα ταξίδια που κάναμε την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα στο σπίτι του θείου Πέτρου, τα ατέλειωτα παιχνίδια στη δεξαμενή δίπλα στο παλιό εργοστάσιο, το άγχος και τις νουθεσίες της μητέρας για καλή συμπεριφορά κάθε φορά που θα είχαμε καλεσμένους στο σπίτι. Θυμάμαι πολύ καλά και τους γείτονές μας, τον κύριο Μπάμπη και την κυρία Μελπομένη. Παντρεμένοι για πολλά χρόνια, πολύ πριν καν γεννηθώ εγώ, ήταν ένα από τα πιο αταίριαστα ζευγάρια που είχα δει. Εκείνος πωλητής ασφαλειών. Κοντός, με μια κοιλιά που τον έκανε να μοιάζει με σβούρα, μαλλιαρός στο στήθος και στους ώμους, ίδρωνε ακόμα και όταν είχε πολικές θερμοκρασίες. Εκείνη καθηγήτρια θρησκευτικών. Ψιλή, αδύνατη, με τα μαλλιά πάντα μαζεμένα σε μια αόρατη κοτσίδα, φορούσε ακόμα και το καλοκαίρι φούστες μέχρι τον αστράγαλο.

Η κυρία Μελπομένη ήταν συχνή επισκέπτρια στο σπίτι μας. Ο πατέρας και ο κύριος Μπάμπης ήταν παλιοί φίλοι, συμμαθητές από το γυμνάσιο, και τώρα που ήταν και γείτονες, οι γυναίκες τους είχαν γίνει και αυτές καλές φίλες. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση με την κυρία Μελπομένη ήταν ότι φορούσε πάντα μαύρα και τις περισσότερες φορές καθόταν με την μητέρα μου στο τραπέζι της κουζίνας και έκλαιγε.

- Δεν τον αντέχω άλλο! Πάλι με το δέντρο!
- Ησύχασε Μέλπω μου. Δεν του είπες αυτά που
  είχαμε μιλήσει?
- Του τα είπα, αλλά αυτός δεν ακούει κανέναν! Από
  το πρωί μέχρι το βράδυ, στο δέντρο το έχει το
  μυαλό του.
- Ηρέμησε και έχεις πλαντάξει στο κλάμα.
- Δεν τον αντέχω άλλο σου λέω! Τόσα κουσούρια
  του έχω ανεχτεί, αλλά η κατάσταση με το δέντρο
  δεν πάει άλλο. Πλάτανος κοντεύει να γίνει!
- Κουράγιο Μέλπω μου.
- Ξερεις τι έκανε πάλι τις προάλλες? Καθόμασταν οι
  τρεις μας, με τον Κωστάκη, στο καθιστικό και
  βλέπαμε "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι", να μορφωθεί
  λίγο και ο μικρός. Στα καλά καθούμενα, ο Μπάμπης
  άρχισε να λέει στον Κωστάκη για το δέντρο και αν
  του άρεσε. Μπουνταλάς είναι και ο μικρός, δεν ήθελε
  πολύ. Αρχίσανε και οι δυο τους να ασχολιούνται με
  το δέντρο, εκεί μπροστά στα μάτια μου!
- Μην κλαις μωρέ Μέλπω. Θα φτιάξουν τα πράγματα.
- Αν μου καταντήσει τον μικρό σαν και του λόγου του,
  εγώ στο λέω από τώρα. Θα τον χωρίσω και αν θέλει
  ο Θεός ας ρίξει φωτιά να με κάψει!

Και δώστου περισσότερα κλάματα η κυρία Μελπομένη και δώστου να προσπαθεί η μητέρα μου να την παρηγορήσει. Όλη αυτή η κατάσταση μου φαινόταν πολύ περίεργη. Φανταζόμουν τον κύριο Μπάμπη σκαρφαλωμένο σε ένα μεγάλο δέντρο, να τον καλεί η γυναίκα του και αυτός να μη δίνει σημασία και να συνεχίζει να κλαδεύει μέχρι που έπεφτε στο έδαφος από την κούραση. Άλλες φορές πάλι, τον φανταζόμουν να μαλώνει με κάποιο γείτονα επειδή τα κλαδιά του δέντρου του έμπαιναν πάνω από το φράχτη στην αυλή του κυρίου Μπάμπη και έκρυβαν τη θέα από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Το περίεργο όμως ήταν ότι στη γειτονιά μας δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο. Μόνο κάτι θάμνοι, πιο κοντοί και από εμένα. Έτσι περνούσα ώρες ατέλειωτες να βάζω τον κύριο Μπάμπη και ένα δέντρο σε κάθε λογιών καταστάσεις, μέχρι να βρω ποια ήταν η πιο πιθανή.

Κάποια μέρα αποφάσισα να ρωτήσω τον πατέρα μου. Ίσως αυτός να ήξερε για κάποιο κρυφό χόμπι του κυρίου Μπάμπη, την κηπουρική ίσως, ή ακόμα και την προστασία των δέντρων. Εξάλλου ήταν της μόδας τότε τα οικολογικά κινήματα.

- Ποιος, ο Μπάμπης? Κηπουρός και προστάτης των
  δέντρων? Αυτός παιδί μου έχει τόσες ευαισθησίες
  όσες και ένα μουλάρι!
- Δηλαδή?
- Ξέρεις ποια ήταν η αγαπημένη του ασχολία όταν
  ήμασταν στο σχολείο?
- Δεν έπαιζε μπάσκετ όπως εσύ?
- Καθόταν όλη μέρα κουκουλωμένος στο κρεβάτι,
  αμολούσε αέρια αβέρτα, και μετά έχωνε το κεφάλι
  κάτω από τις κουβέρτες και μας έλεγε πόσο ωραία
  μυρίζουν!
- Μα η κυρία Μελπομένη όλο για κάτι δέντρα λέει
  στη μαμά.
- Μήπως της μαραίνονται από τα κατορθώματα του
  άντρα της?

Το τρανταχτό γέλιο του πατέρα μου είχε αντηχήσει σε ολόκληρο το σπίτι. Μετά από εκείνη την ημέρα δεν τόλμησα να τον ξαναρωτήσω. Συνέχιζα μόνο να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες για δέντρα που είχαν ζωντανέψει μετά από μυστικά πειράματα που έκανε ο κύριος Μπάμπης στο υπόγειο του σπιτιού του και τώρα κυνηγούσαν την κυρία Μελπομένη για να την κάνουν λίπασμα. Ορκίζομαι πως μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να ανακαλύψω ποια ήταν τελικά η μυστηριώδης σχέση του κυρίου Μπάμπη με τα δέντρα.

Φοβερή Τσόντα!

Ένα από τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσαν να μου κάνουν ποτέ. Τσόντα, αλλά όχι ότι κι ότι. Ζωντανή παρακαλώ, για να την απολαμβάνουμε καλύτερα. Σκηνοθετημένη από παλιό πορνοστάρ, φερόμενο εξ Ολλανδίας. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ειδυλλιακή τοποθεσία, με παλάτια και βασιλιάδες, αλλά και χωρικούς. Πρωταγωνιστές τρεις αγροίκοι, αντιδραστικοί και επαναστάτες, που τολμούν ένα βράδυ να εισβάλλουν στο παλάτι για να "τακτοποιήσουν" τη βασίλισσα. Από αριστερά ο αρχηγός τους, γνωστός πορνοστάρ, μακρυμάλλης και κακομούτσουνος, κάνει μαγικά για να μην τους δουν οι φρουροί. Στα δεξιά του έχει καραφλό ληστή, πρώην ένοικο του παλατιού, που περιμένει πως και πως να πάρει την εκδίκησή του. Δεξί χέρι του ληστή ένα 18χρονο ξωτικό, με άγνοια κινδύνου και αρκετά κόλπα στο τσεπάκι. Για μιάμιση ώρα ακολουθούν ΤΑ ΟΡΓΙΑ! Τρεις φορές μέσα στο ίδιο βράδυ μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στο δωμάτιο της βασίλισσας, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων υπηκόων του βασιλείου. Αριστούργημα!

p.s. Πάω να πάρω τα απαραίτητα εφόδια γιατί η τσόντα έχει και βραδυνή παράσταση, κονσέρβα αυτή τη φορά.

Το Εστρωσε!!!

Για λίγο καιρό, αν με φωνάζετε και δεν απαντάω θα είναι γιατί είμαι καρφωμένος στο παράθυρο κοιτώντας έξω το χιόνι που πέφτει. Ή μπορεί και να είμαι ήδη έξω και να παίζω χιονοπόλεμο!

Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

L. Segka

Άρχισε πάλι να μονοπωλεί τα ηχεία μου ο Leon Segka (ή και Leon Sega, εδώ με έχει μπερδέψει με το ποιο προτιμάει). Το mayday 2004 set είναι άπαιχτο! Το ακούω από το πρωί ενώ κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και δεν μπορώ να μη χτυπιέμαι, έστω και καρφωμένος στην καρέκλα μου! Οι ανυποψίαστοι "συνάδελφοι" γύρω μου με κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα και αναρωτιούνται τι έχω φουμάρει. Θυμάμαι μια φορά που με εξέπληξε με ένα από τα alter ego του. Ως Chariwari στο "Νοt Me", μέσα από το "Backroom Sessions" που συναρμολόγησε κάποτε ο Blend, ξυπνάει μέσα μου τις μνήμες ενός από τα καλύτερα soundtrack (και ταινίας) της τελευταίας δεκαετίας.

Το Ονειρο Των $100

Δεν θυμάμαι ούτε σε πιο περιοδικό ήταν, ούτε πριν πόσο καιρό το διάβαζα, αλλά το περιεχόμενο του άρθρου το θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Ο Nicholas Negroponte, μεγάλο κεφάλι στο MIT, φιλοδοξούσε να κατασκευάσει ένα laptop που να κοστίζει μόλις 100 δολλάρια και να το διαθέσει στις φτωχές χώρες του κόσμου. Θυμάμαι που σκεφτόμουν ότι κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ καλό για να γίνει πραγματικότητα. Να όμως που τελικά αρχίζει να γίνεται. Μένει τώρα οι υπολογιστές να διανεμηθούν εκεί που πρέπει.

Πολύ Περισσότερο Από Ενα Αθλημα

- Όσοι παρακολούθησαν το θρήνο του Samuel Eto'o μετά τη
  λήξη του αγώνα Καμερούν-Αίγυπτος για τα προκριματικά
  του Μουντιάλ 2006 ...
- Όσοι είδαν τους πανηγυρισμούς της ομάδας της Ακτής
  Ελεφαντοστού και τους εορτασμούς στη χώρα μετά την
  πρόκριση τους στο Μουντιάλ 2006 ...
- Όσοι άκουσαν ότι η σημερινή ημέρα ανακυρήχθηκε επίσημη
  αργία στο Trinidad and Tobago για να γιορτάσουν την
  πρόκρισή τους στο Μουντιάλ 2006 ...

... καταλαβαίνουν γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα.

Η Κραυγή

Aaaaaaaaaarrghhhhhhhhhh!!! Ο βρυχηθμός του Αρχηγού της ισχυρότερης φυλής στο σύμπαν έστειλε δονήσεις κατά μήκος ολόκληρου του διαστημοπλοίου, αποσυντόνισε μερικά από τα όργανα ακριβείας στο πιλοτήριο, ξύπνησε μια ομάδα από σεφ που κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα Β και έσπασε όλα τα γυάλινα δοχεία στα δώδεκα εργαστήρια του επιπέδου Άλφα. Ο Πρέσβης Καλής Θέλησης που ξεκουραζόταν στο προσωπικό του διαμέρισμα σηκώθηκε έντρομος, φοβούμενος για το χειρότερο. Είχε ξανακούσει παρόμοια κραυγή να βγαίνει από τα στήθη του Αρχηγού μία και μοναδική φορά στο παρελθόν, δευτερόλεπτα πριν ενεργοποιήσει τη Βόμβα Ολικής Καταστροφής εναντίον των οινοπνευματωδών μορφών αερίων που κατοικούσαν τον πλανήτη με την πιο αλλοπρόσαλλη τροχιά σε ολόκληρο το γνωστό σύμπαν. Ο Υπαρχηγός Σίγμα, που γυάλιζε επιμελώς τα κουμπιά της στολής του στην άλλη πλευρά του πιλοτηρίου, έτρεξε πανικόβλητος στο πλευρό του Αρχηγού του και μαρμάρωσε στην αρτιότερη στάση προσοχής της μακροχρόνιας καριέρας του. Έριξε μια λοξή ματιά στον Αρχηγό, ενώ η σκέψη ότι όπου να 'ναι επρόκειτο να του ζητηθεί να αρχίσει τη διαδικασία πυροδότησης Του Όπλου, δημιούργησε δύο αυλάκια ιδρώτα στο μέτωπό του που απορροφήθηκαν αμέσως από τα πυκνά ψεύτικα φρύδια του. Ο Αρχηγός σταμάτησε να δαγκώνει το χέρι του και κατέβασε αργά στο πάτωμα το αριστερό, ξυπόλητο, πόδι του, σε μια κίνηση χαρακτηριστική του τελετουργικού χορού των προγόνων του πριν από κάθε μάχη. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές και φρόντισε να συναντήσουν το παγωμένο βλέμμα του έμπιστου υπαρχηγού του, πριν ανοίξει το σφιγμένο στόμα του. "Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χτυπάς το μικρό δάχτυλο του ποδιού σου στο πόδι του τραπεζιού".

Χατ Τρικ

Τριπλό χτύπημα για να μη χασομεράμε.


Από Τις 4 Στις 5

Λίγο αργά το πήρα είδηση αλλά μάλλον δικαιολογούμαι μιας και λόγω χρόνου ηχογραφώ τις εκπομπές τους και τις ακούω μαζεμένες με κάτι μήνες καθυστέρηση! Γαμάτη εκπομπή (όχι ότι χρειάζεται να το πω εγώ, υπάρχουν μεγαλύτεροι δεινόσαυροι που ακούνε εδώ και δεκαετίες) και μακάρι εκτός από blog να αποκτήσει και πιο εκτεταμένη δικτυακή παρουσία. Παραδόξως όμως, μόνο 3 posts μέχρι τώρα και δε βλέπω συμμετοχή των δύο παρουσιαστών στα σχόλια. Είδωμεν.



Time For Business

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα ότι το παρών blog φιγουράρει σε περίοπτη θέση σε διάφορες σχετικές και μη, γκουγκλικές και μη, αναζητήσεις. Κάποια παραδείγματα αναζητήσεων που θα σας στείλουν στην πόρτα μου είναι: ηχεια, ΗΧΕΙΑ WWW, μανούλια, Τα βίντεό μου, ΚΛΟΟΥΝ ΡΟΥΧΑ (!!!). Το γιατί συμβαίνει αυτό μπορούν να το εξηγήσουν μόνο οι εκάστοτε μηχανές αναζήτησης, αν και τα αποτελέσματα των αναζητήσεων αλλάζουν αρκετά ακόμα και από μέρα σε μέρα. Πάντως, όπου να 'ναι περιμένω τον γκούγκλη να εμφανίζει (τιμητικά φυσικά) το blog μου στη λίστα με τα "sponsored links" για όλες τις αναζητήσεις που περιέχουν τη λέξη ηχεία και διάφορες άλλες τυχαίες λέξεις της ελληνικής γλώσσας. Όπως είχε δηλώσει και κάποιος νεανίας - που βρισκόταν στην κορυφή λίστας εγκληματιών - σε ντοκιμαντέρ υπέρβαρου κυρίου: "Πάντα ήθελα να είμαι πρώτος σε κάτι!"

Επειδή όμως έχω και επιχειρηματικό μυαλό, είμαι διατεθειμένος να βάλω διαφημίσεις διαφόρων εταιρειών σε περίοπτη θέση στο blog μου, με το αζημείωτο φυσικά. Δεν έχει σημασία τι προϊόν εμπορεύεται η εταιρεία σας, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι αργά ή γρήγορα η σχετική αναζήτηση στην αγαπημένη σας μηχανή αναζήτησης θα οδηγήσει στο δικό μου blog. Επιπλέον, επειδή εγώ δεν αστειεύομαι, ανοίγω πάραυτα διαγωνισμό τριών μηνών για να αποκτήσει το blog το δικό του σπόνσορα. Στο τέλος του διαγωνισμού θα αλλάξω τον τίτλο του blog σε "ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΩ ΤΑ ταδε ΗΧΕΙΑ ΜΟΥ", όπου "τάδε" βάλτε το όνομα της εταιρείας που θα είναι πιο γενναιόδωρη! Εδώ, μάλλον θα ήταν καλύτερα να πλειοδοτήσει εταιρεία που κατασκευάζει ηχεία, αν και παραδέχομαι ότι το "ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΩ ΤΑ VIAGRA ΗΧΕΙΑ ΜΟΥ" έχει κάτι το σουρεαλιστικό!

Περιμένω προσφορές. Βιαστείτε γιατί εσείς θα χάσετε.



Πάρτε Με Παντού Μαζί Σας!

Μετά από σωρεία παρακλήσεων, κυρίως από τη μάνα μου, καναδυό θειες που έχω, και τον παπά της ενορίας, προσφέρω από σήμερα τη δυνατότητα να ενημερώνεστε μέσω email όταν ανεβάζω καινούριο post. Οι χιλιάδες των θαυμαστών μου έχουν ήδη ξεσπάσει σε ζητωκραυγές, το ακούω! Εσείς λοιπόν (οι ελάχιστοι) που είτε δεν χρησιμοποιείτε το RSS feed του blog, είτε είστε πολύ ταξιδιάρηδες, έχετε τώρα την ευκαιρία να με έχετε πάντα κοντά σας! Τι περιμένετε? Δώστε το email σας στη φόρμα που θα βρείτε δεξιά, κάτω από τη στήλη των links, βάλτε τη σαμπάνια στο ψυγείο, ανάψτε το τζάκι και σας έρχομαι! Θα σας γλιτώσει και από τον κόπο να επισκέπτεστε κάθε μισή ώρα το blog για να δείτε αν έχω ανεβάσει καινούριο αριστούργημα!

Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται

Ξυπνάω. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου. Τρεις αποτυχημένες προσπάθειες μου δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. "Θα κοιμήθηκα πολύ" σκέφτομαι, "και τώρα δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου". Φτάνω μέχρι το μπάνιο χτυπώντας από τοίχο σε τοίχο, σαν μπίλια σε φλιπεράκι. Κάποιοι, κάποτε, τραγούδησαν "cold water in the face brings you back to this awful place". Ανοίγω το ζεματιστό νερό και καφτηριάζω δύο φορές τις τσίμπλες στις άκρες των ματιών μου. Επιτέλους, τα βλέφαρά μου ανοίγουν και αντικρύζω το πρόσωπό μου στο θολωμένο καθρέφτη. Περνάω την παλάμη μου δυο φορές μπροστά από το τζάμι για να το καθαρίσω. Τίποτα. Κοιτάζω τα χέρια μου και είναι και αυτά θολά. Τα πόδια μου, θολά. Η κουρτίνα του μπάνιου, θολή. Μιας και δεν θυμάμαι να είμαι ηθοποιός σε ταινία του Woody Allen, ανοίγω το ντουλαπάκι στα δεξιά μου και βγάζω ένα μικρό πλαστικό δοχείο. Φοράω τους φακούς επαφής στα γρήγορα και σηκώνω το βλέμμα μου για να αντικρίσω το πρόσωπό μου στο θολωμένο καθρέφτη. Ρίχνω μερικές χριστοπαναγίες και βγάζω τους φακούς. Παίρνω μία σπάτουλα και ξεκολλάω από τα μάτια μου το δεύτερο ζευγάρι φακών επαφής, αυτό που ξέχασα να βγάλω πριν με πάρει ο ύπνος.

Ανοίγω την πόρτα του μπάνιου και κάνω δυο βήματα για να βγω έξω. Η κάλτσα του αριστερού μου ποδιού κάνει μια θεαματική βουτιά σε μια λίμνη από ζεματιστό νερό που μόλις έχει σχηματιστεί στο πάτωμα. Παίζω κουτσό μέχρι το συρτάρι της ντουλάπας και αλλάζω κάλτσες. Κοιτάζω το μεγάλο ρολόι στον τοίχο. Κάποιος, κατά τη διάρκεια μιας περασμένης νύχτας που κανένας δεν θυμάται ακριβώς, είχε τη φαεινή ιδέα να κολλήσει μερικά από τα σπάνια γραμματόσημά μου πάνω στο ρολόι, για να κρύψει τους απαίσιους αριθμούς που σου δείχνουν τι ώρα είναι. Πηγαίνω μέχρι το κρεβάτι και ρίχνω μια ματιά στο ξυπνητήρι. Μόλις με βλέπει, σηκώνεται και τρέχει να κρυφτεί κάτω από το κομοδίνο. Αρπάζω δύο βελάκια και τα καρφώνω στη μύτη κάποιου τύπου από το MIT, που η μούρη του κοσμεί εδώ και λίγες εβδομάδες έναν στόχο κρεμασμένο στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι μου. Παίρνω τηλέφωνο στην ώρα και ακούω με τρόμο ότι είναι 03:00. Πάλι μόλις τέσσερις ώρες ύπνου. Γι 'αυτό ξύπνησα μέσα στην τελευταία ταινία του Kubrick.

Δε φτιάχνω καφέ (αφού μου έχει τελειώσει εδώ και τρεις μέρες) και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Ανοίγω να διαβάσω το email μου και βλέπω το συνηθισμένο μήνυμα από κάποιον που διαμαρτύρεται γιατί ο υπολογιστής του δεν δουλεύει. Στέλνω στα γρήγορα μια απάντηση ότι πρέπει να δοκιμάσει να βάλει πρώτα το μηχάνημα στην πρίζα, και αν αυτό αποτύχει, να δοκιμάσει να βάλει το δάχτυλό του στην πρίζα. Αποφασίζω να στείλω καναδυό email σε κάποιους φίλους θάβοντας κάποιους άλλους φίλους, μήπως και φτιάξει η διάθεσή μου. Αφού τα στέλνω, πηγαίνω να τα ξαναδιαβάσω και συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει χοντρή μαλακία, κατηγορίας "μπλέξαμε τις διευθύνσεις". Ανοίγω την ατζέντα μου, γράφω "πρώην" δίπλα στα ονόματα δύο φίλων και μπλοκάρω τη διεύθυνσή τους από το να μου στέλνει email και instant messages, και τον αριθμό τους από το να με παίρνει τηλέφωνο.

Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση ότι για το υπόλοιπο της ημέρας θα μείνω ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοιτώντας όσα ενδιαφέροντα εξελίσσονται στο ταβάνι. Ούτε δουλειά, ούτε έξοδο από το σπίτι σήμερα, μήπως και ξορκίσουμε το κακό. Μακάρι, γιατί αναμένονται σημαντικά γεγονότα προς το απόγευμα που επιβάλλεται να έχουν αίσιο τέλος. Και 'γω το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

p.s. Αν με ψάχνετε στο msn, θα είμαι "Away", στο κρεβάτι ξαπλωμένος ανάσκελα δηλαδή!

Απεχθάνεται - Λατρεύει

Ρε τι θυμήθηκα πάλι! Εκεί που έχω δει όλες τις ταινίες στο σπίτι από εφτά φορές και πάνω και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να σύρω την κορμάρα μου μέχρι το κοντινότερο video club, ξεθάβω από ένα συρτάρι τη φοβερή Amelie. Φυσικά υπήρχαν καλοί λόγοι που η συγκεκριμένη ταινία ήταν μέχρι τώρα καταχωνιασμένη στα άδυτα του σπιτιού, αλλά όλες οι πληγές κλείνουν με το πέρασμα του χρόνου. Οπότε η τρομερή γαλλιδούλα βρήκε το δρόμο της προς το βίντεο μου για δεύτερη φορά σε 4 χρόνια. Εμπνευσμένος λοιπόν από την πανέξυπνη αρχή της ταινίας, βγάζω στο blog τα εσώψυχα μου και αποκαλύπτω όλα όσα είμαι σίγουρος ότι θέλατε να μάθετε για εμένα αλλά φοβόσασταν να ρωτήσετε!

Απεχθάνεται:

- Τις ντομάτες στα γεμιστά.
- Όταν στις ταινίες κάποιος χτυπάει το κουδούνι ή
  την πόρτα και περιμένει να ανοίξουν μέσα σε δύο
  δευτερόλεπτα.
- Τα email που τελειώνουν με την αποφώνηση "Cheers".


Λατρεύει:

- Τα κομμάτια κάθε λογής πίτας που έχουν κόρα, αυτά
  δηλαδή που προέρχονται από τις πλευρές του ταψιού.
  Αν τυχόν μου δώσετε και γωνία, γίνομαι σκλάβος σας!
- Τους ήχους που παράγει ένα Theremin.
- Να συλλέγει οτιδήποτε έχει σχέση με δελφίνια.


Θα μπορούσα να αναφέρω περισσότερα σε κάθε κατηγορία, αλλά νομίζω ότι 3 είναι αρκετά. Και μιας και στην ταινία παίζει ο μέγας σκηνοθέτης του "La Haine", Mathieu Kassovitz, κλείνω με κάτι που έχει πει:

"I don't know if it's really important, or intelligent even, when people say to me I'm a white Spike Lee, because they said to Spike Lee you're a black Woody Allen."

Φίλοι?

1. Όταν ένας φίλος, που είσαστε μαζί από το γυμνάσιο και αχώριστοι όποτε επιστρέφατε στη φωνηεντονοκτόνο πατρίδα και στα τέσσερα χρόνια του πανεπιστημίου, αρχίζει και στέλνει "generic email" (αυτά στα οποία κρατάμε το body και αλλάζουμε απλώς το όνομα του παραλήπτη), τι φταίει?

2. Όταν ένας φίλος, που είσαστε κολλητοί από τον τελευταίο χρόνο του πανεπιστημίου, αρχίζει ξαφνικά και σου μιλάει για πράγματα, για τα οποία είχατε κάνει ατέλειωτες συζητήσεις πριν μερικά χρόνια, λες και είναι η πρώτη φορά που τα αναφέρετε, τι φταίει?

3. Όταν ένας φίλος, που είσαστε κολλητοί από τον παιδικό σταθμό και κατά (μικρή) σύμπτωση γεννημένοι με 6 μόλις μέρες διαφορά, χάνεται για μεγάλα διαστήματα και λέει ασυναρτησίες, τι φταίει?


a) Ο στρατός
b) Global warming
c) Το γκαζόν (βλέπε νυν-γκόμενα-και-σύντομα-σύζυγος)
d) Ο Χατζηπετρής
e) Δεν είσασταν ποτέ πραγματικοί φίλοι
f) Τα ναρκωτικά
g) Απλώς μεγαλώσατε
h) Τα ξίδια
i) Εσύ
j) Η άτιμη κενωνία
k) Κάτι άλλο
l) Δεν ξέρω, δεν απαντώ

Το Ονειρο Του Σκύλου

Παρότι περίμενα αρκετό καιρό για να μπορέσω να δω αυτή την ταινία, άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Γι' αυτό και την είδα δύο φορές, συνεχόμενες. Μη σας ξεγελάει η αφίσα, δεν είναι ούτε σεξοκωμωδία ούτε σαχλοκωμωδία, από αυτές που καταναλώνει σαν το pop corn ο ελληνικός κινηματογράφος (άντε, να μην αναφέρω ονόματα και έχουμε δράματα). Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι η "first Greek sci fiction movie", όπως διαβάζω στο μοναδικό σχόλιο στο imdb.com! Μάλλον ο φίλος/φίλη το μπέρδεψε με το "Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά", αν και εκεί ήταν σίγουρα εσκεμμένο ένα στυλ b-movie. "Το όνειρο του σκύλου" του Άγγελου Φραντζή βγήκε κατευθείαν από τη σχολή του David Lynch. Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Η ακολουθία στην αρχή, πριν πέσει ο τίτλος, είναι όλα τα λεφτά και η κίνηση της κάμερας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας απλά άπαιχτη. Δε θα αρχίσω να περιγράφω και να αναλύω τι γίνεται. Εξάλλου, αν ψάχνετε για συμπαγή ιστορία ασχολείστε με λάθος ταινία. Για ονειροπόλους και ποιητές είναι, αλλά έχει κάτι και για άυπνους σαν εμένα (ήδη άρχισα να κυκλοφορώ με μια φωτογραφία στο χέρι). Δεν μπορώ πάντως να μην αναφερθώ στο soundtrack από τους onefingermusic. Τον Χρήστο Λαϊνά ομολογώ ότι δεν τον έχω ξανακούσει, αλλά τον Coti K τον ήξερα από την εποχή των Στέρεο Νόβα ήδη. Τέλεια μουσική υπόκρουση και όποιος έχει ακούσει τις προσωπικές δουλειές του Coti K, μάλλον θα συμφωνήσει ότι δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή για τη συγκεκριμένη ταινία. Από ένα βασανιστικό βουητό που στοιχειώνει ακόμα τα ηχεία μου, μέχρι το πιο ζωηρό πιάνο σε άλλες σκηνές, οι ήχοι ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Με δυο λόγια, φοβερή ταινία.

p.s. Εξαιρετική ατάκα από την ταινία: "Ο άνθρωπος είναι δύσκολο να καταλάβει την κίνηση σε μια συνέχεια".

p.s.2. Το γιατί ο σκύλος δεν έφαγε τη γαλοπούλα το έπιασα τη δεύτερη φορά. Εντάξει, έβλεπα την ταινία και αργά το βράδυ, past my bed time!

p.s.3. Όποιος έχει το "Polaroid" του ίδιου σκηνοθέτη από το 2000, ας το στείλει προς το μέρος μου.

Insomnia

Στο αφεντικό: Κάνω 8ωρες υπερωρίες κάθε βράδυ.
Στα αδέλφια: Νοσταλγώ την Ελλάδα και δε μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.
Στη μητέρα: Κάποια θα με μάτιασε πάλι και δε μπορώ να κλείσω μάτι. Ξεμάτιασέ με λίγο ρε μάνα! (Μάνα: Ε, πως να μη σε ματιάσουν οι λυσσάρες καμάρι μου! Κάτσε να φωνάξω και τη θεια σου. Ξεματιάζει καλύτερα αυτή!)
Στους φίλους: Ξημερώνομαι κάθε βράδυ σε κάτι κωλόμπαρα.
Στους κολλητούς (overseas): Άλλαξα το ωράριό μου για να βρισκόμαστε πιο εύκολα στο Ίντερνετ.
Σε πρώην γκόμενες: Καλύτερη από εσένα στο κρεβάτι. Και αχόρταγη! Δε με αφήνει να κλείσω μάτι κάθε βράδυ.
Σε νυν γκόμενες: Σκέφτομαι τη σχέση μας και δε με πιάνει ο ύπνος.
Σε νυν γκόμενες (overseas): Μου λείπεις πολύ. Δε μπορώ να κλείσω μάτι χωρίς εσένα δίπλα μου!
Σε υποψήφιες γκόμενες: Μόλις χώρισα από μια μακροχρόνια σχέση και δε μπορώ να κοιμηθώ καλά τα βράδια.
Σε χαζογκόμενες: Μπορώ να αντέξω όλη νύχτα. Και δύο και τρεις φορές αν θέλεις. Ορκίζομαι!
Στο IKEA: Το στρώμα που μου πουλήσατε είναι χάλια. Απαιτώ αποζημίωση εδώ και τώρα!
Στον ψυχίατρό μου: Βλέπω κάτι περίεργα όνειρα και φοβάμαι να κοιμηθώ!
Στον Κόμη Δράκουλα: Στη διάθεσή σου Αφέντη!

Στον εαυτό μου: I can get no sleep!

Gogol Bordello

Όχι, μην περιμένετε να σας πω εγώ πολλά για τους τρελλάρες που ακούν στο όνομα Gogol Bordello. Από εσάς περιμένω να μου τα πείτε. Όχι φυσικά αυτά που μπορώ να βρω εύκολα στον γκούγκλη. Τα υπόλοιπα θέλω, τα ενδότερα.

Προσωπικά τους έμαθα ξώφαλτσα, μέσω της ταινίας "Everything Is Illuminated", στην οποία παίζει ο τραγουδιστής τους (δίπλα στο hobbit που λέγεται Elijah Wood) και την οποία περιμένω να δω σύντομα. Κατέβασα όμως κάποια τραγούδια από τη σελίδα τους και είναι άπαιχτα. Ένα συγκρότημα μου έρχεται αμέσως στο μυαλό που έπαιξε με επιτυχία παρόμοιο είδος μουσικής πριν αρκετά χρόνια, οι φοβεροί "Les Negresses Vertes" (τουλάχιστον ήταν φοβεροί πριν πεθάνει ο Helno, μετά τους έχασα). Πάντως οι Gogol Bordello φαίνονται να είναι το ίδιο τρελλαμένοι και είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ καλύτεροι live από ότι στο στούντιο.

Πληροφορίες/γνώμες κανένας?


πι.ες. Και όχι, gogol bordello δεν είναι η χριστοπαναγία που ρίχνω (με χάλια προφορά) κάθε φορά που δε δουλεύει ο γκούγκλης!

πι.ες.2. Και αναρωτιόμουν από την αρχή, ο Manu Chao δε θα σκάσει μύτη? Ε, έσκασε!

Sexy Boy

Πανωλεθρία!

Κατεβαίνω στον αγωνιστικό χώρο αισιόδοξος τουλάχιστον για ένα 0-0. Αρχίζει το ματς. "Καλά, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί! Άσε που τα συστήματα αυτά μας πηγαίνουν πίσω στο '95". Κάνω αμέσως αλλαγή να "ψήσω" τους πιτσιρικάδες. "Μορφίνης, που είσαι? Σε ψάχνω. Άλλαξε γρήγορα, μπαίνεις". Γερμανία-Ελλάδα: 0-1. "Τι είναι αυτά? Τα ίδια και τα ίδια κενά στην άμυνα!" Γερμανία-Ελλάδα: 0-2. Εκεί που πάμε για το 0-3, ο επιθετικός μας βγαίνει offside. Ο Looper καθαρόαιμος επιθετικός, έρχεται αμέσως η απάντηση του αντίπαλου προπονητή. Γερμανία-Ελλάδα: 1-2. Στην αμέσως επόμενη φάση, οι προβολείς του γηπέδου θαμπώνουν τον τερματοφύλακά μας, ενώ από τα μεγάφωνα του σταδίου ακούγονται μπουμπουνητά. Γερμανία-Ελλάδα: 2-2. Ισορροπούμε το παιχνίδι για μερικά λεπτά αλλά ο αντίπαλος προπονητής κάνει κίνηση ματ. Όχι Jeff Buckley, σε παρακαλώ! Γίνομαι κομμάτια. Η εστία μας βομβαρδίζεται ανηλεώς. Γερμανία-Ελλάδα: 3-2. Ανατροπές μέσα και έξω από τη μεγάλη περιοχή. 4-2, 5-2. Δεν αντέχω να βλέπω καν τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο. Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης, ο στηλοβάτης της άμυνάς μας τρώει αγκωνιά α λα Giovanni και τον μεταφέρουν με φορίο έξω από τον αγωνιστικό χώρο. 6-2. Και τα ηχεία εκεί, να παίζουν Jeff Buckley. 7-2. "Αλλάξτε τα επιτέλους, ρε!" 8-2 στις καθυστερήσεις με γκολ από τη σέντρα. Χατ τρικ ο Jeff Buckley! Βγαίνω από το γήπεδο μονολογώντας: "Κρατήστε μου θέση στο κρεβάτι. Έρχομαι Βαρκελώνη!" Ο φροντιστής του γηπέδου με βλέπει ταραγμένο και με σταματάει. Δεν αντέχω, πρέπει να μάθω.

- Πως την είπαμε την ομάδα που μόλις αντιμετωπίσαμε?
- The Edukators.

La Haine

Heard about the guy who fell off a skyscraper? On his way down past each floor, he kept saying to reassure himself: So far so good... so far so good... How you fall doesn't matter. It's how you land!

"La Haine"

Τι γίνεται ρε παιδιά εκεί στη Γαλλία? Λες και ζωντάνεψε η προ δεκαετίας ταινιάρα του Mathieu Kassovitz.

Μακριά Από Εμένα Χριστιανέ Μου! Τουλάχιστον 40 Εκατοστά!

Μια που το θυμήθηκα σε πρόσφατη συζήτηση, η εξύψωση των πιγκουίνων σε πρότυπα χριστιανικής ζωής από διάφορους συντηρητικούς χριστιανούς (christian fundamentalists στη δημοτική), έχει κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες πτυχές. Για τα βασικά περί της πιο cool τρέλας του χριστιανισμού μετά το κάψιμο των μαγισσών, διαβάστε ένα πολύ καλό παλαιότερο post του Μιχάλη Μητσού. Τα υπόλοιπα θα σας τα αποκαλύψω τώρα εγώ.

Καταρχήν, είμαι σίγουρος ότι οι προαναφερθέντες φανταμενταλιστές χριστιανοί είναι και φανατικοί υποστηρικτές του Linux. Πανέξυπνος αυτός ο Linus Torvalds βρε παιδί μου! Ήξερε τι έβαζε για μασκότ! Όχι πάντως ότι το συγκεκριμένο γεγονός είναι κάτι για το οποίο οι υπόλοιποι υποστηρικτές του καλύτερου λειτουργικού συστήματος θα είναι περήφανοι. Τα oφέλη είναι καθαρά αριθμητικά. Όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι χριστιανοί: "Αυξάνεστε και πληθύνεστε". Έτσι γερά σύντροφοι, να νικήσουμε το διάβολο που έχει πάρει τη μορφή του ακατανόμαστου Bill (ένας είναι αυτός, ο άλλος Bill είναι απλά ακαταμάχητος).

Το καλύτερο όμως, αυτό που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και έφερε κύματα ενθουσιασμού στις απανταχού εκκλησίες φανταμενταλιστών χριστιανών, ανακοινώθηκε στις αρχές του Οκτωβρίου που μας πέρασε. Οι πιγκουίνοι λέει, κάνουν και θαύματα. Όπου θαύμα, βάλτε εσείς την ικανότητα τους να εκτοξεύουν σκατά σε απόσταση μέχρι και 40 εκατοστών (βάλε-βγάλε καμιά ντουζίνα ανάλογα με τον αέρα) από εκεί που βγαίνουν (κώλος λέγεται, για τους πουριτανούς το λέω). Η ανακάλυψη αυτής της εκπληκτικής ικανότητας απέφερε μάλιστα στους τολμηρούς ερευνητές που την έκαναν, ένα Νόμπελ στον τομέα της δυναμικής ρευστών.

Ανήσυχος στο πνεύμα όπως είμαι, έστειλα κατευθείαν email στον παπά της τοπικής κοινότητας φανταμενταλιστών χριστιανών της πόλης μου, στην οποία περήφανα δεν ανήκω. Του είπα τα πάντα για το λιοντάρι του ζωολογικού κήπου στην προηγούμενη πόλη όπου έμενα. Το συγκεκριμένο λιοντάρι, ευχαρίστως έλουζε με ... γνώση κάθε δεκάχρονο πιτσιρίκο που από απόσταση τριών μέτρων διατύπωνε την εύλογη απορία: "Γιατί μαμάκα ο βασιλιάς των λιονταριών μας γύρισε τον κώλο του και σηκώνει την ουρά του?". Ρώτησα λοιπόν τον ιερέα και διαφωτιστή αν είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι τα λιοντάρια δηλαδή κάνουν μεγαλύτερα θαύματα από τους πιγκουίνους. Η καθησυχαστική απάντηση έφθασε μετά από λίγο: "Μόνο ένα είδος του ζωικού βασιλείου μπορεί να είναι το πραγματικά εκλεκτό Του Θεού. Οι γραφές δεν αναφέρουν τίποτα για λιοντάρια. Η σκατοβροχή είναι δώρο Του Θεού αποκλειστικά στους πιγκουίνους".

Λίγο αργότερα κατηφόρησα προς την εκκλησία του. Ο ίδιος ιερέας, επικαλούμενος με γραφικό τρόπο το θείο χάρισμα των πιγκουίνων, αναφωνούσε με θρησκευτική κατάνυξη "απεταξάμην το σατανά" και καλούσε όλους τους πιστούς να σφίγγονται πιο δυνατά κάθε φορά που επισκέπτονται το ... προσευχητήριο του σπιτιού τους. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να έχω αποκλειστικές δηλώσεις του συγκεκριμένου ιερέα ή των πιστών του, γιατί το μικρόφωνο που είχα μαζί μου είχε ακτίνα δράσης μικρότερη των 40 εκατοστών. Τεχνολογία, σου λέει μετά.

Εχουμε Γνωριστεί? - Episode III

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί άλλο ένα ΑΜΠ (Ανεπανάληπτου Μεγέθους Ποστ). Το μόνο που μπορώ να πω είναι: Ο θεός μαζί σας!


Αποχαιρετώ τον τύπο στη ρεσεψιόν και βγαίνω στην πλατιά ξύλινη βεράντα. Γεμίζω τα στήθη μου με το δροσερό αέρα. Η αλμύρα της θάλασσας φτάνει ανεπαίσθητα ως το πρόσωπό μου. "Επιτέλους, το Σαν Φρανσίσκο", ψιθυρίζω. Αρχίζω στον κατηφορικό δρόμο προς την προβλήτα. Σκέφτομαι που να πρωτοπάω. Στο μυαλό μου έρχεται το χαρτάκι με τη διεύθυνση του ελληνικού εστιατορίου που έχω στην τσέπη μου. "Η Αγράμπελη". Τι όνομα κι αυτό! Να μπλέξω όμως με ελληνάρες πάλι? θα μου τα πρήξουν. Κοιτάζω προς την κατεύθυνση της Χρυσής Γέφυρας αλλά μερικά κτίρια μου κρύβουν τη θέα. Στρέφω το βλέμμα μου προς το Αλκατράζ. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πολλά. "Κρίμα που δε θα μπορέσω να βρω εισιτήρια αυτό το σαββατοκύριακο", μονολογώ. Αποφασίζω τελικά να ρισκάρω ελληνικά, μπορεί και να συμβεί κανένα τυχερό και να δω και το Αλκατράζ.

Ανεβαίνω μια μικρή ανηφόρα μέχρι τη στάση των λεωφορείων. Παρκαρισμένο μπροστά μπροστά, με τη μηχανή αναμμένη και τις πόρτες ανοιχτές, είναι ένα όχημα που θυμίζει διασταύρωση λεωφορείου και τρόλλεϋ. Διαβάζω το λογότυπο της εταιρείας που είναι περήφανα τυπωμένο στα πλάγια και με πιάνουν ασυγκράτητα γέλια. Μια παρέα από κλόουν που περιμένουν υπομονετικά στη στάση με κοιτάζουν λες και φοράω κόκκινη μύτη. "Μάλλον δεν ξέρουν ελληνικά", σκέφτομαι. "Εκτός και αν τους αρέσουν απλώς τα παπούτσια μου". Μπαίνω στο αστείο όχημα και στρογγυλοκάθομαι "φορώντας" ένα πλατύ χαμόγελο. Σε λίγο ξεκινάμε ακολουθώντας μια μεγάλη κατηφόρα. Όπως κοιτάζω έξω από το παράθυρο, όλες οι επιγραφές στα διάφορα καταστήματα μου φαίνονται "κινέζικα". Κοιτάζω γύρω μου και ξαφνικά το όχημα έχει γεμίσει από κάθε λογής ασιατικά πρόσωπα, κυρίως όμως κινέζους, που έχουν αρχίσει να στοιβάζονται σαν σαρδέλες. Ρίχνω μια ματιά δεξιά μου και βλέπω ένα χαμόγελο. Δυστυχώς βλέπω και τον ιδιοκτήτη του.

- Είδες? Ξαφνικά δεν υπάρχουν και πολλοί λευκοί
  σαν εμάς τριγύρω, ε? Μόνο κιτρινιάρηδες!
- Ούτε και κανέναν έξυπνο βλέπω!

Το χαμόγελο δίπλα μου εξαφανίζεται μεμιάς, μάλλον επειδή ο ιδιοκτήτης του θεωρεί ότι το σχόλιο μου απευθύνεται σε αυτόν. Πριν προλάβω να ξεκαθαρίσω ότι εννοούσα αποκλειστικά αυτόν, σηκώνεται και μου γυρίζει την πλάτη. Μια γριούλα που κάθεται στα αριστερά μου μουρμουράει κάτι "κινέζικα" και μου σκάει ένα χαμόγελο. "Φέτος στην Κίνα είναι το έτος του δεινόσαυρου", μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Αυτή η σκέψη με συνοδεύει μέχρι το τέλος της διαδρομής μου. Κατεβαίνω από το όχημα και κοιτάζω απέναντι την ταμπέλα με τα μεγάλα πράσινα και κόκκινα φωτεινά γράμματα. "Αγράμπελη".

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μπροστά μου ένα ευρύχωρο εστιατόριο, με ένα μικρό συντριβάνι ακριβώς στη μέση. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με φωτογραφίες από ελληνικά νησιά. Κάτι όμως δεν μου φαίνεται εντάξει. Η τεράστια αίθουσα είναι εντελώς άδεια! Δεν υπάρχει κανένας καλοφαγάς. Κοιτάζω το ρολόι μου. Έξι και πέντε λεπτά. "Περίεργο", σκέφτομαι. Από την κουζίνα στο βάθος βγαίνει μια φιγούρα.

- Γεια χαρά! Έλληνας?
- Ναι, ο ιδιοκτήτης είμαι. Αχιλλέας.
- Qfwfq. Ωραίο μαγαζί έχετε.

Του εξηγώ από που έρχομαι, που πηγαίνω και από που κατάγεται η σκούφια μου. Επίσης του εξιστορώ περιληπτικά πως πέρασα τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής μου στην Ελλάδα.

- Μιζέρια. θέλεις μέσο ακόμα και για να βγάλεις
  γκόμενα!
- Σε νοιώθω φίλε! Εδώ δεν έχει τέτοια. Και έχει
  και κάτι μανούλια! Ξέρεις όμως τι λένε εδώ για
  εμάς τους Έλληνες, έτσι?
- Ότι έχουμε μεγάλες πατούσες?
- Εεε, όχι, τι σχέση έχει αυτό? Κάτι άλλα λένε,
  αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι αυτές τις φήμες τις
  βγάζουν οι ρουφιάνοι οι Ιταλοί.
- Α, αυτό εννοείτε! Ιταλική λάσπη! Μήπως όμως
  ήρθα νωρίς για φαγητό? Είναι λίγο ερημιά.
- Συνήθως είμαστε γεμάτοι αλλά χθες έγινε το
  ετήσιο φεστιβάλ ελληνικού φαγητού και είναι
  όλοι χορτάτοι. Έπρεπε να έρθεις τη βραδιά που
  έχουμε χωρό της κοιλιάς!
- Κατάλαβα, το γνωστό ελληνικό έθιμο. Θα φάμε
  τίποτα?
- Ότι θέλεις.
- Δεν αρχίζουμε με ένα σαγανάκι όσο κοιτάζω
  το μενού?

Αρχίζω να διαβάζω το μενού. Όλα τα πιάτα είναι διπλάσια από ότι έχω συνηθίσει. Μετά από μερικά λεπτά έρχεται το ορεκτικό. Ο άτρωτος Αχιλλέας στέκεται απέναντι μου, κάνει το σαγανάκι φλαμπέ, ρίχνει μια γυροβολιά και αναφωνεί με καμάρι "Όπα!" Του ρίχνω ένα βλέμμα περιμένοντας να καταλάβει τι χοντρή μαλακία έκανε. Μου ρίχνει ένα βλέμμα λες και μόλις κατέκτησε το Έβερεστ. "Ωρα να την κάνω. Αναμένονται χειρότερα!", λέω στον εαυτό μου. "Έχετε τηλέφωνο? Πρέπει να πάρω κάπου ...". Μετά από πέντε λεπτά επιστρέφω στο τραπέζι. Ο Αχιλλέας περιμένει καθιστός, έχοντας ετοιμάσει στο μυαλό του όλες τις ιστορίες σεξ, μυστηρίου και προδοσίας που θα μου εξιστορήσει για να διευκολύνει τη χώνεψή μου.

- Δυστυχώς πρέπει να γυρίσω αμέσως στον ξενώνα.
  Κάτι προέκυψε.
- Κρίμα. Έλεγα να φωνάξω και καναδυό άλλους
  Έλληνες.
- Πραγματική ατυχία.
- Έχουμε και καινούριο παπά ξέρεις! Τα λέει
  νεράκι! Να σου δώσω το τηλέφωνο της εκκλησίας
  πριν φύγεις?

"Θα προτιμούσα να πηδήξω από τη Χρυσή Γέφυρα", ετοιμάζομαι να πω, αλλά μου βγαίνει "Δε χρειάζεται, το έχω ήδη!" Αφήνω πίσω μου το εστιατόριο και μαζί τον κόσμο των απόδημων Ελλήνων. Αποφασίζω να γυρίσω στον ξενώνα περπατώντας για να δω και την πόλη. Παίρνω τον κοντινότερο κεντρικό δρόμο. Προσπερνώ μερικές πλατείες και κάποιους κλόουν που ζητάνε ελεημοσύνη. Οι φάτσες τους μου φαίνονται γνωστές, οπότε αφήνω όσα κέρματα μπορώ να βρω στις τσέπες μου. Ξαφνικά φτάνω σε μια περιοχή όπου όλα τα κτίρια μοιάζουν να είναι ξενοδοχεία. Χλιδή. Περνάω μπροστά από αμέτρητα λεωφορεία, ταξί και βαλίτσες. Στρίβω σε μια γωνία για να γλιτώσω και πέφτω πάνω σε κάποιον με κουρελιασμένα ρούχα. Κατά μήκος του πεζοδρομίου βλέπω κάθε λογής άστεγους και ζητιάνους. Σαν να εισήλθα σε διαφορετική διάσταση. Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως η τελευταία ταινία του Jim Jarmusch. Άδειος από κέρματα, διασχίζω σκεπτικός το αναπάντεχο ποτάμι ανθρώπινης απελπισίας. Παίρνω το δρόμο για τις προβλήτες μήπως και η θάλασσα μου φτιάξει τη διάθεση.

Το αεράκι της θάλασσας με αναζωογονεί. Κοιτάζω τις προβλήτες που περνούν από μπροστά μου και φαντάζομαι πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει με τα χρόνια από αυτές. Βγαίνω σε κάτι που μοιάζει με μεγάλη πλατεία. Στα δεξιά βλέπω διάφορες πινακίδες να διαφημίζουν ωράρια και τιμές για επισκέψεις στο Αλκατράζ. Στα αριστερά ένα μπουλούκι παρακολουθεί μια μπάντα να αυτοσχεδιάζει. Επιταχύνω το βήμα μου για να αποφύγω την πολυκοσμία και βρίσκομαι μπροστά στην είσοδο ενός μικρού εμπορικού κέντρου. Προς ευχαρίστησή μου βλέπω ότι αποτελείται από δυόροφα κτίρια που περικλείουν μεγάλους υπαίθριους χώρους. Περιπλανιέμαι για λίγη ώρα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους χαζεύοντας τις βιτρίνες των σοκολατερί, των καταστημάτων με αναμνηστικά και των εστιατορίων. Ξαφνικά ακούω σε απόσταση μπροστά μου μεγάλη φασαρία αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Προσπερνάω μια ταμπέλα που γράφει "Προβλήτα 39". Αφήνω την εξερεύνηση της μυστηριώδους προβλήτας για την επόμενη μέρα και εγκαταλείπω το εμπορικό κέντρο από μια έξοδο στα αριστερά.

Ανεβαίνω μερικά σκαλιά και βγαίνω σε έναν πεζόδρομο γεμάτο πάγκους. Διάφοροι αστακοί δεξιά και αριστερά προσπαθούν να με γραπώσουν. Σπρώχνω και σπρώχνομαι. "Ούτε στη Μύκονο να ήμουν!", σκέφτομαι. Διασχίζω μια διάβαση που βλέπω μπροστά μου και με ικανοποίηση διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει καμιά δαγκάνα τριγύρω. Κατευθύνομαι δεξιά στο πεζοδρόμιο. Περνάω μπροστά από διάφορες γκαλερί και κάποια καταστήματα με σουβενίρ. "Πολύ τουριστική η περιοχή για τα γούστα μου". Βλέπω μπροστά μου δύο τύπους να συζητάνε έχοντας πιάσει το μισό πεζοδρόμιο. Ο ένας φοράει κουρελιασμένα ρούχα και ακουμπάει σε ένα ποδήλατο. Ο άλλος είναι κοντούλης με μια τεράστια κουκούλα στο κεφάλι. Τους αποφεύγω με έναν επιδέξιο ελιγμό. Καθώς τους αφήνω πίσω μου, το αυτί μου παίρνει τον κοντό να λέει "Α, να!", ενώ με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να απλώνει το χέρι και να δείχνει προς το μέρος μου. Προσπαθώ να μη δώσω σημασία. Συνεχίζω να περπατάω στην άκρη του πεζοδρομίου. Ξαφνικά σταματάω μπροστά σε μια βιτρίνα προσποιούμενος ότι κοιτάζω με ενδιαφέρον. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον κοντό τύπο να με ακολουθεί 5-6 μέτρα πιο πίσω.

Αρχίζω να περπατάω ξανά, αυτή τη φορά πιο γρήγορα. Ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω μου αλλά η "σκιά" μου συνεχίζει να με ακολουθεί. Με κυριεύει ένας ανεξήγητος φόβος. Βλέπω στα αριστερά ένα φαστφουντάδικο και χώνομαι μέσα. Περιμένω ανάμεσα στον κόσμο για λίγο και μετά τολμάω να ρίξω μια ματιά έξω. Ο κοντός τύπος δε φαίνεται πουθενά. Ανεβαίνω ένα ανηφορικό στενό που βλέπω παραδίπλα και βγαίνω σε έναν παράλληλο δρόμο δέκα μέτρα πιο πέρα. Συνεχίζω αριστερά, ανεβαίνω κάθετα, στρίβω αριστερά, πάλι κάθετα, πάλι αριστερά. Αφού έχω απομακρυνθεί 4-5 τετράγωνα, κοντοστέκομαι για να ηρεμήσω. Κοιτάζω γύρω μου και δε φαίνεται ψυχή. Ανακουφισμένος, στρίβω στην επόμενη γωνία αριστερά και βλέπω μπροστά μου τον κοντό! Έχει αγοράσει ένα σακουλάκι γαριδάκια και μασουλάει με μανία.

"Καρφωνόμαστε" για μερικά δευτερόλεπτα ενώ ταυτόχρονα κινούμαστε κυκλικά ο ένας γύρω από τον άλλο. Στα αυτιά μου αντηχεί ένα soundtrack από ταινία του Sergio Leone. Βλέπω στα αριστερά μου ένα μπαράκι. Τρέχω και χώνομαι μέσα. Κοιτάζω έξω στο δρόμο και βλέπω τον κοντό να κάθεται μπροστά στην είσοδο και να με κοιτάζει. Κάθομαι μαρμαρωμένος για λίγα λεπτά. Ξαφνικά συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και κοιτάζω γύρω μου. Οι θαμώνες δίπλα μου κοιτάζουν μια εμένα και μια τον τύπο έξω στο δρόμο. Δεν έχουν αποφασίσει ακόμα ποιος είναι ο κακός της ιστορίας. Από τα ηχεία ακούγεται ένα country τραγούδι. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι δεν έχουν δει δεινόσαυρο ξανά στη ζωή τους. "Πρέπει να κάνω κάτι γρήγορα αλλιώς την έβαψα!", λέω στον εαυτό μου. Πλησιάζω στο μπαρ και εισέρχομαι στο οπτικό πεδίο του μπάρμαν.

- Ξέρετε αν υπάρχει αστυνομικό τμήμα εδώ κοντά?
- Γιατί, τι έγινε?
- Ένας τύπος με ακολουθεί εδώ και ώρα και δεν
  ξέρω τι θέλει.
- Που είναι τώρα?
- Εκεί έξω, κάθεται μπροστά στην πόρτα.

Βγαίνει πίσω από το μπαρ και πηγαίνει προς στην πόρτα. "Αυτός είναι!", λέω με τρόμο. Ο μπάρμαν ανοίγει την πόρτα και φωνάζει στον κοντό: "Άντε στα τσακίδια! Τι κάνεις εδώ πέρα? Εξαφανίσου! Αποβράσματα της κοινωνίας!" Μπαίνει πάλι στο μαγαζί και στρέφεται προς το μέρος μου.

- Έχουμε γεμίσει από δαύτους! Όλο προβλήματα
  δημιουργούν!
- θα βρω κανέναν αστυνομικό εδώ γύρω?
- Με τα πόδια είσαι?
- Ναι, και πρέπει να γυρίσω στον ξενώνα με
  κάποιο τρόπο.
- Περίμενε λίγο. Θα δούμε τι θα γίνει. θέλεις
  κάτι να πιείς?
- Φέρε μια μπύρα.

Ακουμπάω στον πάγκο του μπαρ και ρίχνω μια ματιά τριγύρω. "Οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι δεινόσαυροι", σκέφτομαι. Όχι σαν εμένα φυσικά, απλώς πάνω από 40 χρονών. Ένας τύπος δίπλα μου έχει αγκαλιάσει τον πάγκο και τραγουδάει φάλτσα. Σηκώνει το κεφάλι του, με βλέπει διαθέσιμο και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. "Χικ!", μου λέει με νόημα. Χαμογελάω και του δείχνω το ποτήρι μπροστά του. Προσπαθεί να το πιάσει μια δυο φορές χωρίς επιτυχία. Από την υπερπροσπάθεια του πέφτουν τα κλειδιά που κρατάει στο άλλο χέρι. Σκύβω να τα μαζέψω και του τα δίνω. "Cheers!", έρχονται τα ευχαριστήρια. "Πολύ μυστήριοι αυτοί οι σκωτσέζοι!", σκέφτομαι. "Λένε cheers αντί ευχαριστώ. Στο φροντιστήριο αγγλικών μας έλεγαν ότι είναι μόνο για να πίνεις ξίδια".

Βλέπω τον μπάρμαν να πλησιάζει και να μιλάει στον μεθυσμένο τύπο δίπλα μου. "Θα τον καλοπιάνει να σταματήσει να πίνει", σκέφτομαι. "Μάλλον ήρθε η ώρα να επιστρέψει σπίτι του". "Ποιος, αυτός?", αντιδρά ο τύπος ενώ γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Ο μπάρμαν κουνάει καταφατικά το κεφάλι.

- Εσύ είσαι που θέλεις να πας σπίτι σου?
- Όχι σπίτι, στον ξενώνα που μένω.
- Θα σε πάω εγώ. Δικό μου είναι το μπαρ, πως
  σου φαίνεται?
- Εεεε ... συμπαθητικό είναι!
- Σε λίγο φύγαμε.

Μισή ώρα αργότερα κλείνω την πόρτα του μπαρ πίσω μου. Ο ιδιοκτήτης έχει σταματήσει μπροστά μου και μιλάει με ένα ζευγάρι που καπνίζει με βάρδιες. Ανάβει και αυτός τσιγάρο. Κοιτάζω αριστερά και βλέπω δύο τύπους να κάθονται στα σκαλιά ενός σπιτιού λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο ένας είναι ο κοντός που με ακολουθούσε προηγουμένως! Ο άλλος ο φίλος του με το ποδήλατο! "Μη φοβάσαι φίλε", προλαβαίνει και λέει ο κοντός. Τον αγνοώ και φοβισμένος προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρουν αυτά που προσπαθεί να πει η εξηντάρα γυναίκα στα δεξιά μου.

- Το πιστεύεις? Να ρωτήσει εμένα γιατί καπνίζω
  και πίνω. Τι μαλάκας!
- Τον γνωρίζατε?
- Ήταν φίλος του πατέρα μου.
- Μπορεί να σας γούσταρε!
- Φτύνω στον τάφο του!

Με τύψεις που μόλις βεβηλώσαμε τον τάφο του ανθρώπου, γυρίζω προς τον ιδιοκτήτη του μπαρ.

- Αυτοί οι τύποι εκεί είναι?
- Ναι.
- Μην ανησυχείς. Δεν τρέχει τίποτα.

Τρία τσιγάρα και τέσσερις βεβηλωμένους τάφους μετά, το ζευγάρι αποφασίζει να επιστρέψει στη θαλπωρή του μπαρ. Χωρίς να κοιτάξω καθόλου πίσω, ακολουθώ τον ιδιοκτήτη που στρίβει βιαστικά στη γωνία. Λίγα μέτρα πιο ΄κει βλέπω ένα αμάξι. "Μπες μέσα". Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Ευτυχώς το αμάξι είναι φορτηγάκι και χωράω ίσα ίσα. Καθώς βάζει μπρος μου λέει: "Τέτοιους τύπους δεν πρέπει να τους φοβάσαι. Υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν εδώ, αλλά όταν πετυχαίνεις κανέναν πρέπει να στέκεσαι γερά στα πόδια σου. Να μην υποχωρείς. Αυτό τους ξαφνιάζει και δε σου κάνουν τίποτα". "Και τι μπορώ να κάνω εγώ, ένας απλός δεινόσαυρος, απέναντι τους?", ετοιμάζομαι να απαντήσω, αλλά τελευταία στιγμή κρατιέμαι. Το ξέρω ότι δε θα καταλάβει πως κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με έναν άνθρωπο βρίσκομαι αυτόματα σε μειονεκτική θέση. Κανένας αστυνομικός δε θα πίστευε ποτέ το λόγο ενός δεινόσαυρου μπροστά στο λόγο ενός ανθρώπου.

- Που είπες ότι είναι ο ξενώνας που μένεις?
- Δεν ξέρω ακριβώς. Μόνο ότι βρίσκεται σε ένα
  φρούριο και είναι κοντά στη θάλασσα.
- Καινούριος στην πόλη, ε? Μην ανησυχείς, θα το
  βρούμε. Ο παππούς μου ήταν ινδιάνος και έχω
  κληρονομήσει τα γονίδια του.
- Θυμάμαι και κάτι που είχε σχέση με ψαράδες και
  το σταρ τρεκ. Μου έκανε εντύπωση!
- Το σταρ τρεκ ... ξέρεις τον Mr. Sulu?
- Ναι, από την παλιά σειρά.
- Είμαι σίγουρος ότι είναι ομοφυλόφιλος! Μακάρι
  να το παραδεχτεί κιόλας σύντομα.
- Είναι και πολύ καλός ηθοποιός, δε νομίζεις?
- ...

Συνεχίζουμε αμίλητοι το ταξίδι για ένα χιλιόμετρο περίπου ακόμα. Τελικά φτάνουμε σε ένα πάρκο που μου φαίνεται κάπως οικείο.

- Εεεε ... ξέρετε ...
- Κάτσε να δω που στρίβω. Κάπου εδώ πρέπει να 'ναι.
- Εεεε ... νομίζω ότι μόλις το περάσαμε!
- Αδύνατον! Ο παππούς μου ...

Φρενάρει απότομα για να μη χτυπήσει την πινακίδα που έγραφε ότι φτάσαμε σε αδιέξοδο. Βλαστημώντας, και χωρίς να μου ρίξει ούτε ματιά, κάνει αναστροφή. Επιστρέφει στο σημείο που τον είχα διακόψει πριν λίγο και βλέπει μια μεγάλη πινακίδα να δείχνει το δρόμο για τον ξενώνα. "Μάλλον ο παππούς του δεν ήταν ιχνηλάτης", σκέφτομαι, "τουλάχιστον όχι επιτυχημένος". Με αφήνει μπροστά στον ξενώνα και αφού τον ευχαριστώ για τον κόπο, ανοίγω τη μεγάλη πόρτα στο κέντρο της βεράντας.

Πάντα μου άρεσαν οι ξενώνες. Έχουν μια ιδιαίτερη, δική τους μυρωδιά. Τη στιγμή που περνάς το κατώφλι τους νοιώθεις μια παράξενη θαλπωρή. Οι πίνακες ανακοινώσεων σφύζουν από κάθε λογής πληροφορίες. Ολιγοήμερες εκδρομές σε κοντινά μέρη, καθημερινές ξεναγήσεις στην περιοχή, ότι συμβαίνει στην πόλη αυτόν τον καιρό, κάποιοι που ψάχνουν μεταφορικό μέσο για το επόμενο πρωινό. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους. Λίγο πιο 'κει ο χώρος για ξεκούραση και λίγη κουβέντα. Γεμάτος χάρτες και ενημερωτικά φυλλάδια για την πόλη. Πελώριοι καναπέδες, βολικές πολυθρόνες, επιτραπέζια παιχνίδια, μηχανήματα για πρόσβαση στο Διαδίκτυο.

Πάντα μου έκανε εντύπωση ότι αυτοί που διευθύνουν τους ξενώνες είναι χαρακτηριστικά άτομα. Ο grunge τύπος που έχει μεγαλώσει με τους Νιρβάνα και είναι αιώνια κολλημένος με τους Pixies. O φοιτητής της σχολής καλών τεχνών που κουβαλάει παντού ένα μπλοκάκι ή μια φωτογραφική μηχανή. Ο κομπιουτεράς που κρυφακούει τι γίνεται γύρω του πάνω από το ανοιγμένο laptop. Και οι κοπέλες, ανεξαιρέτως αυτές οι κοπέλες, που καλύτερες τους έχω δει μόνο σε κάτι industrial βραδιές στα Προάστεια. Πλησιάζω τον κομπιουτερά στη ρεσεψιόν.

- Γεια χαρά.
- Καλώς τον! Πως σου φάνηκε η πόλη για πρώτη μέρα?
- Λίγο πιο παράξενη από ότι περίμενα. Αλλά γενικά
  φαίνεται ότι περνάτε ωραία εδώ.
- Τι ωραία ρε φίλε! Με τον κυβερνήτη που έχουμε ...
- Κάτι είχες αρχίσει να μου λες πριν φύγω. Για
  Ευρώπη και τέτοια.
- Ναι, δεν αντέχω άλλο το cyborg. Φεύγω σε καναδυό
  εβδομάδες για Ισπανία μαζί με την κοπέλα μου.
  Επιτέλους, να γλυτώσουμε!
- Για πάντα? Που ακριβώς θα πάτε?
- Βαρκελώνη. Θα μείνουμε τουλάχιστον μέχρι να αλλάξει
  ο κυβερνήτης μας εδώ.
- Βαρκελώνη? Θα φας καλά με τους καταλανούς!
- Τι εννοείς?
- Άσε, θα δεις μόνος σου! Ποιο 'κει είναι και οι
  βάσκοι, πως σου ξέφυγαν αυτοί?

Με κοιτάζει για λίγο με απορία μη μπορώντας να φανταστεί τι κακό έχουν οι καταλανοί και οι βάσκοι. Τελικά αποφασίζει να το προσπεράσει. Σκύβει πίσω από τον πάγκο και παίρνει κάτι στο δεξί του χέρι.

- Δικό σου δεν είναι αυτό? Το ξέχασες εδώ όταν έφυγες.
- Α, ναι. Ένα βιβλίο του Πλάτωνα είναι αλλά το έχω
  διαβάσει δεκάδες φορές. Απλώς το κουβαλάω μαζί μου
  για να τη σπάω στους Φιλοσόφους!
- Δηλαδή?
- Να, κάθομαι σε ένα πολυσύχναστο μέρος, όπως κάποια
  πλατεία ή ακόμα και το σαλόνι αυτού του ξενώνα,
  και κάνω πως διαβάζω το βιβλίο. Όλο και κάποιος
  Φιλόσοφος θα δει τα ελληνικά γράμματα και την
  προτομή στο εξώφυλλο και θα έρθει να μου μιλήσει.
  Συμβαίνει πάντα.
- Και?
- Αρχίζουν να μου μιλάνε για το αγαπημένο τους βιβλίο,
  συνήθως είναι από τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη. Τι
  τους άρεσε, τι εννοούσε ο συγγραφέας, πως συνδέεται
  με τα υπόλοιπα έργα του. Παθιάζονται πραγματικά!
  Πολλοί αρχίζουν και λένε απ' έξω ολόκληρα κατεβατά.
  Εγώ κάθομαι απλώς και ακούω.
- Και πως τους τη σπας?
- Περιμένω λίγα λεπτά και μετά τους λέω ότι όταν με
  διέκοψαν διάβαζα το πρωτότυπο στα ελληνικά!

Καληνυχτίζω όλους όσους βρίσκονται στη ρεσεψιόν και με το βιβλίο στο χέρι παίρνω τον διάδρομο προς το δωμάτιο μου. Πάντα μου άρεσαν οι ξενώνες, ακόμα και αν μοιράζομαι το δωμάτιο με άλλους. Είναι και αυτό μια εμπειρία. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και ανάβω το φως. Από κάποιο κρεβάτι στο βάθος ακούγεται η φωνή ενός από τους συγκατοίκους μου να με καλοσωρίζει.

- Φως! Το Χριστό μου!

"Ωχ", σκέφτομαι. "Σε θρήσκο πέσαμε!" Κλείνω αμέσως το φως και αρχίζω να ψάχνω στα σκοτεινά για το κρεβάτι μου. Κουτουλάω δυο φορές στο ξύλο ενός κρεβατιού στα δεξιά. Ψαχουλεύοντας για λίγο φτάνω επιτέλους στον προορισμό μου και ξαπλώνω όπως είμαι με τα ρούχα. "Ελπίζω να θυμηθούν να με ξυπνήσουν από τη ρεσεψιόν το πρωί", σκέφτομαι. "Μακάρι να σταθώ τυχερός και να δω φάλαινες".

Quiz

Τριπλή συζήτηση. Φρέσκια. Xθεσινή.

A: Καλημέρα. Πως πάει?
B: Εμείς γιατί κοίταξε στην εντέλεια, αρχή ούτε ούτε και
   κοιτάξτε αυτοί δεν ήθελαν απλώς για να κα... γίνει αυτό
   το... το παιχνίδι, αλλά ήθελαν μόλις, μόλις όπως είπαμε
   ότι αυτό εμείς δεν κα... θέλαμε, αυτοί είπανε όχι θέλουμε
   να γίνει ε... και εμείς μετά οοo του λέμε δεν, δεν θα
   γίνει θα γίνει αυτό πάλι νέος διαιτητής για να οριστεί για
   να, για να ξαναγίνει πάλι το παιχνίδι. Ύστερα ακούς μόλις
   είπανε, είπανε κοιτάξτε αυτοί ότι, ότι, ότι όχι δεν θέλαμε
   για να γίνει το παιχνίδι, ε και εμείς ύστερα είπαμε εντάξει
   θέλουμε εε, δεν θέλουμε και εμείς. Και αυτοί ύστερα μετά
   εμείς αφού είπαμε είπαμε, ότι αυτό θέλουμε είπαμε θέλουμε.
   Και εμείς το αλλάξαμε και λέμε εντάξει, λέμε ούτε και εμείς
   θέλουμε και μετά είπαν. Αυτοί πάλι ότι ξέρετε, εμείς λέει
   θέλουμε να γίνει εε, εμείς όμως μετά δεν δεχθήκαμε μετά
   από όλα αυτά και είπαμε να... να γα... γίνει μετά το
   παιχνίδι όποτε το πάρει όπως το ορίσει η ΕΠΑΕ. Αυτό
   ακριβώς, τίποτα άλλο...
A: Τι έπαθε αυτός?
C: Δεν ξέρω. Κάτι για χθες μου είπε. Πολλές φορές, λέει.

Μαντέψτε ποιος από τους τρεις είμαι εγώ και τι ακριβώς συνέβη! Ο νικητής κερδίζει ένα κουτί σοκολατάκια.

Τα λόγια του (B) έγραψε ο paparazzi από το contra.gr. Για όποιον είναι ακουστικός τύπος, κάπου υπάρχει καταχωνιασμένο και το αντίστοιχο multimedia ντοκουμέντο.

Κοσμικές Μπουγάδες

Ώρες ώρες τώρα τελευταία κάθομαι και σκέφτομαι όσους μπορούν και απλώνουν τη μπουγάδα τους - στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, στην αυλή - και τους ζηλεύω πραγματικά. Μη νομίσετε ότι ήμουν πάντα έτσι όμως. Μέχρι πριν από λίγο καιρό βρισκόμουν στον παράδεισο (του Tide, μπορεί και του Skip). Είχα σχετικά καινούριο στεγνωτήριο ρούχων, για αποκλειστική χρήση, και σε μια ωρίτσα τα ρούχα ήταν έτοιμα για φόρεμα. Τώρα έχω ακόμα στεγνωτήριο αλλά είναι μια παλαιολιθική παλιατζούρα που απαιτεί να ταϊστεί με κέρματα. Να μπορούσα να παίξω και κανένα pacman, πάει καλά. Εδώ όμως δεν μπορώ καν να στεγνώσω τα ρούχα μου.

Το πρόβλημα έχει δύο πτυχές. Καταρχήν, το στεγνωτήριο μετά βίας λειτουργεί. Βάζεις τα ωραία σου ρουχαλάκια, το ταΐζεις κουδουνιστά κέρματα και περιμένεις μισή (σιγά μη σου έδινε και μία!) ωρίτσα. Με απογοήτευση βλέπεις ότι τα ρούχα δεν έχουν στεγνώσει τελείως. "Και γιατί δεν τα βάζεις για άλλη μισή ωρίτσα (με το αζημείωτο)?", θα ρωτήσετε τώρα εσείς απολύτως δικαιολογημένα. "Επειδή το αζημείωτο είναι η άλλη πτυχή του προβλήματος", θα απαντήσω εγώ. Ή για να είμαι πιο ακριβής, το αζημείωτο σε μορφή κερμάτων είναι το πρόβλημα. Γιατί όπως απέδειξε πρώτος ο Αϊνστάιν και τώρα ξέρουν όλοι, η διαθεσιμότητα των κερμάτων στο σπίτι είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ανάγκη που τα έχεις, ειδικά αν θέλεις να βάλεις πλυντήριο. Ή αλλιώς, πάντα σου λείπουν 25 ... τιμημένα λεπτά. Όχι ότι δεν έχω κέρματα στο σπίτι. Κουβάδες έχω από δαύτα, μόνο που είναι μικρότερης αξίας από αυτά που μπορεί να χωνέψει το στεγνωτήριο και το άτιμο είναι πολύ ιδιότροπο στο τι τρώει.

Όταν βάζω μπουγάδα λοιπόν, συνήθως καταλήγω με ένα καλάθι μισοστεγνωμένα ρούχα (όπως λέμε ότι το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο), τα οποία μεταφέρω βρίζοντας πίσω στο διαμέρισμά μου. Εδώ τώρα εισερχόμαστε σε πολύ χαοτικά κοσμικά φαινόμενα και ελπίζω τα ανώτερα μαθηματικά που θα χρησιμοποιήσω να μη σας αποθαρρύνουν. Το δυσκολότερο πράγμα μετά το άνοιγμα αναψυκτικού σε τενεκεδάκι όταν έχει σπάσει το "τέτοιο" που σηκώνεις για να υποχωρήσει το "άλλο", είναι να στεγνώσεις ρούχα μέσα σε διαμέρισμα. Διαστάσεων 4x4. Που είναι υπόγειο. Χωρίς πιστολάκι μαλλιών ή αναμμένο καλοριφέρ. Και θερμοκρασία περιβάλλοντος της τάξεως των τωρινών βαθμών του ολυμπιακού στο Champions League! Μη έχοντας να κάνεις τίποτα άλλο, απλώνεις τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι και σε όποια ελεύθερη καρέκλα υπάρχει στο σπίτι. "Τι είπατε? Μίνι απλώστρα εσωτερικού χώρου?!?! Τί είναι αυτό? Μπα σε καλό σας με τα αστεία σήμερα!" Καμιά φορά, πριν απλώσεις τα ρούχα στο κρεβάτι, απλώνεις καμιά πετσέτα για να προστατέψεις τα σατέν σεντόνια. Συνήθως όμως όλες οι πετσέτες είναι στη μπουγάδα που θέλεις να στεγνώσεις, οπότε η υγρασία εισχωρεί στα σεντόνια του κρεβατιού και κάνεις τρεις μέρες να κλείσεις μάτι γιατί ανησυχείς ότι έχεις ακράτεια.

Η υγρασία όμως δεν εισχωρεί απλώς σε ανυποψίαστα σατέν σεντόνια. Είναι πολύ άτιμο πράμα! Αιωρείται μέσα στο δωμάτιο, παραμονεύει πάνω από το κεφάλι σου σαν το χάρο και την κατάλληλη στιγμή σε χτυπάει ανελέητα. Σε τρυπάει μέχρι τα κόκκαλα. Χώρια που όλο το διαμέρισμα αποκτά μια κρυάδα μεγαλύτερη από αυτή της κοπέλας σου που έχει ξαφνικά πονοκέφαλο όταν πέφτετε στο κρεβάτι (σιγά μη σε πονάει από την υγρασία στα σεντόνια!). Όχι βέβαια ότι η υγρασία δε σου προκαλεί πονοκέφαλο. Εκεί που εσύ εκφράζεσαι δημιουργικά στο photoshop και τα ρούχα στεγνώνουν στην άλλη άκρη του δωματίου, νοιώθεις ξαφνικά ένα τσίμπημα στο πίσω μέρος του λαιμού σου. Και μετά άλλο ένα. Και άλλο ένα. Μέχρι που τα τσιμπήματα αποκτούν φιλοδοξίες και αποφασίζουν να αναρριχηθούν μέχρι το κεφάλι σου για να εγκατασταθούν όπου αισθάνονται πιο βολικά, συνήθως στο πίσω μέρος των ματιών σου.

Το καλύτερο όμως με την υγρασία που προέρχεται από μισοστεγνωμένα ρούχα, είναι ότι πίνει ουίσκι και μάλιστα αυτό που παρασκευάζεται όσο κάποιοι παίζουν με τις τάπες των βαρελιών. Έχει με άλλα λόγια μεγάλη υπομονή (και επιμονή). Αφήνεις τα ρούχα στο δωμάτιο να στεγνώσουν για καναδυό μέρες και όταν επιστρέφεις διαπιστώνεις ότι είναι το ίδιο βρεγμένα. Σε πιο ανώμαλες καταστάσεις, σου δίνεται αρχικά η εντύπωση ότι τα ρούχα έχουν στεγνώσει. Φοράς λοιπόν τις κάλτσες που σου αγόρασε για τα προχθεσινά σου γενέθλια η πρώην σου (με την οποία χώρισες εντελώς αναπάντεχα χτες πρωί πρωί) και συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μια περιοχή μερικών εκατοστών, ακριβώς εκεί που βολεύεται το μικρό δάχτυλο του αριστερού σου ποδιού, που αντιστέκεται ακόμα γενναία στο στέγνωμα. Εγώ όμως ξέρω καλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Η "μαύρη ύλη" που προσπαθούν εδώ και καιρό να εξηγήσουν οι φυσικοί, είναι στην πραγματικότητα υγρασία από όλες τις μπουγάδες που έχουν γίνει ανά το σύμπαν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Όχι μόνο τροφοδοτεί η υγρασία από τα δικά μου ρούχα την προαιώνια υγρασία του σύμπαντος αλλά ταυτόχρονα συντηρείται και από αυτήν, τόσο όσο χρειάζεται για να κάνει τα δικά μου νεύρα σμπαράλια.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί δεν απλώνω κι εγώ σαν άνθρωπος τα ρούχα μου έξω για να στεγνώσουν και να ησυχάσω επιτέλους από το τωρινό μαρτύριο του στεγνωτηρίου, την ίδια απορία είχα κι εγώ πριν από μερικά χρόνια. Ρώτησα λοιπόν τον εσκιμώο γείτονά μου. Κάποιες νύχτες που δεν ουρλιάζουν οι λύκοι, τον ακούω να γελάει ακόμα μέσα από το πολυτελές ιγκλού του.

Αυταπάτες

Ladies, no-one understands you like I do.

Δε Ντέιτα Ιζ Ρονγκ

Ή σε απλά ελληνικά, "the data is wrong". Αυτό δε φοβούνται όλοι όσοι έχουν γράψει κάποιο επιστημονικό άρθρο στη ζωή τους, ότι θα τους κοπανήσει ο επιμελής και παντογνώστης reviewer της χλιδάτης journal? Υπάρχουν βέβαια και άλλες, μεγαλύτερες φοβίες, όπως για παράδειγμα ότι ο reviewer θα σου ανοίξει τα μάτια αποκαλύπτοντας ότι ο ιδρώτας δύο χρόνων απλά αναπαρήγαγε κάτι που είχε δημοσιευθεί από την εποχή του χαλκού (μα καλά, τον τροχό πήγες να ανακαλύψεις κι εσύ?) ή ότι θα τερματήσει την καριέρα σου (ίσως πριν καν αρχίσει) σχολιάζοντας: "Ολόκληρο το άρθρο είναι ένα μάτσο σκατά!" Με αυτές τις φοβίες όμως δε θα ασχοληθώ επί του παρόντος. Μόνο με προβλήματα που αφορούν τα "δεδομένα", όπου "δεδομένα" βάλτε εσείς ότι είναι σχετικό με το εκάστοτε άρθρο, όπως για παράδειγμα τις συνθήκες εκτέλεσης ενός "πειράματος" ή την ανάλυση των αποτελεσμάτων (να ζήσει το excel!). Βέβαια, αν το άρθρο φτάσει να κερδίσει Νόμπελ στατιστικής επειδή ασχολείται με ένα θέμα υψίστου σημασίας, όπως η σχέση μεταξύ ύψους, μεγέθους πατουσών και μεγέθους ... εργαλείου (μα σας ορκίζομαι κυρίες μου, αυτά που φοράω δεν είναι παπούτσια κλόουν, τόσο μεγάλες είναι στ' αλήθεια οι πατούσες μου!), τότε πάει καλά, δε σε απασχολεί και τόσο μήπως υπάρχει κάποιο λάθος στα δεδομένα. Η δημοσίευση ενός σημαντικού άρθρου όμως μπορεί να σε βάλει στο πάνθεον του τομέα σου, οπότε ανησυχείς λιγάκι μήπως πάει κάτι στραβά. Ανησυχείς φυσικά μόνο αν έχεις λίγη τσίπα πάνω σου. Σε αντίθετη περίπτωση, αλλάζεις απλώς τα δεδομένα όπως σε βολεύει για να παρουσιάσεις ό,τι έχεις κάνει, σαν τη μεγαλύτερη ανακάλυψη από τότε που βγήκε το ψωμί σε φέτες. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για όλους εμάς), καμιά φορά σε ανακαλύπτουν και σε στέλνουν από εκεί που ήρθες.

Βέβαια, δε χρειάζεται να παραποιήσεις δεδομένα για να κάνεις τη ρουφιανιά. Μπορείς να αποκρύψεις, να εμπλουτίσεις ή ακόμα και να εκμαιεύσεις! Παραθέτω μερικά παραδείγματα τα οποία μου εκμυστηρεύτηκαν φίλοι μου μάγοι (στη δημοτική λέγονται και κομπιουτεράδες) μέσα από το περιβάλλον των πανεπιστημίων, που θα μπορούσαν να είναι και αληθινά.


Συνομιλία μεταπτυχιακού φοιτητή με τον supervisor του:

- Το πρόγραμμά μου πραγματικά τα θαλάσσωσε σ' αυτό
  το σετ δεδομένων. Είναι πιο αργό και από ριπλέι. Πως
  να το αναφέρω στο άρθρο για τα άπαντα της πληροφορικής
  που γράφω? Σε ξεχωριστή παράγραφο?
- Δεν το αναφέρεις καθόλου φυσικά!


Συνομιλία μεταπτυχιακών φοιτητών της ίδιας ερευνητικής ομάδας:

- Φίλε μου! Να σε αγγαρέψω για ένα λεπτό? Κάνω αυτό
  το review σε ένα άρθρο ενός ανταγωνιστή μου. Το
  πρόγραμμά του γαμάει και δέρνει. Αλλά στο άρθρο του
  δεν αναφέρει αρκετές λεπτομέρειες για την υλοποίηση,
  οπότε δεν μπορούμε να τον αντιγράψουμε! Σαν reviewer,
  θα τον πιέσω να γράψει περισσότερα.
- Κι εγώ που κολλάω?
- Θα ήθελα να γράψεις εσύ το review! Αλλά μην ανησυχείς,
  θα σου πω εγώ τι να γράψεις. Απλώς εσύ θα τα γράψεις
  με δικά σου λόγια!
- Ποιο το νόημα? Γιατί δεν τα γράφεις μόνος σου?
- Αν τα γράψω εγώ, θα με καταλάβει από το στυλ μου!


Παρουσίαση έρευνας μεταξύ συγγενών και φίλων:

- Και αυτές είναι οι καινούριες κλάσεις πολυπλοκότητας
  που ορίζουμε σε αυτό το άρθρο (η διαφάνεια περιέχει
  κάτι σύμβολα της μορφής: Ψ₁, Ψ₂, Ψ₃ ... Ψ_n ).
- Εκτός από την πρώτη, οι υπόλοιπες μου φαίνονται περιττές.
  Είναι πράγματι χρήσιμες ή τις βάλατε απλώς για να γράψετε
  περισσότερα άρθρα στο μέλλον?
- Εεεεε ... τώρα που το λέτε, μάλλον παραπανήσιες είναι!


Συνομιλία καθηγητών με ... βαρίδια (ή αλλιώς tenure):

- Φοβερή αυτή η μικροαλλαγή που κάναμε σε εκείνον τον
  πανάρχαιο αλγόριθμο, έτσι? Τα αποτελέσματα στο
  πρόβλημα που μας ενδιαφέρει είναι τέλεια.
- Και που ν' ακούσεις τι ανακάλυψα! Υπάρχουν περίπου
  10 διαφορετικοί τομείς, άσχετοι όμως με το δικό μας
  και ασήμαντοι για την επιστήμη, όπου μπορούμε να
  εφαρμόσουμε τον παραλλαγμένο αλγόριθμο χωρίς να
  χρειάζεται καμία τροποποίηση.
- Και που είναι η καινοτομία σ' αυτό? Θα γράφουμε τα
  ίδια και τα ίδια.
- Ναι, αλλά θα γράφουμε εύκολα άρθρα μέχρι να πεθάνουμε!